Lieve allemaal,

Mijn laatste verhaal schreef ik op mijn laatste avond in Singapore, nu zit ik in Indonesie! Vanuit het guesthouse ben ik woensdag de 25e augustus vertrokken, na een heel inpakgevecht met mijn tas. Nu moest er opeens meer spul in mijn grote rugzak, dus had ik opeens wel weer moeite om alles in de tas te krijgen... Daarna ben ik naar de metro (MRT) gelopen en goed aangekomen op het vliegveld. Op het vliegveld bleek dat ik mijn vlucht vertrok vanaf een andere terminal dan waar de MRT aankomt, dus moest ik ook nog in een skytrain! Mijn lijstje met 'genomen vervoersmiddelen' is tijdens mijn reis significant langer geworden... :)

Het inchecken ging goed, de douane ging goed. Van wat laatste Singaporese dollars heb ik nog een lekkere Starbucks koffie gehaald (ja, hij was lekker!) en een muffin. En dan nu een 'wistjedatje': ze verkopen bij starbucks ook stroopwafels!!! Had er bijna een gekocht... Ik was ruim op tijd voor mijn vlucht dus ik heb nog even zitten lezen en computeren voordat ik door de veiligheidsscanner ging en in de wachtruimte van de vlucht ging zitten. Bij de veiligheidsscan bleek dat ik vergeten was mijn zakmes uit mijn handbagage te halen. Heel stom!!! Mijn fijne Opinel zakmes die ik ooit met Maarten op vakantie had gekocht is dus ingenomen...

De vlucht van twee uurtjes ging goed, AirAsia is echt wel top hoor! Ik had een dag eerder nootjes gekocht en ik had een leeg waterflesje meegenomen die ik na de veiligheidsscan had gevuld, dus ik had wat te eten en te drinken. Ook had ik een prachtig uitzicht uit het vliegtuig!!! Ik heb nog geprobeerd om precies op de evenaar een foto te nemen, maar toen had mijn camera-GPS helaas geen bereik, dus was het even later pas.

Aangekomen op het vliegveld van Yogyakarta hoefde ik gelukkig geen visum on arrival te halen, omdat ik mijn 60-dagen visum al in Kuala Lumpur geregeld had. Dus na wat stempels, het afgeven van vingerafdrukken en het poseren voor een foto kon ik dan echt Indonesie in! Op het vliegveld werd ik meteen belaagd door taxichauffeurs, maar ik wist dat ik ook heel goedkoop een bus kon nemen (thanks Marleen!!!). Daar ben ik dus naar op zoek gegaan. Voor minder dan 30 cent (3.000 roepiah) ben ik met de bus en ook nog met een overstap in de stad om dichter bij mijn guesthouse uit te komen naar Yogyakarta gereden. Ideaal! Eenmaal bij het Duta Guesthouse aangekomen nadat ik nog tien minuutjes door de stromende regen had gelopen (onder mijn poncho), hadden ze gelukkig nog kamers (ze zijn vaak vol, maar het is nu even rustig) en ben ik voor 85.000 roepiah (minder dan 8,5 euro) per nacht de bewoonster van een prachtig kamertje met twee eenpersoons bedden, in een guesthouse met superontbijt en een zwembad. Top! Onbewust ben ik ook in het guesthouse terechtgekomen dat mama mij had aangeraden, en waarvan ik nu al 4,5e maand het visitekaartje bij me draag. Stom genoeg was ik even vergeten te kijken of ik voor Indonesie nog tips had, maar dat is toch nog helemaal goed gekomen!

Mijn sociale leven, nu Nikki weg is, is natuurlijk wat harder werken en een stuk minder leuk. Dat bestaat momenteel uit het volgende: In het guesthouse zitten meerdere Nederlandse stelletjes (eugh! he Nik? haha!). Er is een kunstenaarsstel uit Utrecht, een stel uit Brabant en een stel uit Oostzaan. De eerste avond heb ik met de kunstenaars en de brabanders gegeten en daarna nog wat gedronken. Was gezellig! Met de kunstenaars heb ik ook elke ochtend ontbeten, blijkbaar staan we rond de zelfde tijd op en dan gaan we naast elkaar zitten. De tweede avond heb ik met de Oostzaners gegeten en de derde avond met de kunstenaars. Ik heb mezelf meestal gewoon maar uitgenodigd... De vierde avond heb ik voor het eerst alleen gegeten, maar dat was ook wel eens lekker.

Yogyakarta is echt een leuk stadje. Het centrum bij het station vind ik te druk en te toeristisch, dus dat vermijd ik een beetje. Mijn guesthouse ligt wat zuidelijker, in een tweede toeristenwijkje dat veel relaxter is. In de straat van het guesthouse zit ook ViaVia cafe, een modern cafe/restaurant dat ook milieubewust en cultuurbewust zaken doet. Daar bleek ik ook voor 6 euro een taalcursus Indonesisch te kunnen doen, dus dat heb ik maar meteen geboekt! Omdat ik in totaal 6 weken in Indonesie zit, is dat natuurlijk wel de moeite. Sindsdien probeer ik zo veel mogelijk Indonesisch te praten met iedereen. Toen ik alleen at was dat dus ook meteen wel leuk: gelijk oefenen met het meisje dat bediende en met een andere klant. De ramadan is bezig, en dat betekent dat de meeste mensen in dit Islamitische land niet eten overdag. Dat betekent ook dat de eettentjes grotendeels dicht lijken. Er hangen doeken voor of de deuren zijn half dicht. Ze zijn wel open, maar het lijkt alsof ze discreet willen zijn om het vasten voor iedereen niet nog moeilijker te maken dan het al is. Een groter nadeel van Indonesie (of is het erger door de Ramadan? dat weet ik niet...) is de oproep voor het gebed. Het meeste last heb ik van de oproep om 6:00 uur. Omdat ik op de bovenste verdieping zit van mijn guesthouse, hoor ik dat dus ook veel sterker. En in de omgeving zijn een heleboel moskeeen, dus eerst hoor je er 1, dan volgt de tweede, dan nog een stuk of wat en als de eerste wegsterft begint de laatste nog aan zijn oproep. Alles bij elkaar duurt het 'Allah Akbar' een minuut of tien, precies genoeg om mij helemaal klaarwakker te krijgen... De andere oproepen gedurende de dag werken voor mij echt sfeerverhogend omdat het toch iets cultureels is en het bijzonder is voor Nederlandse maatstaven, maar die ochtendoproep, die mogen ze van mij meteen verbieden!!!

Overdag heb ik steeds maar weinig gedaan tot nu toe. Ik ontbijt eerst uitgebreid met een toostje met omelet dat voor mij gebakken wordt, wat fruit, sap en thee. Daarna ga ik voor een tweede ronde met Nasi of Mihun, zodat ik niet hoef te lunchen! Verder heb ik een beetje rondgewandeld of rondgefietst (de eerste twee dagen had ik een fiets gehuurd), aan het zwembad zitten lezen of met een Kopi Ais (ijskoffie) bij Via Via gezeten. Wel heb ik een ommetje door Kraton gemaakt, het centrum van Yogya en de 'wijk' waar de sultan woont. Toen ik bij het waterkasteel was (het badhuis voor de vrouwen van de Sultan) hoorde ik een bandje oefenen. Toen ik na wat kruipdoor-sluipdoor routes de plek vond waar ze aan het spelen was ben ik daar even blijven luisteren en kijken. Leuk! Daar werd ik aangesproken door Ahmed, een 65-jarige meneer die zijn hele leven tuinman is geweest in Bali. Ook hij werd natuurlijk meteen Indonesisch-oefen-slachtoffer! Hij heeft me ook om het waterkasteel heen geleid, naar een plek waar je vanaf de vestingmuur het waterkasteel in kan kijken. Dat scheelt me weer entreegeld... Haha! Toen hij begon te vragen of ik geen buitenlands geld had, waar ik dan op kon schrijven: voor Ahmed, van Julia uit Belanda (Holland), heb ik met een smoes afscheid van hem genomen. Ik had namelijk al een paar keer gevraagd of hij een gids was (nee, maar hij kent wel iedereen in Kraton omdat hij daar woont), of hij vaker met toeristen sprak (soms), of hij nog werkte (nee, hij was met pensioen) om uit te vissen of hij geld van me zou willen. Ookal klonk het buitenlandse geld heel onschuldig, leek het me toch verstandiger om te vertrekken.

Op de weg terug naar het guesthouse liep ik langs een winkel met daarop 'Refleksi Kaki'. Kaki zijn voeten (zweetkakkies, wie kent ze niet) en refleksi is dus blijkbaar reflexologie. Ik heb daar dus een voetmassage gevraagd, die 35.000 (minder dan 3,50 euro) voor 80 minuten was!!! Helaas was het niet van het ontspannende soort: ze deed het zo stevig, en ze ging zo diep en zo lang door op alle punten, dat uiteindelijk elke plek wel zeer deed. Als ik aangaf dat het zeer deed glimlachte ze, zei ze sorry, en ging ze net zo hard door!!! Het hoorde dus blijkbaar zo, maar echt ontspannend was het dus niet... Na 80 minuten lijden ben ik maar naar het guesthouse teruggegaan en heb ik daar even flink wat water gedronken en heb ik wat snackjes gegeten die ik onderweg gekocht heb als verlate (heel late) lunch om 18:00 uur... Twee waren lekker maar niet geweldig (een gebakken ei met pittige saus en een soort maiskoek maar dan met tahu erin), de derde was heerlijk (ik denk dat het murtabak was: maiskoek met een vulling van groenten). Bij het guesthouse aangekomen bleek ook nog eens dat er allemaal gezellige mensen op skype waren en de verbinding eindelijk goed was, dus heb ik heerlijk bijgekletst met mama, Monique, Robert en Lizzy, Jessica en Nikki. Fijn! Om 21:00 uur had ik toch nog wel trek en ben toen bij Tante Lies om de hoek wat gaan eten: Gado Gado met als toetje Pisang Goreng (gebakken banaan), heerlijk! Daar zat ik compleet met mijn soloreiziger-eetpakket: mijn Indonesische studiemateriaal en een boekje!

Vandaag is mijn laatste niksdagje heb ik besloten. Ik moet een beetje vaart gaan maken als ik ook nog de tempels hier in de buurt wil zien, EN naar een vulkaan op Java wil, EN op tijd op Bali wil zijn voor de grote Ramadanvakantiemeute op gang komt. Morgen wil ik daarom naar de Borobodur (een grote oude tempel, zoiets als Angkor Wat) met de bus, en dan eventueel overmorgen nog met de brommer of bus naar de Prambanan (hetzelfde als de Borobodur maar dan kleiner). Morgenavond heb ik ook een kookcursus met de kunstenaars bij Via Via cafe. We gaan leren twee gerechten te maken van de menukaart. Daar heb ik ook echt zin in!

Vandaag heb ik nog 1 maand en 12 dagen te gaan hier in Azie. Het begint me nu veel te snel te gaan... Ik heb wel zin om iedereen in Nederland weer te zien, maar eigenlijk vind ik het reizen veel te leuk om nu al bijna te stoppen!!! Zelfs alleen zo zonder Nikki bevalt het me eigenlijk echt goed!

Nou dat was het weer even, tot de volgende keer!!!

xx Julia