De dag na het inspirerende bezoek aan het museum hebben Nikki en ik een schakelscootertje gehuurd voor een dag, om daarmee naar Hellfire pass te rijden. Hellfire pass had ik eerder in een tour geboekt. Toen had ik het gevoel dat ik erg moest opschieten, dus vond ik het fijn om nog een keer te gaan en dan mijn tijd te kunnen nemen. We zijn rustig opgestaan en rond 9:30 begonnen met rijden, 70 kilometer richting het noorden. De verhuur had helaas geen oranje helmen, maar met een rode en een gele helm op hadden we toch een soort van oranjegevoel. De scooter hebben we Frank genoemd, omdat we Frank en Bert als coaches zo'n leuk team vinden.

Frank heeft ons heel netjes helemaal naar Hellfire pass gebracht. Hellfire pass is een pas die is uitgegraven door de POW's, een van de grootste op het traject van de Birma-Thailand spoorlijn. Er is ook een mooi museum. Daar hebben we eerst rustig rondgelopen met een (gratis) audiotour op, die nog veel meer informatie gaf en ook verhalen van mensen die aan de pas hadden gewerkt. Dit keer was ik niet zo emotioneel als tijdens mijn eerste bezoek. Dat was wel lekker. Het was er iets minder warm en weer ontzettend mooi. Wat een tegenstelling weer: de verschrikkingen van het gevangen zijn onder erbarmelijke omstandigheden, maar ondertussen ook die prachtige omgeving. Het was allemaal weer heel indrukwekkend. Na hellfire pass zijn we weer teruggereden richting Kanchanaburi, met een stop bij de Kresae grot, waar de spoorlijn ook vlak langs de rivier gaat. Frank de scooter deed het geweldig, ik vond het heel leuk om te rijden en Nikki vond het ook goed gaan. De weg naar Kresae grot was heel bochtig en bergafwaarts, dat vond ik wel even heel spannend!!! Aan het begin van de tocht hadden we het al gehad over 'ontspannen' op de motor zitten. Ik heb tijdens mijn motorlessen (alweer 8 jaar geleden) geleerd dat je ontspannen beter rijdt, en dat ik wel de neiging heb te verkrampen. Af en toe herinnerde ik mijzelf of Nik mij daar dan aan, dat werkte heel goed. Maar op de berg naar beneden voelde ik Nik even verstijven achter me, het was ook spannend. Toen heb ik ons even aan het ontspannen herinnerd en toen ging het hartstikke goed. Echt een kick!!! Hardop mijn motorlessen herhalend ben ik de berg afgereden: 'gas terug, beetje remmen voor de bocht, ontspannen de bocht door met een beetje gas bij. Heel goed! Nu de volgende bocht, weer een beetje bijremmen, de bocht in, beetje gas bij, en klaar. Netjes!' Hahahaha! Heel gek maar het werkte goed! De toeristen waren allemaal al weg toen wij aankwamen: de trein richting Kanchanaburi was al vertrokken. Heel fijn, dus we konden rustig foto's maken van de omgeving. Helaas werd het wel steeds bewolkter, dus zijn we ook gauw weer weggegaan, in de hoop dat we het droog zouden houden de laatste 35 kilometers naar huis! Dat hebben we helaas niet gered. We hoopten ook dat we het op 1 volle tank heen en terug zouden redden, maar op 15 kilometer redden we dat ook niet. Toen de motor begon te sputteren kwamen we gelukkig net een tankstation tegen en hebben we Frank voor 50 cent wat extra benzine gegeven. We konden daar ook meteen even schuilen voor de regen. Eenmaal bij de buitenwijken van Kanchanaburi aangekomen onstond er een opstopping. Ik snapte niet helemaal waarom dat was, ik dacht dat ik er wel langs kon. Maar pas toen ik tot mijn enkels door het water reed zag ik wat de reden was van de opstopping: de weg stond onder ongeveer 30 centimeter water!!! Gelukkig reed ik al heel rustig en ben ik snel op het hogere deel van de weg gaan rijden, waar het water nog steeds hoog stond, maar niet meer mijn schoenen in liep... We hebben veel geluk gehad: we hebben geen grote regenbuien op ons kop gehad, alleen een paar kleintjes. Eenmaal terug in het guesthouse hebben we ons afgedroogd en daarna klaar gemaakt voor de grote wedstrijd NL-Slovakije! Die hebben we weer in volledig oranje-ornaat bekeken in de kroeg waar we de dag daarvoor al Engeland-Duitsland hadden bekeken, met dit keer gelukkig een mooi resultaat. We hebben ervan genoten en volgens mij vonden onze kroeggenoten die twee oranje meisjes ook wel heel grappig. We kregen in elk geval de lachers op onze hand. Naast ons zat nog een Thaise dame die als Thaise reisgids voor het (Nederlandse) Sawadee reizen werkt, zij was nog fanatieker dan wij! Echt heel grappig. Wel misten we Marit nu wel met haar oranje broek, shirt, aap en bril... Om ons toch nog een beetje samen op de foto te zetten hebben we de computer er nog even bij gepakt, met dit als resultaat: Vandaag was ik toch nog wel erg moe van al het rijden gisteren, in totaal toch wel 5 uur denk ik. Het was hartstikke spannend en heel gaaf om te doen, maar ook vermoeiend. Vandaag hebben we het heel rustig aan gedaan. Eerst zijn we nog even naar de bridge over the river Kwai gereden, en daarna hebben we Frank teruggebracht naar de verhuurder.Daarna hebben we uitgezocht hoe we naar onze volgende halte kunnen gaan (Koh Tao). Verder heb ik bijna de hele dag in een hangmat mijn boekje liggen lezen. Heerlijk! Totdat ik onverwachts bezoek kreeg in mijn hangmat, van een groene, 1,5e meter lange SLANG!!! Hij zat gewoon opeens naast me!!! Met zijn koppie omhoog ongeveer 10 centimeter van mijn been!!! Ik riep keihard: SLANG NIK EEN SLANG!!! De slang kronkelde snel terug uit de hangmat de palmboom in, en daar zagen we hem allebei helemaal tot bovenin bij de bladeren kronkelen en daar uit het gezicht verdwijnen. We noemen hem Kha de Thlang (slissend zeggen op de Jungle book manier). Zo krijgt hij toch nog iets liefs, want ik was even in staat om nooit meer in de buurt van een palmboom te komen, laat staan om in een hangmat te gaan liggen. Later heb ik dat wel weer gedaan, maar af en toe heb ik wel gechecked of ik Kha de Thlang niet uit zijn nestje zag komen. Doodeng! Men denkt dat het een 'gewone boomslang' is, die je met zijn beet wel ziek kan maken. Gelukkig heeft ie niet gebeten! Aan het einde van de middag, net toen Nikki en ik even lekker een wandelingetje wilden maken begon het keihard te regenen, donderen en bliksemen. We hebben dus in de buurt van het guesthouse gegeten in plaats van op de avondmarkt. Helaas! Gelukkig was het eten heerlijk en de mensen heel lief (Mangosteen restaurant). Morgen gaan Nikki en ik via Bangkok naar Kho Tao met minibus en touringcarbus. Dat bleek de beste en goedkoopste optie te zijn. Wel jammer dat die reis ongeveer 16 uur gaat duren, met 2 uur wachten en overstappen in Bangkok. Dat geeft me wel de kans om te kijken of ik mijn lakenzak kan vinden die ik daar ergens bij een van de guesthouses ben kwijt geraakt. (En daar baal ik verschrikkelijk van!!!) Mijn volgende verhaal krijgen jullie dus als het goed is vanaf een paradijselijk strand, waar het hopelijk niet te veel regent! Veel liefs, Julia