Lieve allemaal,

Jullie hebben de foto's misschien al gezien, maar Marit en ik zijn op maandag na een dag tuben in de grotten en daarna kajakken de rivier af (langs de beruchte tubing bars) flink gaan stappen met wat Engelsen die we tijdens het kajakken hadden ontmoet. Het kajakken was prachtig!!! Geweldige uitzichten, we zijn een paar keer omgeslagen maar dat was door de hitte helemaal niet erg. Bij het omslaan verloor ik de eerste keer mijn schoen, en de tweede keer mijn jurk (en Marit haar kleren), maar gelukkig kon alles elke keer door de gidsen worden opgedoken! Onderweg hebben we ook nog gepauzeerd bij een van de tubing bars, en daar hebben we een lekker Lao biertje gedronken in een hangmat. En toen eerst lekker in de stad gegeten, en daarna naar de Bucket bar vertrokken, om ons tussen de feestende tieners en jong-twintigers te storten. Eerder had het ongelooflijk gehoosd, dus was het een beetje een modderbende. Het raketfestival van zondag had dus gewerkt: met enorme raketten is toen de regentijd uitgenodigd om aan te breken! Met een bucket met Lime-Soda-Rijstwhiskey hebben we eerst lekker gekletst met de Engelsen en toen zijn we uit ons dak gegaan op de dansvloer. Later ook nog naar een andere bar gegaan, waar onder een brandende stok door gelimbodanst werd. Je zal er maar zin in hebben...

De volgende dag was de kater op zijn zachtst gezegd pittig. We zijn heel rustig opgestaan en hebben eerst voorzichtig ontbeten en een paar afleveringen van Friends gekeken in het restaurant van ons guesthouse. Daarna zijn we gewapend met een boel water en de drie Nederlandse tijdschiften die we gevonden hadden op de trap van ons guesthouse (van maar 1 week oud! De Viva, Esta en Flair!!!) een fiets gaan huren om net buiten de stad een biologische boerderij te bezoeken en naar de tubing barren te kijken. Tijdens het kajakken hadden we de beruchtste bars namelijk links laten liggen, en we moesten de kansloosheid daar toch nog eens wat beter bekijken. We hebben heerlijk uitgebrakt op de idyllische boerderij, met een Mulberry shake en later nog een HEERLIJK broodje geitenkaas en een pompoensoepje. Jammer was wel dat dat gepaard ging met bonkende muziek en gillende mensen; de tubingbars lagen 50 meter stroomafwaarts.....

Toen we het weer aankonden zijn we naar de bars gegaan, waar Marit haar date had met het hoge in-het-water-slingertouw. Ik wilde dat maar niet meer doen, na mijn rode rug van de watervallen in Luang Prabang. Dus heb ik foto's gemaakt, van Marit (aka Jane), maar ook van alle mensen daar. Ik keek mijn ogen uit!!! Bij het terugbrengen van de fietsen bleek dat de aardige mevrouw van het barretje met de goedkope bananenshakes ook een goede prijs had voor bustickets naar Phonsavan, onze volgende bestemming. Ze vroeg ook of we bleven eten, en omdat ze zo ontzettend aardig was en lieve kindjes had en hoogzwanger was, besloten we ook te blijven eten. Het was een gezellige relaxte avond.

Woensdag (12 mei) vertrokken we dan van Vang Vieng naar Phonsavan. We hadden namelijk op advies van de Engelsen besloten om niet meer naar de hoofdstad Vientiane te gaan, vooral omdat het veel uren extra in de bus zou betekenen, en omdat het daar allemaal ontzettend duur is in vergelijking met de rest van Laos. We hebben weer een prachtige en erg bochtige rit door dit prachtige land gemaakt. We zagen weer de mooie grillige bergen, rijstvelden, dorpjes, schitterende wolkenluchten en moesten ook weer erg vaak remmen of stoppen voor overstekende kippen/honden/koeien/katten/eenden. Ook zagen we veel schoolkinderen lopen langs de weg: jongens in witte bloes en donkere broek, meisjes in witte bloes en donkere sarong. Onderweg stopte de chauffeur ook nog een paar keer om de eerste keer 3 grote plastic zakken met paddestoelen en de tweede keer een groot stuk (hard?)hout te kopen voor het vuur. Een beetje zoals je in Nederland tulpen bij de boer haalt. Heel leuk!

We zijn een stuk hoger nu: Luang Prabang ligt op 700 meter boven de zeespiegel, Phonsavan ligt op 1200 meter. Hier zie je dus ook veel naaldbomen. Phonsavan is een heel lelijk soort industriestadje, gebouwd rondom de weg (route 7). We hebben eerst weer uitgebreid moeten rondshoppen om een redelijke kamer voor een goede prijs te vinden, veel kamers waren heel donker of viezig. Wat is hier dan te vinden hoor ik jullie je afvragen!

Phonsavan is omringd door 'Plains of jars' (Weiden met potten). Men schat dat deze grote potten 2000 jaar geleden zijn gemaakt. Het is een mysterie waar ze voor zijn gebruikt, maar de 'best guess' is dat ze zijn gebruikt om as van overledenen in te doen. UNESCO is bezig van deze plains of jars een beschermde schat te maken. Maar dat is niet makkelijk. Want waar men in Phonsavan ook mee wordt geconfronteerd is de geheime oorlog. Ten tijde en na de Vietnam oorlog is Laos ook flink gebombardeerd door de Amerikanen met clusterbommen. Deze bommen en clusters liggen nog overal in dit gebied en maken dagelijks slachtoffers. Verschrikkelijk. En deze bommen liggen dus ook in/om de plains of jars. In dit gebied mag je dus niet zomaar van de weg af gaan lopen, je kunt een bom tegenkomen. Veel van de landbouwgrond hier ligt nog vol met onontplofte bommen of clusters (bombies), het in de grond drijven van jouw hak om nieuwe rijst te planten kan je dus heel duur komen te staan. Nu wordt de grond wel schoongemaakt door speciale UXO-teams die zijn getraind om deze dingen op te ruimen, maar als ze doorgaan in het tempo waarmee dat nu gaat, dan is over honderd jaar Laos nog steeds niet bomvrij. De bevolking hier is heel arm, veel gezinnen kunnen niet genoeg rijst verbouwen om het hele jaar van te eten. Het land dat ze al hebben is al vaak gevaarlijk om te bebouwen, maar men ontgint geen nieuw land, omdat dat nog gevaarlijker is! Dit heb ik allemaal gisteren geleerd door bhet UXO information center te bezoeken hier in Phonsavan. Ik ben echt geraakt door de uitzichtloosheid van deze situatie. Het is zo'n mooi land en tegelijkertijd is het zo gevaarlijk hier om te leven. G

isteravond hebben Marit en ik met onze medepassagiers in de mini bus van Vang Vieng naar Phonsavan afgesproken, om gezamenlijk (en dan goedkoper) een tour te boeken naar de Plains of jars. Een Iers/Engels stel: Oonach en Ryan, en een 52-jarige Australier Peter. Peter is een beetje gek: in de minivan leek hij eerstheel normaal, totdat hij zijn walkman op zette en heel hard 'Yellow Submarine' begon mee te zingen!!! Oonach en Ryan zijn ontzettend aardig. Ze hebben ons een berg gouden tips gegeven om te doen/niet te doen, heel waardevol! Ze zitten rond dezelfde tijd in Bali als ik, dus misschien zie ik ze daar nog. We hebben in elk geval contactgegevens uitgewisseld. Gisteravond stonden we te wachten op de rest, voor een restaurantje. Daar zag ik een jongetje van 3 met een kitten spelen. Oeh schattig zei ik nog! Totdat het jongetje het katje aan zijn staart optilde. Het katje schreeuwde helemaal!!! Ik kreeg vlekken voor mijn ogen en alarmbellen in mijn oren en het enige dat ik nog kon roepen was: no don't do that!!!!!!!!!! Alle katten hier en in Thailand hebben halve/geen staarten of een rare krulstaart. Nu weet ik dus waarom... De vader van het jongetje greep in: hij pakte hetkatje afen gaf het jongetje een pets op zijn bips. Volgens mij alleen maar voor de sier: je mag immers geen toeristen boos maken. Ik heb vannacht gedroomd dat ik hier lesgaf in het oppakken van dieren... Haha!

Vandaag zijn we met zijn vijven dus op een tour gegaan langs Plain of Jars 1, 2 en 3. Heel mooi!!! Prachtige uitzichten en mooie oude stenen potten. Maar het gekke is dat je overal tussen de rood-witte tegels moet blijven lopen: daar is de boel bom-vrij gemaakt. Vandaag werd voor mij dus pas echt duidelijk hoe ingrijpend het bomprobleem is hier. We hebben ook nog een UXO team gezien dat aan het werk was in een veld. Bij het tweede veld met potten was het uitzicht zo ongelooflijk mooi!!! Daar heb ik gewoon op de grond gezeten (midden op het pad tussen de rood-witte tegels), en naar het uitzicht gekeken, de geuren opgesnoven, geluisterd naar de vogels en de insectentsjirps.Ik overstroomde bijna van geluk. De eerste keer deze reis. Ik ben hier echt, en ontzettend aan het genieten.

Morgen reizen Marit en ik door naar Sam Neua, waarvoor we 8 uur ineen locale bus moeten gaan zitten. Wish us luck!!!

Heel veel liefs en weer dank voor alle leuke reacties!!! Julia