Lieve allemaal,

De tijd is in Saigon voorbij gevlogen! We hadden er niet veel tijd voor ingepland: precies genoeg om te zien en te doen wat we wilden, en dat is gelukt. Na de lange busrit vanuit Dalat zijn we na enig gezoek ingecheckt in een mini-hotel. Op straat sprak een klein vrolijk vrouwtje ons aan dat alle toeristen hier leek te kennen. Zij wist nog wel een hotel dat een driepersoons kamer had voor een goede prijs. Tien minuten later stonden we in een kamertje van hooguit 15 vierkante meter, waarin een badkamertje zat (afgescheiden van de kamer door een schuifdeurtje en een muurtje zonder plafond), 1 eenpersoons bed, 1 tweepersoonsbed, een kastje, een TV en 4 ventilatoren! Het was maar 10 dollar per nacht, dus wij vonden het een topdeal! Om bij onze kamer te komen moesten we vanuit een drukke backpackersstraat een steegje door ('s nachts druk bevolkt met ratten en kakkerlakken) en dan bij ons hotel naar binnen. Daar slippers uit doen, en door de woonkamer en keuken de trap op en de gang door. Ge-wel-dig! :) 's Nachts lag in de woonkamer op de tegelvloer een van de mannen des huizes languit te slapen, een van de anderen lag in de keuken op een houten plank. Ook in Saigon houden ze duidelijk niet van een zacht bedje.

Na het gebruikelijke incheckgedoe zijn we op zoek gegaan naar een welverdiend Bia Hoi biertje: een biertje van de tap. Dat vonden we, maar helaas werd het bier geserveerd in een plastic jerrycan waar vroeger waarschijnlijk vissaus in heeft gezeten. Dat biertje was dus helaas niet zo lekker!

De volgende dag wilden we het paleis zien en het oorlogsmuseum (war remnants museum). Onderweg naar het paleis kwamen we Adam tegen, een Canadese jongen die daar ook naartoe onderweg was. Hij is uiteindelijk de hele dag met ons mee geweest. Gezellig!

Het paleis was een paleis in jaren '60 stijl, helem aal niet echt een paleis dus, meer een blokkendoos. Alles is in de zelfde staat gelaten als toen het was tijdens de Vietnamoorlog. Het leukste vond ik de telefoons, het was een beetje alsof je door een oude James Bondfilm liep! Voor de mensen die dat nog weten: bij het paleis gebeurde het dat die tank door het hek reed. De foto's die tentoongesteld werden waren ook de moeite van het zien waard, maar het zien van de ontvangstzaal voor internationale gasten, nationale gasten, of de ontvangstzaal die de first lady gebruikte... Dat kon me wel een beetje gestolen worden.

In Nha Trang hadden we bedacht dat we onszelf in Saigon maar eens moesten gaan trakteren op een lekkere koffie en taart, dat hebben we in de middag gedaan.

Een overheerlijke cappuchino en chocolate fudge cake later zijn we naar het oorlogsmuseum gegaan. Daar waren vooral foto's te zien van de oorlog, ook stonden er buiten vliegtuigjes, helicopters en tanks tentoongesteld. Wat me daar vooral raakte waren de foto's van een tijdelijke tentoonstelling, met daarop jonge mensen, die zijn geboren met heel nare afwijkingen, door het sproeien van chemicalien (o.a. agent orange) door de Amerikanen tijdens de Vietnamoorlog. Nu pas kan ik het grote aantal mensen dat ik in Vietnam zag met afwijkingen en vergroeiingen beter verklaren. Heel naar dat dat nog steeds zo veel effect heeft.

In de kiosk van het museum heb ik nog jin jang muntjes gevonden (2), die je kunt gooien als je een vraag hebt aan 'de hogere macht'. Dit hadden we geleerd in de familietempel in Hoi An, en sindsdien wilde ik ze graag. Nu hangen ze om mijn nek aan een touwtje, klaar voor gebruik. (Natuurlijk heb ik ze nog even gevraagd of ik juist deze twee muntjes moest kopen, ze zeiden ja!)

's Middags heb ik nog lekker even in mijn eentje door de stad gelopen, nog wat foto's gemaakt van mensen badmintonnend in het park en het 'gewone leven' hier. Omdat het wat laat werd ben ik met een locale bus teruggegaan richting het hotel nadat ik twee westerse meisjes bij een bushalte zag wachten, en zij me vertelden dat ik met hun mee kon rijden omdat zij de goede kant op gingen. Zij werkten daar, en konden me dus gelukkig vertellen waar ik uit moest stappen. Leuk!

Toen heb ik me aangesloten bij Marit en Nikki, die inmiddels een biertje aan het drinken waren met Jasper en Theo. Theo is een via-via kennis van Marit, en woont al 15 jaar in Saigon. Jasper is een vriend van Theo. Na een lekker biertje zijn we met zijn allen de taxi in gesprongen naar een ander deel van de wijk, om daar uit eten te gaan bij een heerlijke Italiaan. Voor één avond zouden we niet naar de prijzen kijken! Ik heb heerlijke pasta gegeten, we hadden met de tafel heerlijke rode wijn, en als toetje appeltaart met vanille ijs. Super! Theo luisterde met verbazing over onze budget-reis-verhalen, moest erg lachen dat we op onze mini kamer ervoor gekozen hebben om geen airco aan te laten zetten voor 1 dollar meer per nacht. Hij heeft ons uiteindelijk op het eten getrakteerd. Echt super!

Daarna zijn we naar een club gegaan hier, Apocalypse now. Daar komt eigenlijk iedereen: expats, backpackers, Vietnamezen. Heel leuk om te zien. We hebben ook daar weer gezellig biertjes gedronken en heerlijk gedanst en kennisgemaakt met andere reizigers, waar we na sluitingstijd van de club weer de taxi mee hebben gedeeld naar de straat van ons hotel. Uiteindelijk ging ik om 4:00 uur slapen, terwijl de eetstalletjes alweer werden opgebouwd. Deze stad slaapt nooit! Het was echt een geweldige nacht, leuke gesprekken, lekker dansen, leuke ontmoetingen, mooie verhalen en last but not least, heerlijk eten en drinken. Nogmaals ontzettend bedankt Theo en Jasper!!!

Om 7:00 uur ging de wekker omdat we een tour hadden geboekt naar de Cu Chi tunnels (bij Sinh), tunnels die door de Vietcong rebellen werden gebruikt om in te wonen, zich in te verplaatsen en om zo tegen de Amerikanen te vechten. Brak en wel hebben we ons naar de bus begeven, en hebben we achter de gids aan gelopen. Het was goed om de tunnels te zien, maar de tour was niet echt goed. De gids begon al te praten terwijl nog niet eens een kwart van de mensen bij hem stond, de hele tijd was hij aan het jagen. Stom. Maar wel indrukwekkend om te zien hoe uitgebreid het netwerk was en hoe het gebruikt werd.

's Middags hebben we het maar even rustig aan gedaan, om daarna een lekkere massage te nemen bij het Instituut voor Vietnamese traditionele geneeskunde. Voor maar 2 euro zijn we een uur lang gemasseerd door een blinde masseur! Het was een soort drukpunten massage. Ik vond het heerlijk. 's Avonds hebben we gegeten op de markt met Guillome, een jongen die we in de club hadden ontmoet.

Ook hebben we gisteren oranje shirts gescoord, ter voorbereiding op het WK. Geen betere dag daarvoor dan de stemdag zou je zo zeggen toch?! Ze zijn lekker fout, ik heb zelfs een set: een broekje en een hemdje. Daarin gaan we dus in Cambodja op zoek naar een bar die de wedstrijden laat zien!

Vandaag zijn we uitgechecked en weer in de tourbus gestapt. Dit keer naar de Mekong delta, om vanuit daar meteen door te reizen (allemaal met de zelfde tour) naar Pnom Penh. Vandaag zijn we over de Mekong gevaren en hebben we gezien hoe rijstvellen en cocossnoepjes gemaakt worden. Eerder heb ik ook al op de Mekong gevaren: tijdens de slowboat in Laos van Huay Xai naar Luang Prabang. Heel leuk om ook aan het einde de rivier even te zien.

Vietnam was prachtig, maar nu lekker op naar Cambodja!

xx Julia