Lieve allemaal,

Zoals gezegd in mijn vorige verhaal ging op 17 mei om 5:30 de wekker. Om 6:00 uur wilden Marit en ik het guesthouse verlaten omdat we met onze rugzakken ongeveer 3 kilometer moesten lopen naar de plek waar we de saangthew konden pakken naar de grens. Dat ging allemaal goed, en met wat lokale mensen, en een paar Amerikanen, Engelsen en een ouder Australisch stel zaten we 1,5 uur over kleine wegen door dorpjes en langs rijstvelden te hobbelen in het prachtige landschap. Bij de grens bleek al snel dat Vietnam echt een andere mentaliteit heeft dan Laos. In Laos ging het bij de grens rustig, zacht, snel, soepel. Toen moesten we een stukje door niemandsland lopen, om bij de Vietnamezen eerst streng het eerste kantoortje ingebonjourd te worden voor onze arrivalkaart, vervolgens het tweede kantoortje in moeten voor een gezondheidsverklaring, en daarna onze tassen moeten openmaken voor een (zeer lichte) controle. Maar toen was het zover; we waren in Vietnam!!!

In Laos gingen allemaal roddels over deze grensovergang, dat er geen bus zou zijn, dat de bus alleen op dinsdag reed, dat er wel een bus zou zijn, nou goed, we zouden het wel zien. Bij de grens stond een medium busje (ongeveer voor 22 passagiers), die ons naar Hanoi zou brengen. Voor 30 Amerikaanse dollar maarliefst! We hebben het teruggebracht tot 400.000 Vietnamese Dong, ongeveer 22 dollar waarschijnlijk. Nog steeds erg duur, maar het ging niet anders! De tassen gingen op het dak, en wij in de bus. De Amerikanen hadden honger, dus lieten ze ons allemaal eerst naar het centrumpje van het dorp brengen om wat te eten te kopen. Ik besloot in de bus te blijven zitten om rustig mijn dagboek te schrijven, en toen reed de bus opeens weg! Terug naar de grens waar we nog meer mensen ophaalden. Eerder hadden mensen banken 'bezet', deze plekken bleken niet meer van hun toen heb busje weer in het dorp kwam omdat andere mensen daar gewoon gingen zitten. Gelukkig was 'onze' bank nog wel van ons omdat ik was blijven zitten. Dat bleek ook echt een gouden zet, want er waren niet genoeg stoelen voor alle mensen in de bus. Onderweg stopte de bus ook steeds om nog meer mensen binnen te laten, op een gegeven moment zaten er zeker 40 mensen in de bus in plaats van de 'gewone' 22!!! Om te zeggen dat het krap was is het understatement of the year, en de busreis was dus echt niet fijn. Mede omdat de bus veel te ver naar het zuiden afzakte, en uiteindelijk halverwege tussen Vinh en Hanoi pas de highway nummer 1 (de grootste N-Z weg hier) opdraaide, terwijl we veel directer hadden kunnen rijden denk ik,. Om een lange helse busreis heel kort te maken: het was niet leuk, toen we eenmaal aankwamen in Hanoi waren we kapot. Om 21:00 uur hebben we ingecheckt in een luxe kamer (niet erg duur) met TV en zelfs een bad in de badkamer, om daarna om 22:00 uur onze eerste echte maaltijd van de dag te eten. Tot dan toe had ik op 3 bananen, 6 chocoladekoekjes, 2 zoete rijstkoeken, 1 cakeje en wat mintsnoepjes geleefd omdat de bus niet stopte voor een (korte) lunchpauze of ergens stopte waar geen eten gekocht kon worden.

Onderweg heb ik wel weer prachtige uitzichten gezien en ook hele gekke dingen. Bijvoorbeeld een scooter met achterop minstens 3 eenden, aan de poten bij elkaar gebonden! Ook een vrachtwagen met allemaal kleine kooien met daarin een hond.Minstens 50 kooien (en dus ook honden!) Een marktje met allemaal kramen die ananassen verkochten, bergen ananassen lagen er! Ook veel mensen aan het werk gezien in de rijstvelden, met de bamboe vietnamese hoedjes op. Overal langs de weg lag rijst te drogen van de eerste oogst. De highway nummer 1 was trouwens doodeng: regelmatig speelde de buschauffeur luid toeterend 'chicken' (bekend van de film grease) met het tegemoetkomende verkeer. Ik heb maar veel mijn ogen dicht gehad en naar muziek geluisterd. Meer kun je toch niet doen, maar echt leuk was het niet!