Lieve allemaal,

Na een prachtige rit van Candidasa naar Amed moest ik flink zoeken naar het guesthouse van Jay en Han. Dat kon ik maar niet vinden dus toen heb ik me maar door een aardige local naar een ander goedkoop guesthouse laten leiden. Omdat dat vol was heb ik toch even verderop gezocht naar een kamer. Daar gooide een man zich bijna voor mijn scooter, zo graag wilde hij zijn kamer aan me kwijt. Hij zei steeds 'nu hos!' Ik dacht dat hij de naam van zijn hotelletje noemde, maar hij bedoelde: New House. Het is gloedje nieuw! Ik ben 30 meter van de weg af een onverharde weg gevolgd, terwijl hij voor me uit rende naar een waar paradijsje. Ik heb hier weliswaar geen uitzicht op zee (hier een populaire eigenschap van een kamer), maar zit prachtig in een lieve tuin, in een gloednieuw heel schoon, ruim en licht bungalowtje. Ik heb zelfs meerdere stopcontacten EN een nachtlampje!!! (De backpackers onder jullie zullen dit herkennen als uniek! Haha!) Zijn dochters deden het inchecken en boden me ook een massage aan van een uur op de kamer voor maar 5 euro. Het enige nadeel aan mijn guesthouse is dat de mensen graag dingen willen verkopen aan je. Volgens mij zijn ze ook best arm dus dan snap je wel dat ze alles doen om wat geld aan je te verdienen, maar hier wordt dat wel een beetje extreem. De dochter komt me elke keer als ik thuis ben vragen of ze me al kan masseren voor 5 euro voor een uur. De eigenaar komt telkens vragen of we duiken, bij wie we duiken, hoe veel duiken we maken (krijgt hij commissie?). Het is een wonderlijke mix van hulpvaardigheid, verkooplust en interesse. Hoe begrijpelijk ook, gelukkig werd het naarmate mijn verblijf langer duurde steeds minder, fijn!

Daarna ben ik op zoek gegaan naar gratis wifi, zodat ik kon kijken waardoor het kwam dat ik het guesthouse van Han en Jay niet kon vinden. Dat bleek heel logisch: zij zaten nog niet in Amed maar in Padangbai! Dan kun je lang blijven zoeken natuurlijk... Gelukkig was een van hen online, dus heb ik met ze afgesproken voor de volgende ochtend in Amed, omdat zij daar heen zouden komen. Na het internetten liep ik langs een goedkope warung, en daar zat een aardig uitziend stelletje te eten. Ons gesprekje begon over of ze gesnorkeld hadden in de buurt en hoe het was, maar uiteindelijk heb ik bij hun aan tafel gegeten en hebben we een paar uur zitten kletsen. Gezellig!!! Daarna ben ik naar mijn mooie kamertje gegaan en heb daar lekker muziekjes geluisterd terwijl het buiten stortregende, met bliksem en donder! Af en toe viel het licht uit in de bungelow. De donder duurde steeds ongeveer 10 seconden, echt zo'n lange rommelende, naderende rollende donder. Af en toe met een enorm harde knal erbij. Spectaculair!!!

De volgende ochtend heb ik gewacht op Jay en Han, die uit Padangbai zijn komen rijden. Het was leuk om ze weer te zien, ondanks dat onze eerste ontmoeting (bij het guesthouse in Kuta) bij elkaar maar zo'n 10 minuten had geduurd. Eerst hebben we zitten bijkletsen over onze avonturen in de tussentijd (zij hebben gedoken met iets van vier mantaroggen om zich heen, zo gaaf!!!) en daarna zijn we gaan rondshoppen voor een goede duikschool. Ik had een tip gekregen van iemand tijdens de reis van Java naar Bali, dus die duikschool wilde ik ook nog even bezoeken (adventure divers). Daar hebben we heel leuk gesproken met een Engelsman die getrouwd is met een Nederlandse (klinkt het bekend?) en die nu een duikschool en guesthouse runt hier in Amed. Hij heeft ons allemaal snorkeltips gegeven en vertelde ons ook over een belangrijke ceremonie in een nabijgelegen dorp die net die dag plaats vond. Deze ceremonie wordt maar eens in de dertig jaar gehouden!

Met zijn drieen zijn we na een lekkere lunch van tofu sate op de scooter naar Tulamben gereden, waar het wrak van de USA Liberty ligt. Daar heb ik heerlijk gesnorkeld en ontzettend veel vissen gezien. In de bovenste laag van het water had je heel slecht zicht, maar als je een meter naar beneden dook kon je ontzettend veel zien: het schip dat onder het koraal zat en duizenden vissen. Ook een school van honderden visjes waar ik doorheen gesnorkeld ben. Zo ontzettend mooi! Ik kon dus niet wachten om de volgende dag daar twee duiken te maken.

Daarna zijn we naar Celuk gereden waar die grote ceremonie gehouden werd. We zagen dat er veel was gebeurd, en op de terugweg zagen we veel mensen aankomen in mooie kleding en met hun offerandes bij zich, maar terwijl wij in de tempel waren was er weinig aan de hand. Dat is eigenlijk overal wel zo in Bali, ik kan maar moeilijk 'grip' krijgen of de sfeer voelen van hun religie. Enerzijds omdat het zo ingewikkeld is met ceremonies die elk uur, elke dag, elke week, elke maand, elk jaar, elke tien jaar, elke honderd jaar gehouden moeten worden, anderszijds omdat het zo rommelig is! Overal struikel je over de offerbakjes en in de tempels is het echt een troep meestal. Dat haalt voor mij toch een groot deel van een soort geloofs-sfeer weg op de een of andere manier. In de lelijkste boeddhistische tempels voelde ik toch altijd nog meer sfeer dan hier in Bali in de belangrijkste tempels. De mensen zijn daarentegen echt prachtig hier, en daar maak ik dan ook graag foto's van! Allemaal mooi aangekleed en met mooi opgemaakte offers en dat blijft echt een feest om te zien. 's Avonds hebben we met zijn drieen gezellig samen met twee andere Nederlandse meiden gegeten. Een van die meiden is een vriendin van Vera V: Marleen. Kleine wereld!

De volgende ochtend moest ik vroeg op om te duiken bij het USAT Liberty Wreck. Een wrakduik dus, twee zelfs! Ik heb echt geweldige dingen gezien, en gelukkig had een ander duikgroepje een onderwatercamera bij zich zodat er toch wat dingen zijn die ik aan jullie kan laten zien. Ik heb al veel onderwaterwerelden gezien (vooral snorkelend natuurlijk), maar dit was ZO rijk, ZO vol met kleuren! Ongelooflijk. De eerste duik hebben we om het hele wrak gedoken, en daarbij ben ik zelfs 27 meter diep gegaan (officieel mag je maar tot 18 meter diepte met mijn diploma, maar hier doen ze daar niet moeilijk over). Na een uurtje pauze op de kant met een kopje thee hebben we de tweede duik gemaakt waarbij we meer in het schip hebben gezien, en heel veel in en uit en door het schip gezwommen hebben. GE-WEL-DIG! Het moeilijkste aan het duiken was het in- en uit het water gaan: de golven waren kort en heel sterk, en met je zware duikuitrusting op je rug is het niet makkelijk om daar doorheen te lopen. Daarom moesten we elkaar goed vasthouden en als er een zou vallen diegene meeslepen. Gelukkig ging alles goed. Hieronder wat foto's van wat we gezien hebben. Wat ik ook gezien heb maar waar geen foto's van zijn: Nudibranchs (mooie naaktslakken met kleuren en sprieten en spikkels), Electric clamb (waar je de electriciteit in blauwe streepjes tussen de twee helften zag schieten, ZO GAAF!), een blue spotted ray, een mantis kreeft (waarbij Ian de duikinstructeur een steen in zijn holletje duwde, die de kreeft er na een tijdje weer uit duwde en zich zo dus liet zien), een Leaf Scorpionfish, een enorm grote groene zeester en ergens in een donker hoekje van het schip een enorme barracuda van 1,5e meter lang. Verder heel veel hard en zacht koraal, heel veel verschillende soorten annemonen en een 'wasmachine' van big eye trevelly vissen: een grote school die rondjes zwom.

(mooie kleuren!)

(big eye trevelly wasmachine)

(big eye trevelly)

(klaarmaken voor de duik)

(door de golven heen lopen, blijven lopen!!!)

(veilig door de golven heen!)

(zwemmen door het wrak)

Twee duiken op een dag vind ik toch wel heel vermoeiend, dus de rest van de middag heb ik lekker ontspannen in een restaurantje met een lekkere bananajuice met uitzicht op de zee en een beetje WiFi. :) Toen ik die avond met mijn scootertje naar een getipte Warung reed, kwam ik daar twee mededuikers en de eigenaar van de duikschool en zijn vrouw tegen, dus ik kon gezellig voor het eten bij hun aanschuiven. Ik heb echt een heerlijke beef rendang gegeten met tempeh en kroepoek. Zo goed, het eten hier, ik krijg er echt geen genoeg van!!!

De volgende ochtend moest ik weer vroeg op voor twee nieuwe duiken, dit keer wat dichter in de buurt maar we moesten wel met een bootje mee. Zo'n autenthiek bootje dat hier voor het vissen gebruikt wordt, met drijvers aan weerszijden. Heel cool! In het water konden we pas onze uitrusting aan doen, omdat het bootje daar gewoon te klein voor is. De onderwaterwereld was wederom geweldig. Zo kleurrijk heb ik het nog niet gezien, en daarnaast hebben we heel veel gave dingen ontdekt. De eerste duik ben ik zelfs 28,5e meter diep geweest!!! Gelukkig ging de 'fotograaf' van de dag eerder ook met ons mee, dus ik heb zelfs echte foto's van mij - aan het duiken! Alles speciaal geregeld voor mijn trouwe bloglezers uiteraard!!!

(barracuda)

(garden eels)

(het bootje waarmee we doken)

(lion fish)

(moray eel)

(ikke!!! echt!!!)

(pygmee sea horse, wie hem ziet krijgt een prijs!)

(blue spotted ray)

(ander soort Nemo's en prachtige annemoon)

(scorpion fish, zelf gespot!)

(onze divemaster met op de achtergrond de vulkaan)

Die middag wilde ik het rustig aandoen met een boekje op mijn verranda, maar daar raakte ik eerst aan de praat met mijn nieuwe (Nederlandse) buren en daarna met de eigenaar van mijn huisje. Uiteindelijk nodigde hij me uit om bij hem thuis een bepaald soort banaan te komen eten. Dit klinkt misschien wat apart, haha! Maar het was dus echt een banaan (en er zijn iets van 30 soorten), en daar zat ik dan, met een kop thee en omringd door zijn familie en een boel kippen een banaantje te eten. Ondertussen zat hij zijn Engels te oefenen en kwam het ene na het andere familielid ook even gedag zeggen terwijl ze zich klaarmaakten voor een ceremonie. Uiteindelijk ging de jongste zoon (zeven jaar) eten halen voor zichzelf, en hij werd geinstrueerd om ook voor mij echt lekker Balinees eten te halen. ZO lekker!!! Rijst met vis en geroosterde kokos en wat groenten, allemaal in een stuk papier gepakt. Dus toen zat ik opeens op de verranda tussen alle familie in mijn eentje te eten. Heel gek. Ik wilde het steeds delen met iedereen, maar dat mocht echt niet. 'For one person' zei hij steeds! Daarna kreeg ik een rondleiding langs de rest van het familie 'landgoed' dat bestaat uit wat kleine huisjes en een veldje waarop de kippen en varkens rondscharrelen. De Aziaten zijn aanrakerig, en hij was dat ook zeker, maar hij werd nooit vervelend. Even drukte hij wel zijn wang tegen de mijne en snoof toen diep in (how weird!) terwijl hij me even tegen zich aandrukte terwijl we rondliepen, maar dat was weliswaar heel gek, maar ook eigenlijk heel lief.

(de nicht van de eigenaar en haar dochter)

(de hele familie!)

(lekker spelen...)

Voor het avondeten had ik met de duikers afgesproken maar daarvoor ging ik nog heel even internetten op mijn vaste stekje. Daar kwam Jay opeens binnenlopen omdat hij (even) niet meer met Han wilde samen reizen en dacht dat hij me hier wel zou kunnen vinden. Gezellig! Samen zijn we naar Warung Enak gegaan waar ik had afgesproken met de duikers en waar ik weer foto's heb uitgewisseld van deze duikdag en een heerlijke sate ayam heb gegeten (en ook nog pisang goreng met balinese suikerstroop en vanille ijs!).

Ik was echt kapot die avond, dus ik ben daarna vrij snel naar mijn huisje teruggereden en daar met een verkouden neus en hoofdpijn in bed gestort. Hoe moe kun je je als mens voelen?! Dat duiken is echt wel een sport.

Vanmorgen werd ik wakker, nog steeds met een loopneus en knallende hoofdpijn. Vervelend! Met water, paracetamol en multivitamines probeerde ik mezelf weer wat op te lappen. Daarna een prachtige rit van 40 kilometer gemaakt naar Amlapura, helemaal langs het uiterste oostpuntje van Bali langs de kust. Onderweg kwam ik allemaal zwaaiende kindjes tegen, moest ik door rivieren rijden die hier gewoon dwars over de weg stromen, ik zag vissers, mooie vrouwen die aan het werk waren in en om het huis, overvol beladen scooters... Het 'echte' Bali dus! Het uitzicht was ook steeds adembenemend: links van me de zee, rechts van me het heuvelachtige landschap met palmbomen en jungle met altijd de vulkanen op de achtergrond. Het rondreizen met de scooter is ook echt ideaal: je kunt overal stoppen waar je wil, bent niet afhankelijk van bussen (hier een zeldzaamheid) en het is goedkoop!

In Amlapura heb ik in de grote supermarkt daar gepind en een paar uur geinternet. Om me heen zitten allemaal jongeren met laptopjes computerspelletjes te spelen. Overal hoor ik: Fire in the hole! En dan allemaal schietgeluiden. Apart! De verbinding was (mede door die gamers natuurlijk) zo traag dat het eindeloos duurde om mijn foto's en dit verhaal erop te zetten! De rest van de middag ga ik het rustig aan doen: beter worden!

Veel liefs, tot gauw!

Julia