Lieve allemaal,

We zijn de volgende dag (na mijn vorige blog) inderdaad naar Ulu Watu gereden. Een plek op het uiterste puntje van het schiereiland aan de zuidkant van Bali. De rit er naartoe was ontzettend leuk en gezellig. Ik had weer mijn eigen scooter en reed samen met Ben, Ruan, Andy, Wally en drie van hun hier ontmoette vrienden: Scott, Sam en een Indonesische jongen waarvan ik de naam vergeten ben... (Ik had gehoopt dat mijn naam-vergeet-gewoonte hier over zou gaan, maar helaas...)

Ulu Watu is een bekende surfspot, maar ook de naam van een tempel die hoog boven de zee op de rant van een klif uittorent. De tempel zelf is niet zo bijzonder, maar het uitzicht is des te mooier! Iedereen moest een sarong en een sjerp om, om daarna tussen de apen door naar de klif en de tempel te lopen.

Na ons bezoek aan de tempel zijn we naar de surfplaats Ulu Watu gereden. Daar moesten we eerst ontzettend veel trappen af (de hele klif af natuurlijk) en door een soort dorpje naar het niveau van de zee. Daar klommen we weer wat rotsen op, naar een uitzichtspunt waar vandaan je goed de kunsten van de surfers kon zien.

Andy en Wally bleven hier achter om te proberen te surfen, de anderen zijn langs de kust weer teruggereden naar Kuta, via wat andere plaatsjes. Vooral Bingin vond ik heel leuk: een lief dorpje tegen de rotsen aangebouwd, met een klein strandje. Daar hebben we ook even gezwommen. Jammergenoeg waren er geen golven in de buurt om mee te spelen (bodysurfen) zoals bij Legian, maar toch was het erg leuk. Er waren ook allemaal locale jochies aan het surfen, leuk om te zien!

Die avond was de laatste avond van de boys, dus ging iedereen goed los. Eerst hebben we met zijn allen gegeten en daarna hebben we gedanst, gedronken en gefeest!

De volgende ochtend vertrokken de boys, en daarna hebben Ruan en ik het merendeel van de middag rondgeshopt voor een goedkope scooter om een maand te huren, en hebben we aangifte gedaan van de vermissing van Ruans paspoort. Daarna zijn Ruan en ik uiteindelijk uit Kuta vertrokken. Met onze grote tassen op de rug, kleine tas tussen de benen reden we het drukke Kuta uit. Aan de rand van Kuta stelde ik voor om even te tanken en om Ruans banden op te pompen, omdat vooral de achterband er vrij leeg uitzag. Deze bleek lek te zijn... Na een telefoontje aan de verhuurder konden we weer helemaal terug rijden door de drukte om de scooter om te wisselen. Enfin, om 16:00 uur waren we pas echt op pad!

De rit van Kuta naar Ubud was heel leuk, maar we hebben wel om de haverklap de weg moeten vragen. Eerst richting Sanur, en eenmaal daar naar Kuta. De wegwijzers zijn er namelijk soms wel, en soms niet meer! Rond 18:00 uur zijn we in Ubud aangekomen, een mooi stadje in het binnenland van Bali. Daar hebben we bij het eerste guesthouse dat er goed uit zag en een goede prijs bood ingecheckt: een prachtig bungalowtje in een tropische tuin. Voor ons huisje staat een limoenboom, we zijn verder omringd door bananenbomen, hibiscus en cocospalmen. We zijn meteen wat gaan eten omdat we door al het gedoe in Kuta niet geluncht hadden, maar dat bleek een beetje een misser: een niet geweldige gado gado voor mij en een heel basic sandwich voor Ruan. Daarnaast was bij dit restaurant een belasting van 10 procent niet meegerekend. Tijdens het eten begon het te stortregenen. Heel Ubud stond binnen de kortste keren helemaal onder water! Water stroomde als een rivier door de straten, over de stoep. We hebben nog even geinternet en omdat Ruan eerder klaar was ben ik later alleen door de regen gestapt en af en toe door het water gewaad naar het guesthouse toe. Een avontuur, en het had ook wel iets leuks! Daarna hebben we maar samen een filmpje gekeken op de kamer.

De volgende morgen was de regen gelukkig eindelijk gestopt. Na een lekker ontbijtje van pannekoek met banaan, fruit en thee zijn we eerst Ubud gaan verkennen. De markt is in elk geval heel leuk!

Verder is de (hoofd) straat waaraan we zitten, Monkey Forest Road, wel heel toeristisch. Onderweg zijn we ook nog bij de toeristen informatie langs geweest en hebben we even geinvesteerd in een goede kaart: geen overbodige luxe als je op de scooter rondtourt. Daarna zijn we naar een van de belangrijkste tempelcomplexen op Bali vertrokken: de Gunung Kawi. Onderweg passeerden we de eerste rijstvelden en reden we door kleine dorpjes. Ook kon ik nog uitwijken voor een hond die de straat wilde oversteken, Ruan moest al een flinke slinger maken en kon hem ook nog uitwijken maar de man die ons tegemoet kwam met grote haast kon dat niet: hij ging languit. Daarna ben ik wel wat langzamer gaan rijden en let ik beter op die onvoorspelbare beesten! Onderweg hebben we nog in een klein dorpje gegeten bij een warung (Nasi Campur). Heerlijk! Ik had de weg naar een 'warung makan' gevraagd aan een dame, en ze begon me meteen in vloeiend Indonesisch de weg te wijzen! Heel leuk maar natuurlijk voor mij onbegrijpelijk. Gelukkig wees ze naar een restaurantje iets verderop, zodat ik het toch nog kon vinden! :)

Eenmaal bij de tempel aangekomen zijn we tussen de rijstterrassen een heel end over trappen naar beneden gelopen naar de tempel. De tempel zelf was niet echt mooi, maar de omgeving was des te mooier. Mede door de regen van de afgelopen tijd stroomde het water in de omgeving volop. Een prachtig gezicht en heel prettig om naar te luisteren! Op de weg terug naar boven kreeg Ruan nog een compliment (of kreeg ik het compliment?). Ik trok voor de laatste traptreden een sprintje, twee Indonesiers in traditionele kleding zeiden toen tegen Ruan: your wife is very strong! (Je vrouw is sterk) Haha! We denken erover om onze facebookstatus aan te passen van 'single' naar 'married'... :)

Eenmaal terug bij onze scooters maakte de parkeerwacht een opmerking over Ruans' grootte en gewicht. Bokst hij misschien? Daar zou hij weleens goed in kunnen zijn vond hij! Ruan bokst niet, maar kent gelukkig wel 'de huidige klassiekers' en kon toen een leuk woordje met de man babbelen die duidelijk een grote boksfan was. Heel geestig! Ondertussen heb ik haaktips gevraagd aan de gehaaide verkoopsters om de parkeerplaats heen. Wederom een traditionele rolverdeling zullen we maar zeggen! Door het gebruik van Indonesische woorden en het vragen naar iets anders dan naar de prijs, krijg je wel heel leuk contact met de verkoopmensen, terwijl je ze soms ook echt als last ziet. Ze vallen je immers best veel en soms ook best vasthoudend lastig met het proberen te verkopen van sarongs en andere oleh-oleh (kadootjes/souvenirs).

Na nog een kort ritje kwamen we bij de tweede grote en belangrijke tempel in deze buurt aan: de Trita Empul. Ook deze tempel staat bekend om zijn heilige water met magische krachten, dat uit een bron opborrelt. Mooi om te zien! Daar was ook een ceremonie bezig van een priester die met belletjes aan het rinkelen was en aan het zingen was. Achter hem zaten vier mannen een beetje om zich heen te kijken. Tot een kleine pauze in het gerinkel aankondigde dat ze iets moesten doen: hun handen bewogen ze ter reiniging door de rook van de wierook, en deze hielden ze daarna tegen elkaar aan in de lucht in een soort bidpositie. Mooi om iets mee te krijgen van hoe een ritueel hier kan gaan. Verderop waren allemaal mensen aan het baden in de bron. Bij elke waterspuit reinigden zij zich. Westerlingen konden ook 'meedoen', maar Ruan en ik hebben het maar even droog gehouden. Omdat ik de verleiding van 'magische krachten' niet kon weerstaan heb ik wel even mijn handen en gezicht gewassen bij een van de waterspuiten.

We hebben weer de zelfde prachtige weg terug genomen en konden het die dag eigenlijk allemaal wonderwel vinden. Bijna bij het guesthouse aangekomen kwamen we achter een grote religieuze processie terecht. Dat betekende dus gewoon wachten en rustig met de scooter achter de processie aanrijden tot we er langs zouden kunnen. Wat ik vooral mooi aan de processie vond was dat ik ook een paar mannen zag die elkaars hand vasthielden. Een paar vingers eigenlijk maar. Het zag er zo lief uit, helemaal vriendschappelijk. Mooi!

Na even te hebben gerelaxed is Ruan de stad in gelopen om Lizzy te ontmoeten, een meisje dat hij ontmoet had op de Gilli eilanden. Om 19:00 uur zou ik hun zien bij de toeristen informatie. Daar aangekomen bleek er nog een grote processie te zijn! Daar heb ik dus lekker naar staan kijken tot Lizzy en Ruan aankwamen. Er waren dames met enorme schalen en etageres op hun hoofden, vol met offers, prachtig versierd en opgemaakt. Er waren mannen die grote draagbaren droegen met daarop beelden van goden, mensen (mannen en vrouwen) die een soort enorm grote harige pruiken droegen tot over hun schouders. Ook was er een compleet gamelan orkest dat meeliep in de processie. Iedereen was mooi aangkleed, meestal met een witte blouse aan en allemaal (mannen en vrouwen) in sarong. Echt een feest om naar te kijken en te luisteren! Toen de processie voorbij was zijn we op aanraden van Lizzy naar een restaurant gelopen dat tot nu toe elke avond dat zij uit eten was gegaan vol had gezeten. Daar hebben we die avond wel een plekje gevonden en inderdaad heerlijk gegeten, met wat Brem erbij: rijstwijn met limoen. Heel erg lekker, en supergoedkoop! Bier is hier namelijk even duur als in Nederland, dus fijn dat ik een lekkere alcoholische versnapering heb kunnen vinden die ik ook nog kan betalen. Omdat we daarna elders geen goedkope en leuke plek konden vinden om nog wat te drinken en te kletsen (op een plek vroegen ze zelfs 10 euro voor een biertje!!!), hebben we uiteindelijk maar wat 'Bali Hai' bier gehaald bij de supermarkt, en dat bij ons huisje gedronken. Ook gezellig en een stuk goedkoper dan in een restaurant.

De volgende ochtend hebben Ruan en ik ingepakt en uitgecheckt uit ons paradijselijke bungalowtje, om in een veel goedkoper en ook heel leuk guesthouse in Ubud (meer in het centrum ook nog) weer in te checken. Nu betalen we met zijn tweeen maar 8 euro per nacht voor een heerlijke kamer met een eenpersoons bed (voor Ruan) en voor mij een heerlijk tweepersoonsbed. Ik ben echt aan het genieten van de ruimte! Daarna hebben we onze scooter weer gepakt om naar Sanur te rijden. Daar is namelijk een Brits consulaat en Ruan zou daar zijn tijdelijke reisdocument kunnen aanvragen, aangezien hij zijn paspoort verloren is... Na heel veel zoeken en bellen hebben we het consulaat gevonden, maar toen bleek dat het al dicht was en de komende dagen gesloten blijft vanwege het suikerfeest! Na wat gevraag aan de beveiligers mochten we toch naar binnen om onze vragen beantwoord te krijgen over hoe hij de boel nu het beste kon aanpakken.

Daarna hebben we weer een prachtige rit terug gemaakt naar Ubud. We zijn expres een paar keer van de grotere weg afgeweken, om door kleine dorpjes te rijden met prachtige landschappen. Het cliche is waar: echt overal zie je Balinese dames of heren prachtig aangekleed met offerandes op hun hoofd of schouder lopen. Verder zag ik mannen aan het werk in de rijstvelden, kinderen die aan het spelen waren met water en probeerden vissen te vangen. Verder lopen er ook veel honden rond, waar we nog steeds heel goed voor uitkijken. Eenmaal terug in Ubud heb ik lekker gedoucht om al het vuil van de weg van me af te spoelen, om me daarna in te smeren met after sun, ik was mijn zonnebrand vergeten en die was ondanks mijn (mega!-)bruine kleurtje toch nodig...

Vandaag regent het. Soms miezert het of is het heel even droog, dan stortregent het weer! Vanmorgen hebben we na een heerlijk ontbijtje onze poncho en regenjas gepakt voor een wandeling het dorp uit om de rijstterrassen te bekijken. Het was echt een prachtige wandeling door de velden, over kleine modderpaadjes. Helaas zijn de foto's niet zo mooi omdat de lucht dus grijs is door de regen. Hopelijk klaart het deze week nog op zodat ik dan de wandeling nog een keer kan maken voor de mooiere foto's!

Vanmiddag doen we het rustig aan: een beetje lezen en ik zit nu te internetten in een koffietentje met gratis internet (en dure koffie, maar wel lekker!). Morgen zijn we van plan om naar de vulkaan met het meer ernaast te rijden, meer mooie uitzichten hopelijk. Als het slecht weer is moeten we misschien wat anders bedenken om te doen. We zien wel!

Veel liefs voor nu, dikke kus! By the way... volgende maand pak ik mijn vliegtuig naar huis alweer. AAAAHHH!!!

Julia