Lieve allemaal,

Sinds mijn vorige blog hebben Ruan en ik weer een roadtrip gemaakt, dit keer naar het noordoosten: het Batur meer (Gunung Batur) en de bijbehorende vulkanen in de buurt. Ook zijn we naar de Pura Besakih tempel geweest, de belangrijkste tempel op Bali. De rit was weer prachtig, al was het wel jammer dat mijn brommer een beetje raar deed: af en toe knalde de 'knalpot' (Indonesisch voor uitlaat) en de motor sloeg stationair snel af. Vooral met het gas terugdraaien deed de motor gek, dus daar baalde ik wel van. Verder reed hij prima, dus heb ik maar geprobeerd niet al te erg te schrikken als ik knalde, en verder genoten van de rit. Op de weg naar boven, naar de Gunung Batur kwam een gehaaide dame me zegenen: een mandje met bloemen en andere kleine offerandes werd onder mijn nummerbord geschoven, ik kreeg wat rijstkorrels op mijn voorhoofd geplakt, met mijn helm nog op. Daar moest ik natuurlijk wel even voor betalen! Ze vroeg 10.000 roepiah (1 euro), maar ik heb haar 7000 gegeven en gezegd dat dat voldoende was. Daar nam ze ook genoegen mee.

Even later kwamen we bij een uitzichtspunt aan waar we een soort tol moesten betalen om door het gebied te rijden. Gelukkig was ik hiervoor al gewaarschuwd, anders valt het zo tegen. Het gebied is prachtig: de vulkaan, het meer ernaast, de natuur. We zijn naar de voet van de Batur gereden, een heel stuk langs het meer, heuveltje op en heuveltje af, allemaal door en over gestolde zwarte lava steen. Daarna moesten we een groot deel de zelfde weg terug, om na een half uurtje rijden bij de Pura Besakih (de tempel dus) te komen.

Ook voor de tempel waren we gewaarschuwd: om de tempel heen zijn veel mensen die je van alles willen verkopen (zijn we inmiddels gewend), maar er schijnen ook 'scams' te zijn die varieren van het innemen van je toegangskaartje door een niet-bevoegd persoon (die natuurlijk wel bevoegd lijkt) tot het aanbieden van een 'verplichte' gids die niet verplicht is. Ruan en ik hebben ze allemaal gezien en meegemaakt, en zijn er vervolgens niet ingetrapt. Goed bezig! Als je op het ergste bent voorbereid kan het natuurlijk alleen maar meevallen. De tempel ligt bovenop een heuvel, en is eigenlijk een tempelcomplex: veel verschilllende gebouwtjes, steeds binnen een muurtje, en dat een stuk of tien keer. Er waren weer hele stoeten met Balinezen die een ritueel kwamen doen met het dorp of de familie, het blijft supermooi om iedereen mooi aangekleed in traditionele kleding te zien langslopen met hun offers en wierook, lachende gezichten en geklets! Omdat je als niet-religieus persoon niet de tempel zelf in mag (de ommuring zegmaar), heb ik maar foto's gemaakt van alle mensen in en om de tempels. Ook mooi!

Op de terugweg zijn we ergens langs de weg gestopt bij een soort marktje, waar Ruan varken van het spit heeft gegeten (met rijst en andere indonesische gerechten), en ik weer nasi Campur (rijst met steeds een lepel van een aantal verschillende gerechtjes). Ook hebben we de plaatselijke pisang goreng (gebakken banaan) getest: heerlijk! Toen begon het echter te stortregenen... Ik met mijn poncho aan en Ruan met zijn jas aan (we waren gelukkig voorbereid door eerdere regenbuien hier) zijn we rustig aan terug gereden naar Ubud. Gelukkig stopte het halverwege met regenen, dus kwamen we uiteindelijk na anderhalf uur redelijk droog aan in het guesthouse.

Eenmaal terug waren Ruan en ik allebei erg moe van de lange rit dus hebben we het rustig aan gedaan: boekje, koffietje, internet. Daarna hebben we weer een zoektocht gewaagd aan iets lekkers en goedkoops voor het avondeten. Dat is hier in Ubud dus echt heel moeilijk te vinden en daar baal ik van! Er zijn hier voor 'rijken' (mensen die meer dan 3 euro voor een hoofdgerecht willen betalen) heel veel restaurants te vinden, maar geen simpele warungs met goede prijzen. Er is er wel een, maar daar hebben we inmiddels al twee keer gegeten! Daarna heb ik lekker een filmpje gekeken op de laptop (Tristan & Isolde, mooi!) en ben ik gaan slapen.

De volgende dag wilden we het rustig aan doen. In elk geval geen lange rit want we waren daar allebei een beetje moe van even. Daarnaast moest mijn brommer natuurlijk nog gemaakt worden! Na rustig opgestaan te zijn, heb ik eerst push-ups gedaan om te trainen voor het surfen. Daarna weer relaxed: boekje lezen, ontbijtje eten... Toen mijn boek uit was ben ik naar een boekwinkel gelopen die wel een goed assortiment zou moeten hebben, en dat was gelukkig ook zo. Ik kwam met 4 boeken thuis... :) Ik kan ze als ik ze uit heb weer terugbrengen en de helft van de prijs terugkrijgen. Goede deal al zeg ik het zelf. Na het boeken kopen ben ik doorgelopen naar de Traditional Balinese Healing Center van Wajan Nuriasingh. Voor de mensen die Eten, Bidden en Beminnen hebben gelezen (Eat Pray Love): dat is dus het restaurant/kliniekje uit het boek. Het leek me wel leuk om daar een kijkje te nemen nu ik er toch was.

Dat was wel een avontuur! Nu ben ik bekend met een groot aantal alternatieve geneeswijzen (het zelf brouwen en drinken van Chinese thee als hoogte- of juist als dieptepunt), maar dit was wel weer een nieuw avontuur. Ik kwam binnen en het was best druk: er was een stel dat met Wajan hun medicijnen doornam en er was nog een stel aan het wachten op de vitamin lunch special. Iedereen was druk in de weer. Ik ging dus maar aan een tafeltje zitten en wachtte af. Op een gegeven moment kwam Wajan me vragen wat ik wilde: een behandeling of de lunch. Ik had inmiddels in het foldertje gezien wat er in de aanbieding was, en besloot maar eens gek te doen en 300.000 roepiah (30 euro) uit te geven aan een 'Body reading'. Vervolgens kwam Wajans dochter Tutti aan mijn tafel Turmeric juice maken door de wortel te raspen op een bananenblad, dat rasp te mengen met water, honing en limoensap. Dat werd opgediend in een wijnglas nadat het door een theezeefje gefilterd was. Best lekker! Vervolgens kreeg ik een soort gemberthee, wat in een soort jampotje werd geserveerd, wederom lekker. Na weer een poosje wachten kwam Wajan weer, klaar voor mijn body reading. Eerst werden de formuliertjes die ik had ingevuld met mijn naam en andere gegevens gezegend met wierook en opgehouden naar het huisaltaar, terwijl ze een gebed prevelde. Daarna moest ik midden in het restaurant voor haar komen staan en werden mijn lichaamsfuncties bekeken door een serie van aanrakingen, kneepjes, wiebelingen (mijn knieschijven). Ook moest ik aaaaaaaaa zeggen terwijl ze met het zaklampje dat in een aansteker zat in mijn keel scheen. Heel professioneel allemaal, haha! Daarna is mijn hand gelezen en kreeg ik medicijnen voorgeschreven. (Ik heb 6 pillen voor 'make me more beauty', MAAR 6 pillen zegt Wajan, als ik lelijker was had ik er 7 nodig gehad, haha!) Toen dat allemaal voorbij was dacht ik dat ik klaar was, maar niets was minder waar: ik moest fijngehakte gember uitknijpen en met het gemberwater moest ik mijn handen en voeten insmeren (ze waren namelijk koud: lage bloeddruk volgens Wajan). Daarna kreeg ik van een oude dame allerlei olietjes op mijn hoofd, handen, armen en buik gesmeerd, ook kreeg ik bepaalde medicinale bladeren tegen mijn onderbuik aan gedrukt, die daar met behulp van mijn broek een paar uur moesten blijven zitten. Tot slot werden mijn gezicht, armen en benen 'gewassen' door de oude dame met bladeren die ze steeds in heet water doopte. Toen was ik pas echt klaar! Met mijn tasje vol medicijnen, limoen en honing en een grote smile verliet ik haar restaurantje 2,5 uur later. Om daarna een sceptische Ruan te vertellen wat er allemaal was gebeurd. Hij vond het allemaal erg grappig, maar zei ook dat mijn glimlach zo groot was, dat het die 30 euro voor mij waarschijnlijk wel waard zouden zijn geweest! Dat was het ook! Erg leuk allemaal, en wat betreft de toekomst: ik maak me weinig zorgen! :)

Na een goedkope nasi goreng (gebakken rijst, oftewel Nasi voor Nederlanders) heb ik eerst maar eens mijn brommer laten maken. Ik denk dat er vuil zat in mijn carborateur: het was binnen 5 minuten verholpen door een aardige jongen (Ketut) door met een slangetje wat olie in de carborateur te blazen. Daarna ben ik lekker mijn blog gaan schrijven en gaan lezen, terwijl de halfbewolkte lucht van eerder op de dag plaatsmaakte voor donderwolken en regenbuien. s'Avonds hebben we 'gewoon' weer ergens gegeten en daarna zelfs nog een drankje gedronken, waarna ik doodmoe in slaap gevallen ben, voor het eerst in een lange tijd!

De volgende ochtend zijn we rond de gewone tijd opgestaan (9 uur) en hebben we weer ontbeten met banana pancakes, vers fruit (Ananas die ik aan Ruan geef omdat ik allergisch ben, Papaya en Banaan) en thee. Dit keer geen gewone thee voor mij, maar heet water wat ik heb aangemaakt met de poeder die ik gekregen heb van Wajan, NIET zo lekker (maar ook niet zo vies als de thee van de Chinese dokter ooit)... Daarna wilden we naar Jatiluwith, een plek in het centrale deel van Bali, ten noordwesten van Ubud. Helaas begon het op de weg daar naartoe (we waren er na 40 km denk ik nog maar 10 km vandaan) ontzettend hard te regenen terwijl we ergens aan de weg aan het lunchen waren met Nasi Goreng (wat anders?).

We besloten dus niet helemaal naar Jatiluwith te gaan maar via een binnenweggetje weer rustig terug te rijden naar Ubud. Dat binnenweggetje was prachtig, behalve dan dat er in de bochten (waarom alleen in de bochten?!) heel veel olie of benzine lag. Gelukkig ging er niets mis, maar het temperde de lol van het rijden wel behoorlijk. Op de weg terug reden we ook weer door Mengwi, een plaats die niet in mijn reisgids staat, maar waarvan de tempel volgens een paar Fransen die we onderweg tegenkwamen wel op de UNESCO lijst staat. Daar zijn we dus even naar binnen gegaan, en hebben daar genoten van de relaxte sfeer (geen verkopers!) en van de prachtige lotussen in de slotgracht om de tempel heen.

Eenmaal terug (na zes uur rijden in totaal) ben ik naar een koffietentje gegaan waar ik gratis kon internetten. Daar heb ik heerlijk rustig mijn mails geschreven, beantwoord en bekeken, waarna een dame mij een gratis 5-minuten tarotkaart legging aanbood. Dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen! Om maar weer een lang verhaal kort te maken: ook wat betreft de liefde maak ik me in de toekomst geen zorgen!!! :) Terwijl ik zat te internetten kwam er ook nog een religieuze stoet langs (alweer een!) waarvan ik dit keer wel foto's heb gemaakt. Je ziet de grote 'pruiken' en het orkest uit mijn eerdere blog en wederom natuurlijk alle mooi aangeklede mannen en vrouwen.

Eemaal terug in de kamer heb ik maar weer even gedoucht, de koude douche hier is ECHT koud, dus je houdt het echt zo kort mogelijk, en daarna zijn Ruan en ik maar weer gaan eten bij het tentje waar het toch het goedkoopst en het lekkerste is. Daarna hadden we nog zin in een drankje, het was immers onze laatste avond samen! Dus zijn we naar het Havana-cafe gegaan, waar de drank niet te duur was, en de muziek verzorgd werd door een salsaband en goed was! Ik heb zelfs gedanst(in vissersbroek en Gibbon experience hemdje op blote voeten (want slippers dansen helemaal niet goed)!!! De 'leraar' van de tent vroeg mij namelijk op een gegeven moment ten dans, en ik kon echt geen nee zeggen: de muziek was goed (en niet te snel) en ik had ontzettend veel zin om te dansen. En het was ook echt heerlijk! Met Ruan was het ook supergezellig, we hebben veel gekletst, bijvoorbeeld over Ruans keuzes voor nu (zal hij gaan Engelse les geven in Mongolie of veel geld verdienen om de rest van Azie te zien in Australie?) en ook over zijn beroepskeuze later. Mijn avonturen met zweverigheid zijn natuurlijk ook met de nodige grappen en scepsis besproken. Onderweg naar huis is Ruan nog even gaan internetten en heb ik een lekker ijsje gehaald.

Tijdens mijn internetsessie eerder die dag had ik met Nikki besproken wat ik nu het beste kon doen de komende dagen, en hoe ik dat zou aanpakken. Dat was toch wel even fijn, om met een 'expert' op het gebied van reizen en op het gebied van 'mij' te spreken en te spiegelen. Het plan was om de volgende dag met Ruan mee te rijden naar Kuta, daar een goedkope accomodatie te vinden voor de duur van mijn surflessen. Tijdens de surflessen zou ik misschien wel wat nieuwe mensen ontmoeten om verder mee te reizen of mee rond te hangen, en dat is hier in Indonesie wel handig. Dan zou ik 's avonds nog in Ubud slapen, want rondshoppen voor accomodatie is echt HEEL vervelend met een grote rugzak, al helemaal als je dat al 5 maanden gedaan hebt: ik heb er echt genoeg van, van die rugzak. Als ik dan wat leuks gevonden heb kan ik daar de volgende dag gewoon meteen heen rijden. Daarnaast kan ik de laatste avond in Ubud nog zien wat er gebeurt als ik daar alleen ben! De laatste avond met Ruan zag ik namelijk allemaal mensen alleen eten, dat was eerder nog niet opgevallen.

De volgende ochtend (vanmorgen) zijn we vroeg opgestaannadat ik een nacht heel slecht (maar 4 of 5 uur) had geslapen. Ruan moest namelijk zijn busticket kopen in Denpasar en daar een hotelletje nemen. Ik ben met hemmeegegaan, enhij is daarna meegegaan naar Kuta om daar zijn scooter terug te brengen naar de verhuurder en om met mij rond te shoppen voor goedkope accomodatie. Dat laatste bleek nog best lastig: er is niet veel te vinden voor minderdan een tientje per nacht, en dat isbest veel voor mij! De hoge prijzen komen ook doordat het erg druk is in Kuta vanwege de 'suikerfeestvakantie' van de mensen uit Java. Ik denk dus dat ik nog een paar dagen vanuit Ubud dingen blijf doen, en dat ik wat later, als hopelijk al een boel mensen weer richting hun huis gaan, pas naar Kuta ga. Of ik ga op onderzoek uit in andere dorpjes aan de kust, daar ben ik nog niet helemaal uit. Ik zie wel! De rit vandaag was erg vermoeiend, met een boel zoeken naar hotels voor zowel Ruan als mij, en met een boel gezoek naar de juiste weg. De weg terug (voor het eerst alleen!) ging gelukkig wel heel goed, op een kleine omweg op het einde na. Vanavond doe ik het maar rustig aan, even lekker eten en een filmpje kijken op de kamer denk ik.

Tot de volgende keer!!! xx Julia