Lieve allemaal,

Na een paar dagen weinig tot niks gedaan te hebben in Yogya, werd het tijd om wat vaart te maken. Daarom had ik me aangemeld voor een kookcursus bij ViaVia cafe, samen met de kunstenaars (Camiel en Heleen heten ze trouwens). De avond daarvoor ontmoette ik twee Duitse jongens, Max en Severin, en samen besloten we om met de local bus naar de Borobodur te gaan. De volgende ochtend besefte ik echter dat ik dan niet op tijd terug zou zijn voor de cursus. Tijdens een lekkere ijskoffie hebben we dan ook ons plan aangepast. De jongens huurden een brommer, ik ging achterop bij Max die zijn motorrijbewijs ook heeft. Dan zouden we naar de Prambanan rijden (de andere grote tempel in de buurt) en dan zou ik vanuit daar weer terug gaan met de bus om op tijd te zijn voor de kookcursus. De boys zouden daarna doorrijden naar de Borobodur.

De rit naar Prambanan was heel leuk, je zag een beetje van het landschap en veel van de locale manier van leven. Veel warungs, benzine die in glazen literflessen langs de rand van de weg verkocht wordt, veel scooters. De Prambanan vond ik mooi, maar ik moet toegeven dat ik verwend ben door Angkor Wat. Vooral omdat ik dat complex ook zo uitgebreid heb bezocht (met boek in de hand elke wandsculptuur ontcijferend) had ik weinig met de tempel hier. Ik herkende veel van de stijl en van de verhalen die worden laten zien, het was mooi, maar het raakte me gewoon niet zo. Mede daarom heb ik ook besloten om niet naar de Borobodur te gaan. Ik kom graag een andere keer terug als Angkor wat meer is weggezakt, om er ten volle van te genieten.

De locale bus terug naar Yogya was heel leuk en een goede kans om mijn Indonesisch weer te oefenen. Ik kan echt al (heel) kleine gesprekjes hebben, en vraag bij elk woord dat ik niet begrijp wat dat dan is. Eenmaal terug in Yogya had ik nog net tijd om even te zwemmen en toen begon de kookcursus. Maya en Jonathan, een Spaans/Frans stel hadden zich ook ingeschreven voor de cursus. We hadden de gerechten Sayur Lodeh en Ayam Kemangi uitgekozen om te maken, maar tijdens de cursus kregen we ook les hoe we Sambal Trassi en/of Badjak moesten maken, Nasi Kuning (gele rijst gekookt in kokosmelk), kroepoek het beste konden bakken en last but not least: hoe we Tempeh (gefrituurd met sjalot en pepertjes) moesten maken. Nu moeten jullie weten dat ik regelmatig de tempeh van onze Toko in Nederland eet als snack, tussendoor, omdat ik een beetje trek heb en voor de koelkast sta. Heerlijk dat ik nu weet hoe ik het zelf kan maken!!! De kookcursus was ontzettend leuk! Daarna hebben we alle gerechten mooi op tafel gezet en heerlijk gegeten. Maya en Jonathan waren ook ontzettend leuk, dus de volgende ochtend hebben we met zijn drieen afgesproken om koffie te drinken en tips uit te wisselen, omdat zij binnenkort doorreizen naar Maleisie, Thailand, Cambodja en/of Laos.

Toen ik terugliep naar mijn hotel hoorde ik allemaal trommels en zag ik allemaal mensen staan. Er liep ook een colonne kinderen langs, allemaal netjes in de rij marcherend. Een paar brutalere kids riepen hallo naar me. Aan een paar van de dames die daar stonden te kijken heb ik gevraagd wat er aan de hand was. Er werd gerepeteerd voor het feest aan het einde van de Ramadan, dan is er een parade. Ondertussen keerden de kids steeds om en kwamen voor de derde keer langsgelopen. Inmiddels had de brutaalste me al een hand gegeven en nu wilden meer kids! Dus heb ik mijn hand maar opgestoken en ongeveer 10 kids een high five gegeven. Heel gezellig! Met een grote smile op mijn gezicht ben ik daarna naar mijn hotelkamer gelopen en na het inpakken van mijn spullen ben ik gaan slapen.

De volgende dag moest ik vroeg opstaan om mijn spullen in te pakken, lekker weer te ontbijten met Nasi en kroepoek, om daarna de minibus in te stappen. In de rest van zuidoost Azie is reizen in een minibus 'luxe', hier is dat anders... De zitting is helemaal doorgezakt dus best hard, en de airco bestaat uit een keer in de vijf minuten een hint van een koel stroompje langs je gezicht dat net genoeg is om je te laten denken: hee ik koel wat af. Om daarna meteen weer op te houden en je gewoon weer in het zweet te laten baden. Maar de chauffeur was aardig, ik heb mijn Indonesisch weer even met hem geoefend. Verder zat er een stel uit Australie naast mij in de bus, heel aardig. Daar heb ik dus veel mee gekletst en zelfs nog mee gekaart (uiteraard The German Game). Ook zaten er twee meisjes uit Belgie, een stel uit Engeland en een jongen uit Vietnam in het busje. Wat leuk was is dat we op een gegeven moment alles samen deelden, koekjes, kauwgum, dat soort dingen. Het was dus een gezellig gezelschap! Onderweg leek het landschap een beetje op het landschap in Vietnam, vlak landschap met rijstvelden. Het verschil is dat ik hier de huisjes leuker vind en dat er geen limestone bergen in het landschap staan, maar af en toe een vulkaan! Verder waren er langs de route ook weer allemaal dingen aan de gang die volgens mij samenhangen met het naderende einde van de Ramadan op 9 september.

Eenmaal aangekomen in Probolingo moesten we allemaal het busje uit om onze spullen over te laden in een ander minibusje dat ons allemaal naar de berg zou vervoeren. In dat toeristenbureautje heb ik toch maar, voor mijn eigen gemoedsrust, een ticket naar bali geboekt met de bus (de rest had een package deal). Dan zit ik ook weer gezellig met de mensen uit het busje van gisteren, en het Australische stel heeft al aangeboden om samen een taxi te delen als we aankomen in Denpasar morgen. Onderweg de berg op heb ik genoten van een lekker muziekje en uit het raam gekeken naar de mooie sterrenhemel. Boven aan de berg ben ik ingecheckt bij Cemara Indah in een aftands kamertje en met een gedeelde badkamer (hurktoilet, bah!) met koude douche. Het is daar volgens mij ongeveer 10 graden, voor Aziatische begrippen heel koud dus. Ik heb dus ook maar niet gedoucht toen ik om 3:15 werd wakkergemaakt om de Bromo te beklimmen!!! :-) Het is gek dat je in het donker aankomt en vervolgens ook in het donker gaat lopen. Je hebt weinig idee van de omgeving. Na het wakkermaken bood iedereen me een jas te huur aan, of een zaklamp, of een muts te koop, of handschoenen. Heel irritant 's ochtends zo heel vroeg! Aan de andere kant: ik moet toegeven dat ik zelfs de enige trui die ik mee had op reis onderweg ergens heb achtergelaten, dus dat ik met drie lagen T-shirts (2 kort, 1 lang) onder mijn blouse heb aangedaan. Met sokken aan in mijn Teva's en twee sjaals om hoopte ik dat ik het warm genoeg zou hebben. Voor de zekerheid nam ik ook maar mijn lakenzak en sarong mee. Op het laatste moment zei iemand van het guesthouse nog: de Bromo vulkaan is die met de rook, en dat ik op de weg terug mij kon orienteren door te zoeken naar de berg met de twee antennes erop. In het donker maar met het schijnsel van een halve maan en ontzettend veel sterren kon ik dat net zien.

Met mijn hoofdlamp op ben ik eerst het pad afgelopen dat steil naar beneden liep door een bosje. Eenmaal beneden aangekomen ben ik min of meer naar de buurberg (Gunung Batok) gelopen, rechtdoor vanaf de berg waar mijn guesthouse op lag. Beneden op het open veld/vlakke land vol met as van de vulkanen kreeg ik het een beetje benauwd. Hier liep ik dan, in mijn eentje, in het donker, een pad te volgen dat ik niet kende, ik wist niet hoe de boel er uit zag in het daglicht, en in het donker zag ik niets! Alleen mijn kleine cirkeltje van licht van mijn hoofdlamp en ik. Toen ben ik (in de woorden van Henne) maar gaan 'Logisch Nadenken'. Haha! Links van mij liep een weg, daaroverheen zag ik af en toe brommers rijden. Als ik echt zou panieken dan zou ik gewoon daar naartoe lopen. Het pad bleef ik rustig volgen. Toen het pad vervaagde ben ik in de richting gaan lopen van de Bromo, de berg die ik wilde zien. Onderweg kwam ik nog een dame tegen die wat in een vuurtje porde. Aan haar vroeg ik ook nog de weg en zij wees de richting op die ik al liep, dus dat was ook goed. Eenmaal bij de weg stak ik die over richting het silhouet van de tempel die onderaan de twee vulkanen ligt. Die zag er heel onheilspellend uit in het donker, de poort deed me een beetje denken aan de toren van Sauron uit Lord of the Rings. Daar aangekomen ben ik om de tempel gelopen en toen kwam ik aan bij een 'minikrater'. Daar durfde ik niet doorheen!!! Het leek in het donker zo groot en een beetje gevaarlijk zo in 'vulkanenland'. Na wat zoekwerk ben ik langs een hekje gelopen, maar dat bleek een loos hekje (of voor dieren ofzo), toen zag ik een bord staan, dus ben ik iets geklommen om dat bordje te kunnen lezen. Dat bleek het bordje te zijn van Gunung Batok. Verkeerde berg! Dus toen ben ik toch maar door de minikrater gelopen, op hoop van zegen! Dat ging helemaal goed en toen vond ik ook makkelijk het pad de Bromo op dat naar de trap leidde. Bij het beklimmen van de trap raakte ik best buiten adem door de hoogte en de inspanning. Toen schoot opeens door mijn hoofd: 'don't give up Mr. Frodo, we've come such a long way!' Ik moest echt ontzettend lachen om mezelf. Ik, in het donker de vulkaan op klimmend in een groot avontuur, denkend aan The Lord of the Rings... Haha!

Boven aangekomen was de lucht al gekleurd en ben ik een stuk langs de krater gelopen en op een mooi plekje gaan zitten. Er waren nog 5 andere mensen daar, verder helemaal niemand. Prachtig! Vier Engelsen waren de weg kwijt geraakt op het zelfde pad dat ik genomen had, maar die hadden niet Logisch Nagedacht, dus die hebben uiteindelijk 40.000 rupiah betaald aan iemand om hun de weg te wijzen. Stupid English... Haha! :) Daar heb ik natuurlijk heel veel foto's gemaakt, genoten van het schouwspel, en ik heb ook een paar filmpjes gemaakt die ik ook op mijn blog zet! Ik was namelijk ZO TROTS OP MEZELF!!! Ik vind mezelf ZO ONTZETTEND STOER!!! Dat ik dat gewoon gedaan heb! En dat het is gelukt! Ik heb er echt ontzettend van genoten. Toen het licht was en de eerste mensen van de toeristenhordes bij de krater aankwamen (die de zonsopgang hadden gezien vanaf een uitzichtspunt) ben ik weer naar beneden gewandeld. Beneden bleek de minikrater een deukje te zijn in het landschap natuurlijk. De afstand tussen het hek en de tempel was te verwaarlozen terwijl ik het gevoel had gehad dat daar minstens 500 meter tussen lag, enzovoort. In het donker lijkt alles echt zo veel enger, maar ik heb me daardoor niet laten tegenhouden. Met de kou viel het ook mee: in het begin waren mijn handen erg koud, maar daar had ik sokken voor meegenomen. Met sokken om mijn handen heb ik tot de tempel gelopen, daarna had ik het warm genoeg om ze af te doen. Boven bij de krater heb ik mijn rugzak afgezet en toen werd mijn rug wat koud, dus toen heb ik nog even in mijn sarong gewikkeld gezeten. Verder deden de vier lagen shirts en twee sjaals goed hun werk!

Terug bij het guesthouse heb ik lekker buiten ontbeten en weer genoten van het prachtige uitzicht op de vulkanen, om daarna weer in het busje te stappen terug naar Probolingo. Opvallend in die omgeving is dat daar echt IEDEREEN de Indonesische standaardvragen stelt: waar kom je vandaan? waar ga je naartoe? hoe heet je? ben je alleen? Vooral die laatste vraag werkt me soms op mijn zenuwen. Ten eerste stellen mannen meestal die vraag en ten tweede wil ik ze geen mogelijkheid of reden geven om avances te maken. Dus zeg ik dat ik op Bali mijn 'friend' ontmoet. In dit geval is dat ook echt zo: ik ga Ruan opzoeken. Maar als het niet zo was zou ik liegen, dat scheelt namelijk echt. Helaas laat men zich door de 'friend' niet tegenhouden om te flirten. Meestal lach ik mee en kijk ik weg, als ze te ver gaan dan zeg ik ze dat ook, maar altijd met een vriendelijke glimlach. Dat werkt namelijk toch ook het beste: altijd blijven glimlachen! De buschauffeurjongen van het busje van Probolingo naar Bromo en terug (hij zegt dat hij Dannyboy heet!) probeerde het ook. Hij deed mijn ring af en deed hem weer om, en zei toen: just married! Wel geestig, maar ik zei ook: You wish! en keek toen weg. :-)

Eenmaal terug in Probolinggo moesten we een uurtje wachten op de bus die ons naar Bali zou brengen. De bus was dit keer echt heel fijn: airco die werkte en stoelen die lekker naar achteren konden. Ik zat ook weer samen met het Australische stel en het stel uit Engeland in de bus. Dat was gezellig, want we hebben het samen delen en kaarten concept doorgezet. Na ongeveer 4 uur rijden over Java kwamen we aan bij de veerpont naar Bali. Met bus en al gingen we daar op, en reden daarna door naar Denpasar. In de bus heb ik gelukkig ook nog even kunnen slapen, want na die korte nacht en de trek wilde ik wel een beetje fit aankomen in Kuta, omdat ik daar op zoek moest naar het guesthouse waar Ruan zat met zijn vrienden en misschien nog een biertje drinken!

De taxi van Denpasar naar Kuta heb ik gedeeld met het Australische stel. Heel fijn! Daarna moest ik de hele Jalan Legian (Legian straat) aflopen naar Poppies Gang I (Poppies steeg), waar dan het guesthouse van Ruan in de buurt zou zijn. Niets was minder waar... Het was nog een heel gezoek en uiteindelijk ben ik bijna weer helemaal teruggelopen naar Poppies Gang II, met rugzak en al uiteraard... Daar kwam ik 1 uur te laat aan, maar omdat ik was vergeten dat er een tijdsverschil is met Java, kwam ik dus twee uur te laat aan!!! Ruan en zijn vriend Ben waren net opgestaan om maar naar hun vrienden te gaan in de kroeg, en toen kwam ik aangelopen. Het was echt ontzettend leuk om Ruan weer te zien, en zijn vrienden zijn allemaal gestoord, maar ontzettend aardig! Na een snelle (warme!!!) douche en een omkleedsessie zijn we gauw de stad in gegaan om kennis te maken met de andere vrienden van de groep: Andy en Wally. We hebben heerlijk gedanst en veel biertjes gedronken in een of andere club die vol stond met westersen, surfers en Indonesiers. Heerlijk om weer even los te gaan!

Toen het tijd was om naar huis te gaan zijn Ruan en ik samen met Wally gelopen, die wat moeite had om rechtdoor te lopen... In een steegje is toen zijn portemonnee gerold. Hij voelde het gebeuren maar toen hij omkeek was daar een wirwar van mensen en kon hij zijn portemonnee niet meer zien. Hij werd eerst boos, maar dat werkte natuurlijk averechts. Toen barstte hij in tranen uit: in zijn portemonnee zitten foto's van zijn overleden moeder. Na een poosje ben ik (na het in bewaring geven van mijn tas bij Ruan die Wally aan het troosten was) met de Indonesiers gaan praten die aan het bedelen waren. Zonder te weten waarom de foto's zo dierbaar waren heb ik aan de vrouw met kind uitgelegd dat het ons echt niet om het geld ging, maar dat we wel echt heel graag de portemonnee terug wilden omdat de foto's zo belangrijk voor hem waren. En zowaar: na 5 minuten praten kwam de portemonne terug! Met alle pasjes, alle foto's, maar natuurlijk zonder het geld. Toch ontzettend fijn dat we het zo hebben kunnen oplossen!!!

Andy en Wally zijn een type apart: ontzettend druk, grappig en prettig gestoord. (foto: de jongens op de brommer) Ben is wat rustiger en dan is Ruan nog rustiger. Ruan noemt zichzelf ook de 'most sensible' van de groep, dat is denk ik ook zo. Haha! Ik slaap bij Ruan en Ben op de kamer, in een leuk guesthouse met allemaal huisjes en een zwembad. Relaxed!

Vandaag zijn we met zijn allen naar het strand geweest op de scooters van de boys. Omdat Wally eergisteren een schuiver gemaakt heeft met zijn scooter (met als gevolg alleen maar flinke schaafwonden op zijn schouder en rug) zat hij achterop, en kon ik op 'mijn eigen' scootertje door Kuta crossen! Kuta is echt een beetje een doolhof, dus ik ben maar achter de jongens aan gereden. Onderweg zijn we een paar keer gestopt bij een surfschool, omdat ik surflessen wil nemen hier. Daarna hebben we ons geinstalleerd op Legian beach, waar ik meteen lekker gaan zwemmen ben in de golven! Superleuk! Omdat Andy en Wally een surfplank hadden gehuurd die ook voor beginners wel goed was, heb ik van Wally mijn eerste surfles gekregen. Van hem heb ik geleerd golven te pakken en te peddelen. Daarna kreeg ik van Ruan les in het opstaan. Een aantal keren is het gelukt om op te staan en ik ben zelfs een paar keer best lang blijven staan! Woehoe!!! Het is echt een heerlijk gevoel, dus dit smaakt naar meer. Morgen krijg ik nog op het strand 'pop les': les in het heel snel opstaan (poppen dus) om gelijk goed op je plank te staan. Ik denk dat ik nog wel een surfles neem ergens, maar nog even niet. Zolang ik nog wat kan leren van de boys scheelt dat natuurlijk wel! Vandaag heb ik wel samen met Ben een boardshort (zwembroek) en rash vest (T-shirt om in te surfen) gekocht, want met bikini in die golven staat garant voor wat genante momenten! Die golven zijn zo sterk en hard, die zijn in staat om je broek van je billen te spoelen, vandaar dat ik maar even wat 'steviger' kleren in zee aan doe dan mijn triangel bikini'tje. Waarschijnlijk gaan we morgen met zijn allen op de scooter naar Ulu Watu, een plaats op de zuidwestpunt van Bali's schiereiland waar ook een mooie tempel zou zijn. Het is de laatste dag voor de boys, daarna gaan Ruan en ik waarschijnlijk een poosje samen reizen, misschien dat we een tijdje naar Ubud gaan samen omdat hij een beetje klaar is met het strand. Vanuit daar kunnen we makkelijk dagtrips maken overal heen (ook naar het strand als we er dan weer zin in hebben). Dat horen jullie tegen die tijd dan wel weer!

Veel liefs, dikke kus, Julia