Bye Bye Bali...

Lieve allemaal,

Mijn reis is afgelopen, ik ben (bijna) weer thuis. Tijd voor een laatste blogverhaal!!!

Tijdens mijn laatste paar dagen in Kuta heb ik eigenlijk echt bijna niets meer ondernomen. Ik ben nog een dagje naar Ubud en Seminyak gereden voor souvenirshopping. Ook ben ik nog een middag in Nusa Dua geweest in het Grand Hyatt hotel om daar mijn exvriend Robert en zijn vriendin Lily te ontmoeten die daar een paar dagen op vakantie waren. Heel gezellig en ook een surrealistische ervaring omdat dat stuk van Bali het minste Bali is! Je komt het 'dorp' binnen door een soort douanepost, vervolgens werden alle auto's en scooters bij binnenkomst bij het hotel ook nog eens gecontroleerd op bommen door een spiegeltje onder de auto en door de motorkap te openen. Heel vreemd... Anyway, het weerzien met Robert en Lily was heel gezellig en na een middagje kletsen ben ik weer lekker teruggereden naar Kuta.

Daar heb ik samen met Arjen, een jongen uit mijn guesthouse, gegeten en een paar biertjes gedronken. Mijn laatste volle dag heb ik doorgebracht aan het zwembad, kletsend met de medebewoners en lezend in mijn spannende boek. 's Avonds ben ik met Anne en Arjen in de buurt gaan eten en hebben we de Seafood Basket besteld: Krab, Calamari, Garnalen en een snapper met frietjes en sla. Heerlijk met wat biertjes! Daarna hebben we bij het zwembad van het guesthouse gezeten en leuk gekletst. Toen kwam ook Roel bij ons zitten, nog een Nederlander die net was aangekomen. Het was een heel rustige maar heel gezellige avond. Een typische avond op reis: leuke mensen, een biertje, ontspannen sfeer en lekker buiten.

Na een wat korte nacht en een ontbijtje waarbij ik twee verse reizigers heb voorzien van wat tips ben ik mijn tas gaan inpakken. Veel spullen heb ik achtergelaten: T-shirts die niet goed meer zijn, mijn waterdichte tas die niet meer waterdicht is en toiletspullen die op of bijna op zijn. Zo had ik toch nog genoeg ruimte om mijn berg souvenirs mee te kunnen nemen. Op het laatste moment heb ik samen met Anne en Roel nog wat sarongs kunnen kopen om tassen of kleding van te maken en verder heb ik lekker in/aan het zwembad gelegen met het laatste hoofdstuk van mijn spannende boek. Mijn laatste lunch heb ik natuurlijk weer bij Warung Indonesia gegeten, heerlijke Nasi Campur en een Lemon juice, zonder suiker uiteraard! Ik mocht mijn spullen zolang bij Arjen op de kamer leggen en daar heb ik voordat ik vertrok ook even lekker kunnen douchen om fris aan de reis te beginnen. Toen ik helemaal klaar was had ik nog een uurtje, dus besloten we met zijn vieren nog eeeeeeen Bintang te drinken op de hoek. We hebben weer erg gelachen en leuk gekletst. Daarna hebben Anne, Roel en Arjen me uitgezwaaid terwijl ik met het transport van het hotel naar het vliegtuig vertrok.

Het vliegveld doolhof was als vanouds, uiteraard met de duizend verschillende securities die er allemaal ook weer andere regels op na houden. Maar goed, met Mozart in mijn oren en de derde Stieg Larsson in mijn hand was het allemaal prima te doen.

De terugvluchten van Bali naar Singapore en van Sinapore naar Amsterdam waren prima te doen, al was het wel jammer dat ik nou net voor het lange deel van de reis wel iemand naast me had die nogal breed zat. Ik heb dus weinig geslapen en heel veel films gekeken! Wel heb ik lekker mijn eerste rode wijntje sinds lange tijd gedronken in het vliegtuig, hmmm! :) Ook fijn was dat het superhelder was bijna de hele nacht, dus kon ik veel naar buiten kijken en de dorpen en steden zien liggen, ook in Afghanistan waar ik overheen ben gevlogen!

We zijn mooi op tijd op schiphol geland en al vrij snel was ik door de paspoortcontrole en had ik mijn grote tas van de bagageband gehaald. Toen heb ik toch nog even een minuutje voor mezelf genomen: toch wel spannend om weer echt terug te zijn! Na een diepe zucht heb ik het karretje met mijn tassen naar de uitgang gestuurd en daar stond een prachtig welkomstcomite: Papa, Lizzy, Mama, Vera en Djinnie waren er met bloemen en ballon. Heel fijn en ook heel gek om iedereen dan opeens weer een knuffel te kunnen geven!!! Nikki kwam iets later aan met de trein maar om haar te zien was ook echt geweldig.

Na een lekkere cappuchino ben ik met Mama en Vera naar Mama's huis gegaan en hebben we lekker thee gedronken en een heerlijk broodje met kaas gegeten. Helaas kreeg ik daar wat slecht nieuws te verwerken: onze poes Zos is al een paar dagen niet thuis gekomen... We gaan haar straks in de hele buurt zoeken!

Mijn reis is klaar, de volgende etappe van mijn leven begint. Op zoek naar een kamer of huisje in Amsterdam en een baan natuurlijk!!! Het reizen was heerlijk maar ik heb heel veel zin om hieraan te beginnen. Er zijn ook een boel dingen die ik hier niet ga missen: de koude douches, hurktoiletten, oppervlakkige gesprekjes (waar ben je geweest? waar ga je naartoe?), het onderhandelen voor alles dat je kopen wil, altijd moeten eten in een restaurant, het drukke verkeer, de mensen op straat die je altijd iets willen verkopen, zoeken naar internet, het drinkwater moeten kopen. Ook zal ik het 'verhuizen' niet missen, het inpakken van mijn tas, het sjouwen met mijn grote rugzak, en de kleine rugzak en natuurlijk de eeuwige fles water in mijn hand. Het wassen bij de wasserette of met de hand hoeft lekker straks ook niet meer. Het zal heerlijk zijn om de keuze te hebben uit meer dan twee rokken, drie broeken en vijf shirtjes om aan te trekken al zal ik het lopen op slippers wel missen. De gekke bewoners van Azie in de vorm van mieren, slangen, duizendpoten en kakkerlakken en bovenal: de killermuggen en bedbugs zal ik dan weer zeker niet missen!!!

Maar ja, naar een heleboel dingen zal ik wel terug gaan verlangen denk ik. De 190 dagen zomer waren heerlijk, daar zal ik straks op de fiets met regen en wind tegen wel aan denken. Het rondrijden op de scooter over Bali, het surfen, duiken en snorkelen en Indonesisch spreken zal ik ook missen! Wat ik ook wel zou willen blijven doen in Nederland is het ontmoeten van nieuwe mensen, elke dag.

Nogmaals: ik heb ontzettend veel zin om een baan te zoeken en te vinden en een huisje in Amsterdam. (Mochten jullie iets weten...?) Dit reizen was wel heerlijk, ik zou het zo weer doen! Dank jullie wel voor jullie steun en gezelligheid onderweg, via reacties, skype of anders. Tot gauw!

xx Julia

Rockin' Kuta

Lieve allemaal,

In mijn laatste dagen hier op reis doe ik natuurlijk nog steeds allemaal leuke dingen, al ligt het tempo wat lager en is het veel van hetzelfde. Ik eet lekker (budget? maak ik me niet zo druk meer om), rust uit (ik ben nog steeds niet 100% beter), lig wat aan het zwembad in mijn luxe accomodatie en lees lekker veel (ben bezig aan de Millennium serie).

Ik heb nog een avond met Oscar en zijn vrienden gegeten en gisteren kreeg ik Astrid op bezoek. Astrid had ik ontmoet in Amed en die kwam een nachtje mijn kamer delen voordat ze naar KL zou vliegen. Ook had ik tijdens het surfen eergisteren Robbert en Christian ontmoet, mensen die ik ook bij de Bromovulkaan heb gezien. Dus met zijn vieren hebben we lekker gegeten om daarna het Legian Food Festival te bekijken. Na een heel end lopen over het strand kwamen we aan bij het festivalterrein waar het gezellig druk was, vooral met locals! Heel leuk om eens niet het gevoel te hebben dat je in Australie op vakantie bent. Helaas had de reggae van de vorige dag (zo zeiden de mannen) plaatsgemaakt voor hardrock. Iets minder mijn ding, maar toch heel entertaining! Vooral de klapper van de avond (de naam van de band klonk als iets tussen Nasi Goreng en Navicula) was briljant. Astrid en ik waren grote fan van de gitarist die eruit zag als piraat Jack Sparrow. 'We love you Jack!!!' Verder genoten we van de one-liners van de band: 'WE - ALL - GO - TO - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - HEAVEN!!!!!!!!!!!!' gaat de boeken in als de beste quote van 2010 wat mij betreft.

Na het hardrockgedeelte werd er door een DJ nog hele leuke funky house gedraaid, en hebben we heerlijk gedanst op het strand met wat locals. We kregen ook nog versterking van twee Nederlandse dames, heel gezellig!

Na weer een lange wandeling terug naar Kuta zijn we lekker gaan slapen om de volgende ochtend heel vroeg op te staan (7:45 uur) om te gaan surfen. Dat zou slaap- en getijdetechnisch het handigste zijn.

Zo gezegd, zo gedaan. Met zijn vieren zijn we naar Kuta beach getogen om daar wat mooie golven te pakken. Eenmaal bij het water was ik echt 'stoked'. Stoked is een surfterm voor gegrepen zijn door een gevoel: ik moet dat water in, ik heb zin om te surfen! NU! Gaangaangaan!

Maar toen ik in het water lag bleken de golven toch ietsiepietsie groter dan ik in eerste instantie had gedacht. Oei! Spannend! Al vrij snel had ik een mooie golf in mijn vizier die ik probeerde te pakken en die ik ook had. GAAAAAAAAAAAAAAAAAFFFFF!!! Een prachtige ride met ontzettend veel snelheid later peddelde ik het water weer in. Maar toen werden de golven nog wat groter. En toen ging het allemaal een beetje mis... Een keer lag ik te wachten op een golf met mijn neus al in de goede richting, toen mijn monster (mijn grote rode surfplank) en ik verrast werden door een enorme golf die besloot net boven ons te breken. Ik was te laat om mijn board de goede kant op te draaien, een eskimo roll te doen, of wat dan ook. Dus werd ik even goed in de wasmachine van de golf door elkaar gehusseld. Prima, gewoon doorgaan! Dacht ik nog... Maar toen kwam een golf op me af waarvan ik dacht: ontwijken kan ik je niet, dan probeer ik je maar te pakken. Een fractie van een seconde weet ik dat ik op de goede plek zat in de golf, maar ik keek naar beneden en zag ongeveer een verticale muur van 1,5e/2 meter onder me. Dat was een beetje steil! Maar zo ziet een 'barrel' er dus van binnen uit... Het ging natuurlijk hopeloos mis: in de wasmachine ging mijn leash (het touw tussen mijn board en enkel) los, dus kon ik naar het strand zwemmen (toch een flink endje) om daar mijn board te halen. Ik was nog een beetje buiten adem dus ik ben even gaan uitrusten naast Astrid. Poeh hee!!!

Daarna heb ik het maar iets voorzichtiger aangepakt door de kleinere golfjes, dichter bij het strand te pakken. Dat betekende dat ik eigenlijk alleen maar het schuim reed en dan kun je niet zo goed bochtjes maken enzo, maar het was allemaal iets beter te doen. En ook heel leuk!!! Astrid heeft zichzelf op het strand vermaakt door allemaal foto's te maken, heel leuk!!! Thanks Astrid!!!

Eenmaal uitgesurft heb ik even gezwommen in het zwembad en toen afscheid genomen van Astrid om daarna een rondje te shoppen. Twee uur en hele moeie voeten later heb ik het maar opgegeven. Ik ben toch maar niet in een shop-bui vandaag! Vandaar dat ik in mijn cafetje zit te internetten en te bloggen, met mijn voeten omhoog. Haha!

Nou lieve kijkbuiskinderen, zondagochtend kom ik aan op schiphol! 190 Dagen, 7 landen en 50 bezochte plaatsen sinds mijn vertrek uit Amsterdam! Echt gek!!! Ik heb er heeeeel veel zin in om weer lekker in ons koude kikkerland terug te komen. 190 Dagen zomer was heerlijk, maar nu is het tijd voor wat nieuws.

Tot snel, online met nog een blogje of in Amsterdam!!!

xx Julia

PS: Er staat (straks) bij Video's ook een filmpje van mijn surfkunsten!!! xx

Ziek in Amed en terug naar Kuta

Lieve allemaal,

Ja en toen was ik dus ziek... Echt rot!!! Met twee paracetamol had ik mezelf helemaal klaargestoomd om terug te kunnen rijden uit Amlapura (van waar ik mijn laatste blog had geplaatst) terug naar Amed. Maar eerst moest ik nog even pinnen en dat ging helaas niet: 3 ATM's later heb ik het maar opgegeven. De ene was stuk, de volgende twee wilden mijn kaart niet accepteren. Er was ergens nog een vierde geldautomaat, maar ik kon eigenlijk al niet meer en aangezien het ook donker ging worden... In iets minder dan een uurtje ben ik van Amlapura naar Amed gereden, en onderweg heb ik weer genoten van de prachtige omgeving en de ondergaande zon. Toen het echt donker was reed ik net Amed binnen, goeie timing! Eenmaal 'thuis' heb ik mijn temperatuur gemeten: 38,8 graden!!! Omdat ik wel nog wat moest eten heb ik mezelf toch nog naar een restaurantje gesleept en wat gado gado gegeten. Daarna heb ik nog een stukje film gekeken en toen ben ik gauw gaan slapen. De nacht was zo'n typische koortsnacht, maar niet heel verschrikkelijk. Wat erg scheelt is dat mijn kamer ruim, licht en schoon is, want als je omgeving vies en bedompt is kun je je nog zieker voelen dan je al bent.

De volgende ochtend kwamen de tweede dochter en de eigenaar kijken hoe het met me was. Oooh Panas! (Heet!) was het oordeel toen mijn voorhoofd gevoeld werd. Na mijn kopje thee en banana pancake ben ik weer in bed gekropen. Het Nederlandse stelletje uit het huisje naast me kwam ook af en toe kijken hoe het met me was, heel aardig. Jay is ook nog langsgeweest. Zo had ik toch nog een beetje aanspraak. 's Middags was mijn water op en ik had trek, dus ben ik met de scooter eerst naar de supermarkt gereden en ook naar mijn wifi restaurantje gegaan om even wat te eten en te internetten. Toen ik weer terug was in mijn kamer kwam de eigenaar langs, helemaal mooi aangekleed voor weer een ceremonie. Met mijn toestemming (hij vroeg steeds: sorry he? en dan zei ik ja ok) voelde hij weer mijn voorhoofd en hij wilde ook mijn voeten voelen. DIe zijn koud en de rest is heet, dus hij ging daar tijgerbalsem op smeren. Heel schattig. Toen kreeg ik toch nog weer een snuifje en een kus op mijn wang (daar vroeg hij dan weer geen toestemming voor!). Heel lief, maar nu vond ik het toch minder relaxed. Wel schattig hoe hij een beetje voor me zorgt maar dit werd wat intiem.

De volgende dag ging het iets beter met me, maar toch had ik nog zo'n koorts dat ik het grootste deel van de dag in bed heb doorgebracht. De eigenaar kwam sochtends mijn voeten inwrijven met een soort heksen olietje; bruin met een soort wortel in het flesje. Later op de dag kreeg ik van de vrouw van de eigenaar een zakje met wat fruit. Heel lief! Verder weer de hele dag niks gedaan: lamlendig in bed gelegen. Wel heb ik een prachtig boek uitgelezen: Haar naam was Sarah. Ook heb ik mijn geldprobleem opgelost door te 'pinnen' bij de duikschool: ik heb geld overgemaakt met telebankieren en zij hebben mij het in Rupia's meegegeven. Superlief! Allemaal op goed vertrouwen en het scheelde me weer een rit naar Amlapura. Ian en Elly van Adventure Divers: ontzettend bedankt!!! 's Avonds heb ik samen met Astrid gegeten, een Belgisch meisje dat alleen reist en zag dat ik ook alleen zat. Terwijl we zaten te eten hoorde ik dat een gast aan de serveerster vroeg waarvoor de ceremonie was waar de eigenaresse vanavond heen ging. 'For the Gods!' zei ze verontwaardigd! Heel geestig! :) Het gaat me eigenlijk steeds meer verbazen, hoe ontzettend veel mensen bezig zijn met ceremonies elke dag, elk uur, overal. Want ik merk dat ik nu ik hier langer ben, al geen acht meer sla op de offermandjes op straat en in de deuropening, maar wel steeds vaker opmerk dat mensen bezig zijn met offeren, onderweg zijn naar of van de tempel, enzovoort. Tijdrovende business is dat hier hoor, de goden tevreden houden!

Ik wilde heel graag weg uit Amed, omdat snorkelen of duiken er met de verkoudheid en koorts toch niet meer in zat, dus ik besloot dat zodra de koorts min of meer weg was ik zou kunnen vertrekken. De volgende ochtend had ik alleen nog wat verhoging, dus ik besloot dat ik het erop zou wagen. Rustig heb ik mijn tas ingepakt en alles opgeruimd terwijl ook een voor een de hele familie afscheid kwam nemen. Van de eigenaar kreeg ik natuurlijk weer twee zoenen en een snuifje! Bij het weggaan kon ik er wel weer om lachen! De rit van Amed terug naar Kuta ging eigenlijk heel goed, maar het was toch erg zwaar. Ik heb weer gepauzeerd in het restaurant waar ik ook op de heenweg had gezeten (en waarvandaan ik toen mijn blog had geplaatst over Padang Padang) waar ik toen toch maar weer wat paracetamol ingenomen heb. Onderweg heb ik leuk gekletst bij een tankstation en zo mijn Indonesisch weer wat geoefend. Dat is op de een of andere manier wat in onbruik geraakt, maar ik wil dat in de laatste anderhalve week toch weer veel gaan spreken, dus ben ik maar meteen weer begonnen! Heel grappig, wat een leuke reacties je krijgt als je laat zien dat je de taal een beetje spreekt en graag wil leren. Eenmaal in Kuta ben ik na wat rondshoppen toch maar ingecheckt in het guesthouse waar ik al met Ruan en de jongens heb gelogeerd. Daarvan wist ik tenminste dat het ontbijt goed was, er een (schoon) zwembad was en de kamers heel redelijk. Het is voor mijn doen vrij duur: 150.000 roepiah (12 euro), maar dat kon me even niks schelen! Het zwembad is een goede plek om mensen te ontmoeten en het is er (voor 'Kutaanse begrippen') stil zodat ik een paar nachten goed kan slapen om echt beter te worden. Onderweg terug van mijn Nasi Campur restaurantje ontmoette ik Hannah, een van de meisjes met wie ik in Amed gedoken heb. Die bleek in het zelfde guesthouse te zitten. Gezellig!

De volgende dag heb ik kennisgemaakt met mijn aardige Israelische surfer buurman, en weer gezellig samen aan het zwembad gehangen met Hannah en haar vriend. Ik heb ook een lekkere massage genomen, al viel die iets tegen omdat het gehaast voelde. Ik was nog steeds niet topfit: geen koorts maar wel spaghettibenen, dus ik kon weer niet al te veel. Het begon nogal frustrerend te worden! Na de massage voelde ik me zo moe dat ik helemaal misselijk was dus ben ik gauw even een uurtje gaan slapen. Om 7 uur savonds kwam Oscar langs, terwijl ik gezellig met mijn buurman zat te kletsen.

Met Oscar ben ik achterop zijn scooter naar zijn vrienden gereden om daarna gezellig allemaal samen heerlijk te gaan eten. Het was ontzettend leuk om iedereen weer te zien maar helaas voelde ik me na het eten weer helemaal zwak dus heeft Oscar me thuisgebracht ben ik gauw gaan slapen.

Vanochtend heb ik gezellig samen met mijn buurman ontbeten en daarna hebben we wat rondgeshopt voor een surfboard voor mij. Ik ga waarschijnlijk een heel makkelijk surfboard huren (soft top) zodat ik nog lekker veel golven kan pakken voor ik weer terug ben in het koude Nederland! Vanmiddag staat ook nog wat souvenirshopping op het programma. Iemand nog wensen??? :)

Heel veel liefs tot gauw!!!

Julia

Duiken in Amed

Lieve allemaal,

Na een prachtige rit van Candidasa naar Amed moest ik flink zoeken naar het guesthouse van Jay en Han. Dat kon ik maar niet vinden dus toen heb ik me maar door een aardige local naar een ander goedkoop guesthouse laten leiden. Omdat dat vol was heb ik toch even verderop gezocht naar een kamer. Daar gooide een man zich bijna voor mijn scooter, zo graag wilde hij zijn kamer aan me kwijt. Hij zei steeds 'nu hos!' Ik dacht dat hij de naam van zijn hotelletje noemde, maar hij bedoelde: New House. Het is gloedje nieuw! Ik ben 30 meter van de weg af een onverharde weg gevolgd, terwijl hij voor me uit rende naar een waar paradijsje. Ik heb hier weliswaar geen uitzicht op zee (hier een populaire eigenschap van een kamer), maar zit prachtig in een lieve tuin, in een gloednieuw heel schoon, ruim en licht bungalowtje. Ik heb zelfs meerdere stopcontacten EN een nachtlampje!!! (De backpackers onder jullie zullen dit herkennen als uniek! Haha!) Zijn dochters deden het inchecken en boden me ook een massage aan van een uur op de kamer voor maar 5 euro. Het enige nadeel aan mijn guesthouse is dat de mensen graag dingen willen verkopen aan je. Volgens mij zijn ze ook best arm dus dan snap je wel dat ze alles doen om wat geld aan je te verdienen, maar hier wordt dat wel een beetje extreem. De dochter komt me elke keer als ik thuis ben vragen of ze me al kan masseren voor 5 euro voor een uur. De eigenaar komt telkens vragen of we duiken, bij wie we duiken, hoe veel duiken we maken (krijgt hij commissie?). Het is een wonderlijke mix van hulpvaardigheid, verkooplust en interesse. Hoe begrijpelijk ook, gelukkig werd het naarmate mijn verblijf langer duurde steeds minder, fijn!

Daarna ben ik op zoek gegaan naar gratis wifi, zodat ik kon kijken waardoor het kwam dat ik het guesthouse van Han en Jay niet kon vinden. Dat bleek heel logisch: zij zaten nog niet in Amed maar in Padangbai! Dan kun je lang blijven zoeken natuurlijk... Gelukkig was een van hen online, dus heb ik met ze afgesproken voor de volgende ochtend in Amed, omdat zij daar heen zouden komen. Na het internetten liep ik langs een goedkope warung, en daar zat een aardig uitziend stelletje te eten. Ons gesprekje begon over of ze gesnorkeld hadden in de buurt en hoe het was, maar uiteindelijk heb ik bij hun aan tafel gegeten en hebben we een paar uur zitten kletsen. Gezellig!!! Daarna ben ik naar mijn mooie kamertje gegaan en heb daar lekker muziekjes geluisterd terwijl het buiten stortregende, met bliksem en donder! Af en toe viel het licht uit in de bungelow. De donder duurde steeds ongeveer 10 seconden, echt zo'n lange rommelende, naderende rollende donder. Af en toe met een enorm harde knal erbij. Spectaculair!!!

De volgende ochtend heb ik gewacht op Jay en Han, die uit Padangbai zijn komen rijden. Het was leuk om ze weer te zien, ondanks dat onze eerste ontmoeting (bij het guesthouse in Kuta) bij elkaar maar zo'n 10 minuten had geduurd. Eerst hebben we zitten bijkletsen over onze avonturen in de tussentijd (zij hebben gedoken met iets van vier mantaroggen om zich heen, zo gaaf!!!) en daarna zijn we gaan rondshoppen voor een goede duikschool. Ik had een tip gekregen van iemand tijdens de reis van Java naar Bali, dus die duikschool wilde ik ook nog even bezoeken (adventure divers). Daar hebben we heel leuk gesproken met een Engelsman die getrouwd is met een Nederlandse (klinkt het bekend?) en die nu een duikschool en guesthouse runt hier in Amed. Hij heeft ons allemaal snorkeltips gegeven en vertelde ons ook over een belangrijke ceremonie in een nabijgelegen dorp die net die dag plaats vond. Deze ceremonie wordt maar eens in de dertig jaar gehouden!

Met zijn drieen zijn we na een lekkere lunch van tofu sate op de scooter naar Tulamben gereden, waar het wrak van de USA Liberty ligt. Daar heb ik heerlijk gesnorkeld en ontzettend veel vissen gezien. In de bovenste laag van het water had je heel slecht zicht, maar als je een meter naar beneden dook kon je ontzettend veel zien: het schip dat onder het koraal zat en duizenden vissen. Ook een school van honderden visjes waar ik doorheen gesnorkeld ben. Zo ontzettend mooi! Ik kon dus niet wachten om de volgende dag daar twee duiken te maken.

De volgende ochtend moest ik vroeg op om te duiken bij het USAT Liberty Wreck. Een wrakduik dus, twee zelfs! Ik heb echt geweldige dingen gezien, en gelukkig had een ander duikgroepje een onderwatercamera bij zich zodat er toch wat dingen zijn die ik aan jullie kan laten zien. Ik heb al veel onderwaterwerelden gezien (vooral snorkelend natuurlijk), maar dit was ZO rijk, ZO vol met kleuren! Ongelooflijk. De eerste duik hebben we om het hele wrak gedoken, en daarbij ben ik zelfs 27 meter diep gegaan (officieel mag je maar tot 18 meter diepte met mijn diploma, maar hier doen ze daar niet moeilijk over). Na een uurtje pauze op de kant met een kopje thee hebben we de tweede duik gemaakt waarbij we meer in het schip hebben gezien, en heel veel in en uit en door het schip gezwommen hebben. GE-WEL-DIG! Het moeilijkste aan het duiken was het in- en uit het water gaan: de golven waren kort en heel sterk, en met je zware duikuitrusting op je rug is het niet makkelijk om daar doorheen te lopen. Daarom moesten we elkaar goed vasthouden en als er een zou vallen diegene meeslepen. Gelukkig ging alles goed. Hieronder wat foto's van wat we gezien hebben. Wat ik ook gezien heb maar waar geen foto's van zijn: Nudibranchs (mooie naaktslakken met kleuren en sprieten en spikkels), Electric clamb (waar je de electriciteit in blauwe streepjes tussen de twee helften zag schieten, ZO GAAF!), een blue spotted ray, een mantis kreeft (waarbij Ian de duikinstructeur een steen in zijn holletje duwde, die de kreeft er na een tijdje weer uit duwde en zich zo dus liet zien), een Leaf Scorpionfish, een enorm grote groene zeester en ergens in een donker hoekje van het schip een enorme barracuda van 1,5e meter lang. Verder heel veel hard en zacht koraal, heel veel verschillende soorten annemonen en een 'wasmachine' van big eye trevelly vissen: een grote school die rondjes zwom.

(big eye trevelly wasmachine)

(big eye trevelly)

(klaarmaken voor de duik)

Twee duiken op een dag vind ik toch wel heel vermoeiend, dus de rest van de middag heb ik lekker ontspannen in een restaurantje met een lekkere bananajuice met uitzicht op de zee en een beetje WiFi. :) Toen ik die avond met mijn scootertje naar een getipte Warung reed, kwam ik daar twee mededuikers en de eigenaar van de duikschool en zijn vrouw tegen, dus ik kon gezellig voor het eten bij hun aanschuiven. Ik heb echt een heerlijke beef rendang gegeten met tempeh en kroepoek. Zo goed, het eten hier, ik krijg er echt geen genoeg van!!!

De volgende ochtend moest ik weer vroeg op voor twee nieuwe duiken, dit keer wat dichter in de buurt maar we moesten wel met een bootje mee. Zo'n autenthiek bootje dat hier voor het vissen gebruikt wordt, met drijvers aan weerszijden. Heel cool! In het water konden we pas onze uitrusting aan doen, omdat het bootje daar gewoon te klein voor is. De onderwaterwereld was wederom geweldig. Zo kleurrijk heb ik het nog niet gezien, en daarnaast hebben we heel veel gave dingen ontdekt. De eerste duik ben ik zelfs 28,5e meter diep geweest!!! Gelukkig ging de 'fotograaf' van de dag eerder ook met ons mee, dus ik heb zelfs echte foto's van mij - aan het duiken! Alles speciaal geregeld voor mijn trouwe bloglezers uiteraard!!!

(garden eels)

(het bootje waarmee we doken)

(lion fish)

(moray eel)

(ikke!!! echt!!!)

(pygmee sea horse, wie hem ziet krijgt een prijs!)

(blue spotted ray)

(ander soort Nemo's en prachtige annemoon)

(onze divemaster met op de achtergrond de vulkaan)

Die middag wilde ik het rustig aandoen met een boekje op mijn verranda, maar daar raakte ik eerst aan de praat met mijn nieuwe (Nederlandse) buren en daarna met de eigenaar van mijn huisje. Uiteindelijk nodigde hij me uit om bij hem thuis een bepaald soort banaan te komen eten. Dit klinkt misschien wat apart, haha! Maar het was dus echt een banaan (en er zijn iets van 30 soorten), en daar zat ik dan, met een kop thee en omringd door zijn familie en een boel kippen een banaantje te eten. Ondertussen zat hij zijn Engels te oefenen en kwam het ene na het andere familielid ook even gedag zeggen terwijl ze zich klaarmaakten voor een ceremonie. Uiteindelijk ging de jongste zoon (zeven jaar) eten halen voor zichzelf, en hij werd geinstrueerd om ook voor mij echt lekker Balinees eten te halen. ZO lekker!!! Rijst met vis en geroosterde kokos en wat groenten, allemaal in een stuk papier gepakt. Dus toen zat ik opeens op de verranda tussen alle familie in mijn eentje te eten. Heel gek. Ik wilde het steeds delen met iedereen, maar dat mocht echt niet. 'For one person' zei hij steeds! Daarna kreeg ik een rondleiding langs de rest van het familie 'landgoed' dat bestaat uit wat kleine huisjes en een veldje waarop de kippen en varkens rondscharrelen. De Aziaten zijn aanrakerig, en hij was dat ook zeker, maar hij werd nooit vervelend. Even drukte hij wel zijn wang tegen de mijne en snoof toen diep in (how weird!) terwijl hij me even tegen zich aandrukte terwijl we rondliepen, maar dat was weliswaar heel gek, maar ook eigenlijk heel lief.

(de hele familie!)

(lekker spelen...)

Voor het avondeten had ik met de duikers afgesproken maar daarvoor ging ik nog heel even internetten op mijn vaste stekje. Daar kwam Jay opeens binnenlopen omdat hij (even) niet meer met Han wilde samen reizen en dacht dat hij me hier wel zou kunnen vinden. Gezellig! Samen zijn we naar Warung Enak gegaan waar ik had afgesproken met de duikers en waar ik weer foto's heb uitgewisseld van deze duikdag en een heerlijke sate ayam heb gegeten (en ook nog pisang goreng met balinese suikerstroop en vanille ijs!).

Vanmorgen werd ik wakker, nog steeds met een loopneus en knallende hoofdpijn. Vervelend! Met water, paracetamol en multivitamines probeerde ik mezelf weer wat op te lappen. Daarna een prachtige rit van 40 kilometer gemaakt naar Amlapura, helemaal langs het uiterste oostpuntje van Bali langs de kust. Onderweg kwam ik allemaal zwaaiende kindjes tegen, moest ik door rivieren rijden die hier gewoon dwars over de weg stromen, ik zag vissers, mooie vrouwen die aan het werk waren in en om het huis, overvol beladen scooters... Het 'echte' Bali dus! Het uitzicht was ook steeds adembenemend: links van me de zee, rechts van me het heuvelachtige landschap met palmbomen en jungle met altijd de vulkanen op de achtergrond. Het rondreizen met de scooter is ook echt ideaal: je kunt overal stoppen waar je wil, bent niet afhankelijk van bussen (hier een zeldzaamheid) en het is goedkoop!

In Amlapura heb ik in de grote supermarkt daar gepind en een paar uur geinternet. Om me heen zitten allemaal jongeren met laptopjes computerspelletjes te spelen. Overal hoor ik: Fire in the hole! En dan allemaal schietgeluiden. Apart! De verbinding was (mede door die gamers natuurlijk) zo traag dat het eindeloos duurde om mijn foto's en dit verhaal erop te zetten! De rest van de middag ga ik het rustig aan doen: beter worden!

Veel liefs, tot gauw!

Julia

Van Kuta naar Padang Padang en door naar Amed

Lieve allemaal,

Na mijn vorige blog heb ik mijn woord gehouden en ben ik de volgende ochtend inderdaad een surfplank gaan huren voor een uurtje. Het surfen ging aardig, maar niet super. Het is toch een stuk moeilijker zonder instructeur die je op de juiste plek op het juiste moment manouvreert en soms zelfs nog een extra duwtje geeft. Aan de andere kant: ik moet het toch ook leren zelf doen, dus dan kan je maar beter meteen beginnen! Het lukte een paar keer om op te staan, dus ik was toch best trots.

Na een douche zat ik op mijn verranda'tje te lezen toen Oscar langsliep. Een jongen die me de dag daarvoor heel spontaan bij het guesthouse had begroet door zich voor te stellen, maar die ik maar 20 seconden heb gesproken. Weer begroette hij me uitgebreid en hij vroeg me wat ik van plan was. Aangezien dat niet veel was behalve 'socializen' heb ik dus maar gezegd dat ik een rustig dagje voor de boeg had. Zijn vrienden waren klaar om te gaan dus vertrok hij op zijn scooter. Vijf minuten later stond hij echter weer voor de deur: 'had ik geen zin om mee te gaan? Wat had ik te verliezen? Het was een regenachtige dag, die kon ik vast beter besteden met hem, zijn vrienden, surfen en lekker eten...' Mijn eerste reactie was: Nee, dat kan niet, ik heb dingen gepland (beetje internetten, ontbijten) en ik kan toch niet zomaar met een vreemde vent mee?! Mijn tweede reactie was: hee wacht eens even, dit klinkt leuk!!! Ik heb hem gevraagd even te wachten, heb wat spullen in een tas gemikt (surfoutfit, zonnebrand, droge kleren en een handdoek) en ben op mijn scooter gestapt. Hij bood nog aan mij achterop te nemen maar aangezien ik alle opties open wilde houden ben ik lekker op mijn eigen scooter gegaan. Toen we eenmaal op de scooter zaten en bijna Kuta uit waren ging de miezerregen over in een echte lekkere dikke tropische regenbui... We reden in een uurtje rustig naar Padang Padang (een surfdorp zuidelijk van Kuta) waar we helemaal doorweekt aankwamen. Daar werd ik voorgesteld aan Oscar's vrienden en hun 'aanhang'. Oscar komt zelf uit Uruguay, zijn vrienden kwamen ook allemaal uit verschillende landen uit Zuid Amerika: Uruguay, Chili, Argentinie, Brazilie... Iedereen gaf me meteen een of twee zoenen op de wang ter begroeting. Een van de vrienden had Arina aan de haak geslagen: een mooie Russische meid die serieus niet meer dan 10 woorden Engels sprak. We waren met dit gezelschap echt 'lost in translation': Russisch, Spaans, Portugees, Engels, Nederlands... Vooral Arina begreep echt weinig, en wij weinig van haar. Maar met veel lachen hadden we toch echt leuk contact. Ik vond het ook leuk om de 'vertaalpuzzel' te spelen, dus ik heb heel veel met haar gesproken, de raarste toeren uitgehaald om haar dingen duidelijk te maken. Van bootjes vouwen tot met een enorme omweg aan haar duidelijk maken dat mijn vraag was: ben je al vaker in Bali geweest? (eerst uitleggen wat 'vakantie' is, daarna vragen waar ze is geweest, en via 'ben je in Bali, Parijs, Turkije, Bali, Thailand - dus 2x Bali?' kwamen we erachter: dit was haar eerste keer hier.) Uiteindelijk hebben we toch heel wat kunnen uitwisselen! We hebben ook nog met een aantal van ons salsagedanst in de hotelkamer. Allemaal leuk!

Toen de regen wat weggetrokken was zijn Oscar en ik gaan surfen, er waren niet al te hoge golven en ik kon een surfboard lenen, weliswaar een stuk kleiner dan ik gewend was (6'10 in plaats van 8'6), maar het zou wel goedkomen beloofde hij. Ik heb ontzettend veel moeten peddelen vanwege de stroming en de golven die toch wel een flink stuk hoger waren dan ik gewend was uit Kuta, omdat het board kleiner was was het peddelen en zitten en liggen ook super veel moeilijker. Ik was dus eigenlijk al moe voor ik goed en wel begonnen was, niet in het minst omdat ik er al een uur surfen op had zitten natuurlijk... Uiteindelijk is het twee keer gelukt om een golf te pakken. De eerste keer was ik zo overweldigd door de enorme snelheid van de golf dat ik alleen maar kon blijven liggen. Hm... Niet echt een topstart, maar wel een geweldig gevoel. Wat gaat dat HARD! De tweede keer probeerde ik op het kleine (dus erg onstabiele) board op te staan maar ik kwam niet verder dan mijn knieen. Op de terugweg naar het strand heeft Oscar me nog een grot laten zien en heb ik gedoucht onder een natuurlijke douche van zoet water dat van de klif af stroomde. Eenmaal op het strand ben ik bij Arina en de Chileense duikinstructrice gaan zitten kletsen. Later gingen we lekker lunchen bij het guesthouse en daar heeft iedereen het rustig aan gedaan. Foto's kijken, kletsen met voorbijgangers, het onderwerp was eigenlijk altijd surfgerelateerd.

Omdat ik geen Spaans spreek maar wel het een en ander begrijp had ik wel opgevangen dat er toespelingen werden gemaakt over mij naar Oscar toe door zijn vrienden. Daar was ik een beetje onrustig van geworden, dus ik heb daar ook maar even (lekker direct!) met Oscar over gesproken. Er was geen probleem volgens hem: misschien ging hij een 'move' maken, misschien niet. Hij wilde me wel meenemen naar een leuk restaurant, maar er zou natuurlijk niets gebeuren als ik dat niet wilde. Dat stelde me genoeg gerust om te blijven, anders was ik vertrokken om voor het donker weer terug in Kuta te zijn. Oscar ging even slapen (hij had die nacht namelijk bijna niet geslapen) en ik moest ook even tot rust komen dus ik heb eerst gemediteerd en daarna lekker muziek geluisterd en een boekje gelezen. Toen alle vrienden terugkwamen van hun eigen bezigheden (surfen, visum verlengen) hadden we een kleine 'get together' in de kamer. Daar bleek dat een van de mannen (Felipe) een surfinstructeur is geweest en ook al jarenlang werkt op een van de boten a la 'Deadliest Catch' (dat programma over het vissen naar krab bij Alaska op National Geographic). Grappig he?! Hij heeft me een strenge surfles gegeven: ik moet vooral mijn spieren ontwikkelen en mijn pop-up oefenen. Veel peddelen en veel opstaan op het droge, zodat ik dat kan dromen zegmaar. Er werd zelfs een surfboardtas in de kamer neergelegd zodat ik daarop kon oefenen! Haha! De sfeer was echt goed, gezellig gekletst met iedereen en veel gelachen. Met zijn allen dronken we Mate, een groene thee die op een bepaalde manier gebrouwen wordt en gedronken wordt uit een bijzondere kop met een soort stalen rietje met een thee-ei eraanvast om de thee buiten te houden. Lekker! En het wordt met een hele ceremonie gebrouwen en rondgedeeld. Iedereen drinkt een kopje, om de beurt. Heel sociaal en gezellig dus allemaal. En zo leer je hier ook nog eens wat van andere culturen dan de Aziatische!

(... met Mate)

(Nikki, haha!)

Daarna heeft Oscar me meegenomen naar een leuk restaurantje in de buurt, hij liet mij zelfs de scooter rijden! (Hij is dan wel Zuidamerikaans, maar niet TE macho dus. Haha!) Het eten was heerlijk en heel gezellig. Overal kwamen we vrienden van hem tegen, allemaal surfers natuurlijk. Iedereen was even aardig en hartelijk. Op de terugweg van het restaurant keek ik tijdens het rijden vanaf een heuvel uit over de zee met vissersboten en in de verte het strand van Kuta. Allemaal lichtjes, het rook heerlijk, de lucht was lekker koel en de wind ging door mijn haren terwijl ik met de scooter over de bochtige weg zoefde. Een geluksoverstroom-moment!!! 'I love Bali!!! I'm so happy!!!'

Tijdens het ontbijt keek ik uit over de zee, spelende apen in de bomen en prachtige vogeltjes. Padang Padang is zo veel mooier dan Kuta!!! Eenmaal terug in Kuta heb ik het rustig aan gedaan; mijn was opgehaald, geinternet. Ik ben bij mijn guesthouse ook nog een Nederlandse en een Nieuw-Zeelandse jongen (Han en Jay) tegengekomen die een rondje om heel Bali gingen rijden. Precies mijn plan! Helaas vertrokken ze die minuut nog, anders was ik misschien wel bij ze aangehaakt. Wel hebben we nog even gekletst en heb ik ze wat weg-tips gegeven (als doorgewinterde Balidoorkruiser, haha!). Misschien dat ik ze later in deze drie weken nog zie. De Nieuw-Zeelander bleek in Nederland te zijn geweest, en zelfs op het surfstrand Wijk aan Zee en nog specifieker, bij strandtent Aloha waar vriendin Vera werkt! Hij is daar zijn rijbewijs kwijtgeraakt. It's such a small world...

's Avonds was ik klaar voor het eten, maar ik zat nog even wat te lezen op mijn veranda, toen John (op zijn Portugees) langsliep en vroeg of ik zin had om samen wat te eten omdat hij ook alleen reist. John is ook 29 en komt uit Brazilie. Later bleek dat hij die dag Oscar en zijn vrienden in Padang Padang had ontmoet! Wederom een kleine wereld! :) Samen hebben we Mexicaans gegeten en zijn Engels geoefend. Hij bood zelfs een surfles aan in ruil voor wat Engelse les! Later hebben we een interessant gesprek gehad op mijn veranda: op papier, omdat hij zich zo beter kan uiten in het Engels en het ook beter kan begrijpen. Hij sneed allemaal best 'diepe' onderwerpen aan: wat is vriendschap voor jou? wat is liefde? Pff. Een beetje zwaar voor zo'n eerste ontmoeting. Toen zei hij ook nog dat hij het jammer vond dat ik Oscar al had onmoet, omdat hij me heel leuk vond. Hij voelde een 'deep connection', bladibla. Een beetje heftig allemaal! We hadden elkaar twee uur eerder leren kennen! Ik heb hem dus maar gezegd dat we wat mij betreft vrienden waren, maar meer niet. Wat moet je daar nu mee?! Haha!

De volgende ochtend hebben Oscar en ik samen ergens gezellig ontbeten en hebben we zijn surfboards opgehaald uit de 'intensive care': ze zijn gerepareerd. Als een ultieme surfchick liep ik met hem terug naar mijn kamer over Poppies Gang II (de straat hier) met een mooie plank onder mijn arm. Haha! Ik heb even van het moment genoten. Omdat ik die nacht bijna niet geslapen had door al het lawaai in en om het guesthouse had ik tijdens het ontbijt besloten om uit te checken en nog een nachtje in Padang Padang door te brengen bij Oscar en zijn maten. Gelukkig werd ik gematst: ondanks dat ik te laat uitcheckte hoefde ik niet extra te betalen. Daarna ben ik dus weer met tas en al op de scooter gestapt en naar Padang Padang gereden waar ik heel hartelijk door iedereen werd ontvangen! Samen met Tommy en zijn vriendin Victoria, en Felipe (de stoere zeeman) hebben we heel gezellig geluncht met allemaal prachtige sterke verhalen. Felipe is echt een prachtvent, hij heeft zo veel meegemaakt! Een door hem en zijn vrienden Indonesisch gecharterd schip is ooit op een surftrip vergaan en toen is hij met alle opvarenden op hun surfboards naar het dichtstbijzijnde eiland gepeddeld, de doodsbange Indonesische bemanning meeslepend (ze konden niet zwemmen). Hij heeft dus bij Alaska gevist, hij is een heel goed surfer, heeft 12 seizoenen competetief in Hawai gesurft, een surfschool gerund in Uruguay, ga zo maar door. Veel converstaties vonden plaats in het Spaans, maar toch kon ik het redelijk volgen en af en toe kwam het verhaal (verkort) in het Engels langs.Daarna zijn we allemaal even naar het strand daar gegaan, om even te zwemmen en te zonnen. Ontzettend gezellig was dat! Iedereen weer aan de Mate (die thee), wat koekjes. We kregen gezelschap van een heel zachtaardige zwerfhond die af en toe een koekje kreeg. Op een rots zaten een zooitje Indonesische jochies te vissen, in de verte konden we de surfers zien die de grote golven reden... Echt super!!!

's Avonds hebben Oscar en ik weer lekker gegeten in de buurt en toen zijn we vroeg gaan slapen omdat Oscar koorts had en ik de volgende ochtend vroeg wilde vertrekken naar Amed aan de oostkust van Bali om daar Han en Jay op te zoeken die daar aan het duiken zijn.Vanmorgen ben ik om 9:00 uur vertrokken uit Padang Padang nadat ik Oscar met een strip paracetamol en een fles water heb achtergelaten. Na 2,5 uur rijden ben ik aangekomen in Candidasa waar ik even lekker pauze aan het houden ben met een ijskoffie en een hamburger (en gratis internet!). Zometeen ga ik de tweede etappe rustig rijden door de bergen naar Amed toe. Vanmorgen ben ik twee keer aangehouden door de politie (hiervoor nog nooit), en allebei de keren ging het goed. Ik kon natuurlijk mijn rijbewijs, internationale rijbewijs en de brommerpapieren laten zien. Veel backpackers hebben die dingen niet of niet bij zich, en kunnen dan een boete betalen, maar allebei de keren kon ik doorrijden na een vriendelijke hati-hati (take care, doe voorzichtig) van de agent. Top! Het rijden gaat goed, al is het wel erg vermoeiend. De weg is hier zoals in Belgie, maar dan nog een graadje erger zullen we maar zeggen. Daarnaast is mijn grote rugzak op mijn rug natuurlijk ook niet erg comfortabel, maar ik vind het nog steeds heerlijk om zo vrij te zijn als een vogeltje en te kunnen gaan waar ik wil!

Dat was dan mijn avontuur tot nu toe, tot gauw maar weer!

xx Julia

Back in Kuta: surfen!!!

Lieve allemaal,

Ik ga verder waar ik was gebleven: mijn eerste avond zonder Ruan in Ubud. Die avond ben ik in mijn favoriete Ubud restaurantje gaan eten, en daar ben ik uiteindelijk aardige mensen tegengekomen. Omdat ik na de drukke rijdag een dagje rust wilde, heb ik met ze afgesproken om de volgende avond weer samen te eten, en dan eventuele roadtrips te bespreken. Zo gezegd, zo gedaan! De volgende dag heb ik tot het eten niets gedaan: geinternet en gelezen. Behalve dat ik 's ochtends om 7:00 uur even naar de markt ben geweest. Dat was echt super!!! Alleen maar Balinezen, geen toeristen. Ik heb van alles gekocht: lekkere rotikuku's (een soort cake), pisang goreng (gebakken banaan), het locale ontbijt (kokosrijst, poffertjes en een soort gelei samen in bananenblad: helaas niet zo heel lekker) en lumpur (kleefrijst met kip). De rest van de dag heb ik die dingetjes een voor een opgesnoept tijdens het lezen! Op de terugweg naar het guesthouse zag ik alle kinderen naar school lopen en vanaf mijn balkonnetje heb ik genoten van het uitzicht over alle daken en de mooie blauwe lucht.

Die avond heb ik dus gesproken met de mensen om eventueel naar Amed te rijden. Plotseling kreeg ik het helemaal benauwd en wist ik niet meer wat ik nu wilde. Toen heb ik goed nagedacht over wat ik nu wilde: ik wilde leren surfen! Vandaar dat ik afscheid heb genomen van de aardige mensen in het restaurant en ben gaan inpakken. De volgende ochtend heb ik nog snel mijn boek uitgelezen (zodat ik die nog terug kon brengen bij de boekhandel en de helft van de kostprijs terugkrijgen) en lekker ontbeten. Toen heb ik alles op mijn rug gehesen en ben naar Kuta gereden. Twee uur later was ik ingecheckt in een goedkope Losmen (minder dan 6 euro per nacht)!

In Kuta ben ik eerst naar de surfschool gelopen om daar mijn les voor de volgende dag te boeken. Het is best een luxe surfschool, maar wat vooral fijn is: ze geven ook wat theorie, dus ze gooien je niet zomaar in het water op een plank. Na een duik in de zee heb ik lekker gelezen op mijn veranda'tje voor de kamer, en daar zag ik Nicole, een vrouw die ik de avond ervoor in het restaurant in Ubud had gesproken. Zij heeft dus een nachtje bij me gelogeerd op de kamer, heel gezellig! Samen hebben we wat geshopt (ik een T-shirt en een zonnebril), gegeten en wat drankjes gedronken. De volgende dag moest zij 's middags naar het vliegveld. Eerst heb ik nog wat gelezen en toen Nicole weg moest ben ik ook vertrokken, naar mijn surfles! Omdat ik eerder in Kuta van de boys surfles heb gehad, kon ik een les hoger instromen. Fijn!!! De surfles was superleuk!!! Eerst kregen we wat theorie over golven. Daarna moesten we (nog steeds op het droge) het opstaan op de surfplank en bochten maken oefenen.

Vervolgens gingen we met surfplank en al het zwembad in om daar het peddelen te oefenen, het zitten op een surfboard en het draaien van de plank. Ook moesten we een voor een naar het midden van het zwembad peddelen en opstaan om te checken of de plank groot genoeg of te klein was. Ik heb nu een 8.6 voets plank. Daarna ging het dan echt los: we gingen de zee in!!! Daar gingen we met drie mensen per instructeur golven proberen te pakken en uitrijden tot het strand. Als dat goed ging mocht je proberen bochten te maken. Het ging echt supergoed en ik heb ontzettend veel lol gehad. Er werden ook foto's gemaakt van je tijdens het surfen, en op elke foto zie je me echt met een big smile op de plank staan! (Wel had ik ontzettende spierpijn in mijn been (van het met gebogen knieen staan). Van deze dag heb ik alleen de foto's van mijn 'crash' in de golven en een foto van mij terwijl ik met mijn plank over het strand loop:

Met een paar meiden van de surfles (Patchulia, Lydia en Natasha) heb ik afgesproken voor het eten en daarna zijn we ook nog gaan stappen bij de Sky Garden bar, waar we een uur lang gratis drankjes zouden krijgen. Eerst heb ik een heerlijke frozen Margarita gedronken, en daarna een paar van die gratis drankjes. Daar werd ik erg vrolijk van zullen we maar zeggen!!! Ik heb heerlijk gedanst en ontzettend veel lol gehad. Rond 2:00 uur had ik er genoeg van en ben ik naar huis gegaan.

Ik voelde me zo raar de volgende ochtend!!! Brak, maar niet met hoofdpijn of misselijkheid, maar heel moe en wollig in mijn hoofd. Die gratis drankjes drink ik echt nooit meer!!! Onderweg naar de surfschool heb ik een noodlesoepje gegeten die je hier in de supermarkt kan kopen en zelf maken met heet water. Ik voelde me echt zo rot... Na weer wat theorie (en heel veel grappen van de leraar over de brakheid van Lydia en mij) konden we het zwembad weer in waar we hebben geoefend met hoe je met je board door de golven kunt komen. In het koele water voelde ik me al een stuk beter en ik voelde me helemaal goed in de zee! Weer heb ik flink wat golven kunnen pakken, deze keer ook een aantal groene golven. Een groene golf is moeilijker te rijden en te pakken, maar wel sneller. Daarop kun je ook bochtjes maken. Eerder had ik alleen golven gepakt die al omgekruld waren: wit schuim. We waren dus ook dieper in de zee om deze grotere golven te pakken. Heel vaak moest ik de eskimo roll doen (mijn board omrollen en zelf eronder hangen om de golf over me heen te laten komen) en ik heb ook lekker veel gepeddeld. Ook van deze dag zijn er weer foto's en weer sta ik met een enorme grijns op mijn board! :) 's Avonds ben ik voor de derde avond op rij met Lydia en Natasha gaan eten in mijn favoriete restaurant hier in Kuta, met een heerlijke Nasi Campur. Rijst met verschillende gerechten erbij die je zelf kan selecteren door te wijzen. Zo lekker! Omdat ik nog steeds niet zo lekker was ben ik op mijn kamer wat films gaan kijken en lezen. Heel relaxed!

Het socializen gaat heel goed: ik maak gewoon met iedereen een praatje! In het restaurant ben ik alle drie de avonden een paar surfers tegengekomen bijvoorbeeld. Lydia en Natasha zijn weg, maar ik spreek nu af met de surfers uit het restaurant of met Dave en Joanna van mijn surfles. Helaas pakte dat vandaag toch wat minder geweldig uit omdat de surfers niet naar het strand zijn gekomen. Daarna heb ik wel nog met Dave en Joanna gekletst bij de surfschool toen ik daar mijn foto's kocht, maar daar heb ik niet mee afgesproken. Kortom: eigenlijk ben ik vandaag al de hele dag alleen. Minder!!! Eigenlijk hoopte ik in mijn restaurantje iemand te ontmoeten, maar dat is ook niet gebeurd. Ik ga morgen denk ik een surfboard huren en zelf wat surfen, maar liever had ik dat samen met iemand gedaan. Ik denk dat het een beetje drempelvrees is ofzo. Maandag zou ik wel met Dave en Joanna kunnen gaan surfen, misschien dat ik die uitnodiging aanneem of misschien reis ik even verder ergens anders naartoe. We'll see!!! Ondertussen zie ik er ook echt uit als een surfchick, met het bijbehorende ruige zon-zee-zout-haar, haha! Hier een kleine impressie!

Trouwens, nu over precies drie weken check ik in voor mijn vlucht terug...

Veel liefs, Julia

Road Trippin': Ubud, Gunung Batur, Pura Besakih, Denpasar, Kuta en toekomstvoorspellingen!

Lieve allemaal,

Sinds mijn vorige blog hebben Ruan en ik weer een roadtrip gemaakt, dit keer naar het noordoosten: het Batur meer (Gunung Batur) en de bijbehorende vulkanen in de buurt. Ook zijn we naar de Pura Besakih tempel geweest, de belangrijkste tempel op Bali. De rit was weer prachtig, al was het wel jammer dat mijn brommer een beetje raar deed: af en toe knalde de 'knalpot' (Indonesisch voor uitlaat) en de motor sloeg stationair snel af. Vooral met het gas terugdraaien deed de motor gek, dus daar baalde ik wel van. Verder reed hij prima, dus heb ik maar geprobeerd niet al te erg te schrikken als ik knalde, en verder genoten van de rit. Op de weg naar boven, naar de Gunung Batur kwam een gehaaide dame me zegenen: een mandje met bloemen en andere kleine offerandes werd onder mijn nummerbord geschoven, ik kreeg wat rijstkorrels op mijn voorhoofd geplakt, met mijn helm nog op. Daar moest ik natuurlijk wel even voor betalen! Ze vroeg 10.000 roepiah (1 euro), maar ik heb haar 7000 gegeven en gezegd dat dat voldoende was. Daar nam ze ook genoegen mee.

Even later kwamen we bij een uitzichtspunt aan waar we een soort tol moesten betalen om door het gebied te rijden. Gelukkig was ik hiervoor al gewaarschuwd, anders valt het zo tegen. Het gebied is prachtig: de vulkaan, het meer ernaast, de natuur. We zijn naar de voet van de Batur gereden, een heel stuk langs het meer, heuveltje op en heuveltje af, allemaal door en over gestolde zwarte lava steen. Daarna moesten we een groot deel de zelfde weg terug, om na een half uurtje rijden bij de Pura Besakih (de tempel dus) te komen.

Ook voor de tempel waren we gewaarschuwd: om de tempel heen zijn veel mensen die je van alles willen verkopen (zijn we inmiddels gewend), maar er schijnen ook 'scams' te zijn die varieren van het innemen van je toegangskaartje door een niet-bevoegd persoon (die natuurlijk wel bevoegd lijkt) tot het aanbieden van een 'verplichte' gids die niet verplicht is. Ruan en ik hebben ze allemaal gezien en meegemaakt, en zijn er vervolgens niet ingetrapt. Goed bezig! Als je op het ergste bent voorbereid kan het natuurlijk alleen maar meevallen. De tempel ligt bovenop een heuvel, en is eigenlijk een tempelcomplex: veel verschilllende gebouwtjes, steeds binnen een muurtje, en dat een stuk of tien keer. Er waren weer hele stoeten met Balinezen die een ritueel kwamen doen met het dorp of de familie, het blijft supermooi om iedereen mooi aangekleed in traditionele kleding te zien langslopen met hun offers en wierook, lachende gezichten en geklets! Omdat je als niet-religieus persoon niet de tempel zelf in mag (de ommuring zegmaar), heb ik maar foto's gemaakt van alle mensen in en om de tempels. Ook mooi!

Op de terugweg zijn we ergens langs de weg gestopt bij een soort marktje, waar Ruan varken van het spit heeft gegeten (met rijst en andere indonesische gerechten), en ik weer nasi Campur (rijst met steeds een lepel van een aantal verschillende gerechtjes). Ook hebben we de plaatselijke pisang goreng (gebakken banaan) getest: heerlijk! Toen begon het echter te stortregenen... Ik met mijn poncho aan en Ruan met zijn jas aan (we waren gelukkig voorbereid door eerdere regenbuien hier) zijn we rustig aan terug gereden naar Ubud. Gelukkig stopte het halverwege met regenen, dus kwamen we uiteindelijk na anderhalf uur redelijk droog aan in het guesthouse.

Eenmaal terug waren Ruan en ik allebei erg moe van de lange rit dus hebben we het rustig aan gedaan: boekje, koffietje, internet. Daarna hebben we weer een zoektocht gewaagd aan iets lekkers en goedkoops voor het avondeten. Dat is hier in Ubud dus echt heel moeilijk te vinden en daar baal ik van! Er zijn hier voor 'rijken' (mensen die meer dan 3 euro voor een hoofdgerecht willen betalen) heel veel restaurants te vinden, maar geen simpele warungs met goede prijzen. Er is er wel een, maar daar hebben we inmiddels al twee keer gegeten! Daarna heb ik lekker een filmpje gekeken op de laptop (Tristan & Isolde, mooi!) en ben ik gaan slapen.

De volgende dag wilden we het rustig aan doen. In elk geval geen lange rit want we waren daar allebei een beetje moe van even. Daarnaast moest mijn brommer natuurlijk nog gemaakt worden! Na rustig opgestaan te zijn, heb ik eerst push-ups gedaan om te trainen voor het surfen. Daarna weer relaxed: boekje lezen, ontbijtje eten... Toen mijn boek uit was ben ik naar een boekwinkel gelopen die wel een goed assortiment zou moeten hebben, en dat was gelukkig ook zo. Ik kwam met 4 boeken thuis... :) Ik kan ze als ik ze uit heb weer terugbrengen en de helft van de prijs terugkrijgen. Goede deal al zeg ik het zelf. Na het boeken kopen ben ik doorgelopen naar de Traditional Balinese Healing Center van Wajan Nuriasingh. Voor de mensen die Eten, Bidden en Beminnen hebben gelezen (Eat Pray Love): dat is dus het restaurant/kliniekje uit het boek. Het leek me wel leuk om daar een kijkje te nemen nu ik er toch was.

Dat was wel een avontuur! Nu ben ik bekend met een groot aantal alternatieve geneeswijzen (het zelf brouwen en drinken van Chinese thee als hoogte- of juist als dieptepunt), maar dit was wel weer een nieuw avontuur. Ik kwam binnen en het was best druk: er was een stel dat met Wajan hun medicijnen doornam en er was nog een stel aan het wachten op de vitamin lunch special. Iedereen was druk in de weer. Ik ging dus maar aan een tafeltje zitten en wachtte af. Op een gegeven moment kwam Wajan me vragen wat ik wilde: een behandeling of de lunch. Ik had inmiddels in het foldertje gezien wat er in de aanbieding was, en besloot maar eens gek te doen en 300.000 roepiah (30 euro) uit te geven aan een 'Body reading'. Vervolgens kwam Wajans dochter Tutti aan mijn tafel Turmeric juice maken door de wortel te raspen op een bananenblad, dat rasp te mengen met water, honing en limoensap. Dat werd opgediend in een wijnglas nadat het door een theezeefje gefilterd was. Best lekker! Vervolgens kreeg ik een soort gemberthee, wat in een soort jampotje werd geserveerd, wederom lekker. Na weer een poosje wachten kwam Wajan weer, klaar voor mijn body reading. Eerst werden de formuliertjes die ik had ingevuld met mijn naam en andere gegevens gezegend met wierook en opgehouden naar het huisaltaar, terwijl ze een gebed prevelde. Daarna moest ik midden in het restaurant voor haar komen staan en werden mijn lichaamsfuncties bekeken door een serie van aanrakingen, kneepjes, wiebelingen (mijn knieschijven). Ook moest ik aaaaaaaaa zeggen terwijl ze met het zaklampje dat in een aansteker zat in mijn keel scheen. Heel professioneel allemaal, haha! Daarna is mijn hand gelezen en kreeg ik medicijnen voorgeschreven. (Ik heb 6 pillen voor 'make me more beauty', MAAR 6 pillen zegt Wajan, als ik lelijker was had ik er 7 nodig gehad, haha!) Toen dat allemaal voorbij was dacht ik dat ik klaar was, maar niets was minder waar: ik moest fijngehakte gember uitknijpen en met het gemberwater moest ik mijn handen en voeten insmeren (ze waren namelijk koud: lage bloeddruk volgens Wajan). Daarna kreeg ik van een oude dame allerlei olietjes op mijn hoofd, handen, armen en buik gesmeerd, ook kreeg ik bepaalde medicinale bladeren tegen mijn onderbuik aan gedrukt, die daar met behulp van mijn broek een paar uur moesten blijven zitten. Tot slot werden mijn gezicht, armen en benen 'gewassen' door de oude dame met bladeren die ze steeds in heet water doopte. Toen was ik pas echt klaar! Met mijn tasje vol medicijnen, limoen en honing en een grote smile verliet ik haar restaurantje 2,5 uur later. Om daarna een sceptische Ruan te vertellen wat er allemaal was gebeurd. Hij vond het allemaal erg grappig, maar zei ook dat mijn glimlach zo groot was, dat het die 30 euro voor mij waarschijnlijk wel waard zouden zijn geweest! Dat was het ook! Erg leuk allemaal, en wat betreft de toekomst: ik maak me weinig zorgen! :)

Na een goedkope nasi goreng (gebakken rijst, oftewel Nasi voor Nederlanders) heb ik eerst maar eens mijn brommer laten maken. Ik denk dat er vuil zat in mijn carborateur: het was binnen 5 minuten verholpen door een aardige jongen (Ketut) door met een slangetje wat olie in de carborateur te blazen. Daarna ben ik lekker mijn blog gaan schrijven en gaan lezen, terwijl de halfbewolkte lucht van eerder op de dag plaatsmaakte voor donderwolken en regenbuien. s'Avonds hebben we 'gewoon' weer ergens gegeten en daarna zelfs nog een drankje gedronken, waarna ik doodmoe in slaap gevallen ben, voor het eerst in een lange tijd!

De volgende ochtend zijn we rond de gewone tijd opgestaan (9 uur) en hebben we weer ontbeten met banana pancakes, vers fruit (Ananas die ik aan Ruan geef omdat ik allergisch ben, Papaya en Banaan) en thee. Dit keer geen gewone thee voor mij, maar heet water wat ik heb aangemaakt met de poeder die ik gekregen heb van Wajan, NIET zo lekker (maar ook niet zo vies als de thee van de Chinese dokter ooit)... Daarna wilden we naar Jatiluwith, een plek in het centrale deel van Bali, ten noordwesten van Ubud. Helaas begon het op de weg daar naartoe (we waren er na 40 km denk ik nog maar 10 km vandaan) ontzettend hard te regenen terwijl we ergens aan de weg aan het lunchen waren met Nasi Goreng (wat anders?).

Eenmaal terug (na zes uur rijden in totaal) ben ik naar een koffietentje gegaan waar ik gratis kon internetten. Daar heb ik heerlijk rustig mijn mails geschreven, beantwoord en bekeken, waarna een dame mij een gratis 5-minuten tarotkaart legging aanbood. Dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen! Om maar weer een lang verhaal kort te maken: ook wat betreft de liefde maak ik me in de toekomst geen zorgen!!! :) Terwijl ik zat te internetten kwam er ook nog een religieuze stoet langs (alweer een!) waarvan ik dit keer wel foto's heb gemaakt. Je ziet de grote 'pruiken' en het orkest uit mijn eerdere blog en wederom natuurlijk alle mooi aangeklede mannen en vrouwen.

Eemaal terug in de kamer heb ik maar weer even gedoucht, de koude douche hier is ECHT koud, dus je houdt het echt zo kort mogelijk, en daarna zijn Ruan en ik maar weer gaan eten bij het tentje waar het toch het goedkoopst en het lekkerste is. Daarna hadden we nog zin in een drankje, het was immers onze laatste avond samen! Dus zijn we naar het Havana-cafe gegaan, waar de drank niet te duur was, en de muziek verzorgd werd door een salsaband en goed was! Ik heb zelfs gedanst(in vissersbroek en Gibbon experience hemdje op blote voeten (want slippers dansen helemaal niet goed)!!! De 'leraar' van de tent vroeg mij namelijk op een gegeven moment ten dans, en ik kon echt geen nee zeggen: de muziek was goed (en niet te snel) en ik had ontzettend veel zin om te dansen. En het was ook echt heerlijk! Met Ruan was het ook supergezellig, we hebben veel gekletst, bijvoorbeeld over Ruans keuzes voor nu (zal hij gaan Engelse les geven in Mongolie of veel geld verdienen om de rest van Azie te zien in Australie?) en ook over zijn beroepskeuze later. Mijn avonturen met zweverigheid zijn natuurlijk ook met de nodige grappen en scepsis besproken. Onderweg naar huis is Ruan nog even gaan internetten en heb ik een lekker ijsje gehaald.

Tijdens mijn internetsessie eerder die dag had ik met Nikki besproken wat ik nu het beste kon doen de komende dagen, en hoe ik dat zou aanpakken. Dat was toch wel even fijn, om met een 'expert' op het gebied van reizen en op het gebied van 'mij' te spreken en te spiegelen. Het plan was om de volgende dag met Ruan mee te rijden naar Kuta, daar een goedkope accomodatie te vinden voor de duur van mijn surflessen. Tijdens de surflessen zou ik misschien wel wat nieuwe mensen ontmoeten om verder mee te reizen of mee rond te hangen, en dat is hier in Indonesie wel handig. Dan zou ik 's avonds nog in Ubud slapen, want rondshoppen voor accomodatie is echt HEEL vervelend met een grote rugzak, al helemaal als je dat al 5 maanden gedaan hebt: ik heb er echt genoeg van, van die rugzak. Als ik dan wat leuks gevonden heb kan ik daar de volgende dag gewoon meteen heen rijden. Daarnaast kan ik de laatste avond in Ubud nog zien wat er gebeurt als ik daar alleen ben! De laatste avond met Ruan zag ik namelijk allemaal mensen alleen eten, dat was eerder nog niet opgevallen.

De volgende ochtend (vanmorgen) zijn we vroeg opgestaannadat ik een nacht heel slecht (maar 4 of 5 uur) had geslapen. Ruan moest namelijk zijn busticket kopen in Denpasar en daar een hotelletje nemen. Ik ben met hemmeegegaan, enhij is daarna meegegaan naar Kuta om daar zijn scooter terug te brengen naar de verhuurder en om met mij rond te shoppen voor goedkope accomodatie. Dat laatste bleek nog best lastig: er is niet veel te vinden voor minderdan een tientje per nacht, en dat isbest veel voor mij! De hoge prijzen komen ook doordat het erg druk is in Kuta vanwege de 'suikerfeestvakantie' van de mensen uit Java. Ik denk dus dat ik nog een paar dagen vanuit Ubud dingen blijf doen, en dat ik wat later, als hopelijk al een boel mensen weer richting hun huis gaan, pas naar Kuta ga. Of ik ga op onderzoek uit in andere dorpjes aan de kust, daar ben ik nog niet helemaal uit. Ik zie wel! De rit vandaag was erg vermoeiend, met een boel zoeken naar hotels voor zowel Ruan als mij, en met een boel gezoek naar de juiste weg. De weg terug (voor het eerst alleen!) ging gelukkig wel heel goed, op een kleine omweg op het einde na. Vanavond doe ik het maar rustig aan, even lekker eten en een filmpje kijken op de kamer denk ik.

Tot de volgende keer!!! xx Julia

Road Trippin': Kuta, Ubud, Sanur

Lieve allemaal,

We zijn de volgende dag (na mijn vorige blog) inderdaad naar Ulu Watu gereden. Een plek op het uiterste puntje van het schiereiland aan de zuidkant van Bali. De rit er naartoe was ontzettend leuk en gezellig. Ik had weer mijn eigen scooter en reed samen met Ben, Ruan, Andy, Wally en drie van hun hier ontmoette vrienden: Scott, Sam en een Indonesische jongen waarvan ik de naam vergeten ben... (Ik had gehoopt dat mijn naam-vergeet-gewoonte hier over zou gaan, maar helaas...)

Ulu Watu is een bekende surfspot, maar ook de naam van een tempel die hoog boven de zee op de rant van een klif uittorent. De tempel zelf is niet zo bijzonder, maar het uitzicht is des te mooier! Iedereen moest een sarong en een sjerp om, om daarna tussen de apen door naar de klif en de tempel te lopen.

Na ons bezoek aan de tempel zijn we naar de surfplaats Ulu Watu gereden. Daar moesten we eerst ontzettend veel trappen af (de hele klif af natuurlijk) en door een soort dorpje naar het niveau van de zee. Daar klommen we weer wat rotsen op, naar een uitzichtspunt waar vandaan je goed de kunsten van de surfers kon zien.

Andy en Wally bleven hier achter om te proberen te surfen, de anderen zijn langs de kust weer teruggereden naar Kuta, via wat andere plaatsjes. Vooral Bingin vond ik heel leuk: een lief dorpje tegen de rotsen aangebouwd, met een klein strandje. Daar hebben we ook even gezwommen. Jammergenoeg waren er geen golven in de buurt om mee te spelen (bodysurfen) zoals bij Legian, maar toch was het erg leuk. Er waren ook allemaal locale jochies aan het surfen, leuk om te zien!

Die avond was de laatste avond van de boys, dus ging iedereen goed los. Eerst hebben we met zijn allen gegeten en daarna hebben we gedanst, gedronken en gefeest!

De volgende ochtend vertrokken de boys, en daarna hebben Ruan en ik het merendeel van de middag rondgeshopt voor een goedkope scooter om een maand te huren, en hebben we aangifte gedaan van de vermissing van Ruans paspoort. Daarna zijn Ruan en ik uiteindelijk uit Kuta vertrokken. Met onze grote tassen op de rug, kleine tas tussen de benen reden we het drukke Kuta uit. Aan de rand van Kuta stelde ik voor om even te tanken en om Ruans banden op te pompen, omdat vooral de achterband er vrij leeg uitzag. Deze bleek lek te zijn... Na een telefoontje aan de verhuurder konden we weer helemaal terug rijden door de drukte om de scooter om te wisselen. Enfin, om 16:00 uur waren we pas echt op pad!

De rit van Kuta naar Ubud was heel leuk, maar we hebben wel om de haverklap de weg moeten vragen. Eerst richting Sanur, en eenmaal daar naar Kuta. De wegwijzers zijn er namelijk soms wel, en soms niet meer! Rond 18:00 uur zijn we in Ubud aangekomen, een mooi stadje in het binnenland van Bali. Daar hebben we bij het eerste guesthouse dat er goed uit zag en een goede prijs bood ingecheckt: een prachtig bungalowtje in een tropische tuin. Voor ons huisje staat een limoenboom, we zijn verder omringd door bananenbomen, hibiscus en cocospalmen. We zijn meteen wat gaan eten omdat we door al het gedoe in Kuta niet geluncht hadden, maar dat bleek een beetje een misser: een niet geweldige gado gado voor mij en een heel basic sandwich voor Ruan. Daarnaast was bij dit restaurant een belasting van 10 procent niet meegerekend. Tijdens het eten begon het te stortregenen. Heel Ubud stond binnen de kortste keren helemaal onder water! Water stroomde als een rivier door de straten, over de stoep. We hebben nog even geinternet en omdat Ruan eerder klaar was ben ik later alleen door de regen gestapt en af en toe door het water gewaad naar het guesthouse toe. Een avontuur, en het had ook wel iets leuks! Daarna hebben we maar samen een filmpje gekeken op de kamer.

De volgende morgen was de regen gelukkig eindelijk gestopt. Na een lekker ontbijtje van pannekoek met banaan, fruit en thee zijn we eerst Ubud gaan verkennen. De markt is in elk geval heel leuk!

Verder is de (hoofd) straat waaraan we zitten, Monkey Forest Road, wel heel toeristisch. Onderweg zijn we ook nog bij de toeristen informatie langs geweest en hebben we even geinvesteerd in een goede kaart: geen overbodige luxe als je op de scooter rondtourt. Daarna zijn we naar een van de belangrijkste tempelcomplexen op Bali vertrokken: de Gunung Kawi. Onderweg passeerden we de eerste rijstvelden en reden we door kleine dorpjes. Ook kon ik nog uitwijken voor een hond die de straat wilde oversteken, Ruan moest al een flinke slinger maken en kon hem ook nog uitwijken maar de man die ons tegemoet kwam met grote haast kon dat niet: hij ging languit. Daarna ben ik wel wat langzamer gaan rijden en let ik beter op die onvoorspelbare beesten! Onderweg hebben we nog in een klein dorpje gegeten bij een warung (Nasi Campur). Heerlijk! Ik had de weg naar een 'warung makan' gevraagd aan een dame, en ze begon me meteen in vloeiend Indonesisch de weg te wijzen! Heel leuk maar natuurlijk voor mij onbegrijpelijk. Gelukkig wees ze naar een restaurantje iets verderop, zodat ik het toch nog kon vinden! :)

Eenmaal bij de tempel aangekomen zijn we tussen de rijstterrassen een heel end over trappen naar beneden gelopen naar de tempel. De tempel zelf was niet echt mooi, maar de omgeving was des te mooier. Mede door de regen van de afgelopen tijd stroomde het water in de omgeving volop. Een prachtig gezicht en heel prettig om naar te luisteren! Op de weg terug naar boven kreeg Ruan nog een compliment (of kreeg ik het compliment?). Ik trok voor de laatste traptreden een sprintje, twee Indonesiers in traditionele kleding zeiden toen tegen Ruan: your wife is very strong! (Je vrouw is sterk) Haha! We denken erover om onze facebookstatus aan te passen van 'single' naar 'married'... :)

Eenmaal terug bij onze scooters maakte de parkeerwacht een opmerking over Ruans' grootte en gewicht. Bokst hij misschien? Daar zou hij weleens goed in kunnen zijn vond hij! Ruan bokst niet, maar kent gelukkig wel 'de huidige klassiekers' en kon toen een leuk woordje met de man babbelen die duidelijk een grote boksfan was. Heel geestig! Ondertussen heb ik haaktips gevraagd aan de gehaaide verkoopsters om de parkeerplaats heen. Wederom een traditionele rolverdeling zullen we maar zeggen! Door het gebruik van Indonesische woorden en het vragen naar iets anders dan naar de prijs, krijg je wel heel leuk contact met de verkoopmensen, terwijl je ze soms ook echt als last ziet. Ze vallen je immers best veel en soms ook best vasthoudend lastig met het proberen te verkopen van sarongs en andere oleh-oleh (kadootjes/souvenirs).

Na nog een kort ritje kwamen we bij de tweede grote en belangrijke tempel in deze buurt aan: de Trita Empul. Ook deze tempel staat bekend om zijn heilige water met magische krachten, dat uit een bron opborrelt. Mooi om te zien! Daar was ook een ceremonie bezig van een priester die met belletjes aan het rinkelen was en aan het zingen was. Achter hem zaten vier mannen een beetje om zich heen te kijken. Tot een kleine pauze in het gerinkel aankondigde dat ze iets moesten doen: hun handen bewogen ze ter reiniging door de rook van de wierook, en deze hielden ze daarna tegen elkaar aan in de lucht in een soort bidpositie. Mooi om iets mee te krijgen van hoe een ritueel hier kan gaan. Verderop waren allemaal mensen aan het baden in de bron. Bij elke waterspuit reinigden zij zich. Westerlingen konden ook 'meedoen', maar Ruan en ik hebben het maar even droog gehouden. Omdat ik de verleiding van 'magische krachten' niet kon weerstaan heb ik wel even mijn handen en gezicht gewassen bij een van de waterspuiten.

We hebben weer de zelfde prachtige weg terug genomen en konden het die dag eigenlijk allemaal wonderwel vinden. Bijna bij het guesthouse aangekomen kwamen we achter een grote religieuze processie terecht. Dat betekende dus gewoon wachten en rustig met de scooter achter de processie aanrijden tot we er langs zouden kunnen. Wat ik vooral mooi aan de processie vond was dat ik ook een paar mannen zag die elkaars hand vasthielden. Een paar vingers eigenlijk maar. Het zag er zo lief uit, helemaal vriendschappelijk. Mooi!

Na even te hebben gerelaxed is Ruan de stad in gelopen om Lizzy te ontmoeten, een meisje dat hij ontmoet had op de Gilli eilanden. Om 19:00 uur zou ik hun zien bij de toeristen informatie. Daar aangekomen bleek er nog een grote processie te zijn! Daar heb ik dus lekker naar staan kijken tot Lizzy en Ruan aankwamen. Er waren dames met enorme schalen en etageres op hun hoofden, vol met offers, prachtig versierd en opgemaakt. Er waren mannen die grote draagbaren droegen met daarop beelden van goden, mensen (mannen en vrouwen) die een soort enorm grote harige pruiken droegen tot over hun schouders. Ook was er een compleet gamelan orkest dat meeliep in de processie. Iedereen was mooi aangkleed, meestal met een witte blouse aan en allemaal (mannen en vrouwen) in sarong. Echt een feest om naar te kijken en te luisteren! Toen de processie voorbij was zijn we op aanraden van Lizzy naar een restaurant gelopen dat tot nu toe elke avond dat zij uit eten was gegaan vol had gezeten. Daar hebben we die avond wel een plekje gevonden en inderdaad heerlijk gegeten, met wat Brem erbij: rijstwijn met limoen. Heel erg lekker, en supergoedkoop! Bier is hier namelijk even duur als in Nederland, dus fijn dat ik een lekkere alcoholische versnapering heb kunnen vinden die ik ook nog kan betalen. Omdat we daarna elders geen goedkope en leuke plek konden vinden om nog wat te drinken en te kletsen (op een plek vroegen ze zelfs 10 euro voor een biertje!!!), hebben we uiteindelijk maar wat 'Bali Hai' bier gehaald bij de supermarkt, en dat bij ons huisje gedronken. Ook gezellig en een stuk goedkoper dan in een restaurant.

De volgende ochtend hebben Ruan en ik ingepakt en uitgecheckt uit ons paradijselijke bungalowtje, om in een veel goedkoper en ook heel leuk guesthouse in Ubud (meer in het centrum ook nog) weer in te checken. Nu betalen we met zijn tweeen maar 8 euro per nacht voor een heerlijke kamer met een eenpersoons bed (voor Ruan) en voor mij een heerlijk tweepersoonsbed. Ik ben echt aan het genieten van de ruimte! Daarna hebben we onze scooter weer gepakt om naar Sanur te rijden. Daar is namelijk een Brits consulaat en Ruan zou daar zijn tijdelijke reisdocument kunnen aanvragen, aangezien hij zijn paspoort verloren is... Na heel veel zoeken en bellen hebben we het consulaat gevonden, maar toen bleek dat het al dicht was en de komende dagen gesloten blijft vanwege het suikerfeest! Na wat gevraag aan de beveiligers mochten we toch naar binnen om onze vragen beantwoord te krijgen over hoe hij de boel nu het beste kon aanpakken.

Daarna hebben we weer een prachtige rit terug gemaakt naar Ubud. We zijn expres een paar keer van de grotere weg afgeweken, om door kleine dorpjes te rijden met prachtige landschappen. Het cliche is waar: echt overal zie je Balinese dames of heren prachtig aangekleed met offerandes op hun hoofd of schouder lopen. Verder zag ik mannen aan het werk in de rijstvelden, kinderen die aan het spelen waren met water en probeerden vissen te vangen. Verder lopen er ook veel honden rond, waar we nog steeds heel goed voor uitkijken. Eenmaal terug in Ubud heb ik lekker gedoucht om al het vuil van de weg van me af te spoelen, om me daarna in te smeren met after sun, ik was mijn zonnebrand vergeten en die was ondanks mijn (mega!-)bruine kleurtje toch nodig...

Vandaag regent het. Soms miezert het of is het heel even droog, dan stortregent het weer! Vanmorgen hebben we na een heerlijk ontbijtje onze poncho en regenjas gepakt voor een wandeling het dorp uit om de rijstterrassen te bekijken. Het was echt een prachtige wandeling door de velden, over kleine modderpaadjes. Helaas zijn de foto's niet zo mooi omdat de lucht dus grijs is door de regen. Hopelijk klaart het deze week nog op zodat ik dan de wandeling nog een keer kan maken voor de mooiere foto's!

Vanmiddag doen we het rustig aan: een beetje lezen en ik zit nu te internetten in een koffietentje met gratis internet (en dure koffie, maar wel lekker!). Morgen zijn we van plan om naar de vulkaan met het meer ernaast te rijden, meer mooie uitzichten hopelijk. Als het slecht weer is moeten we misschien wat anders bedenken om te doen. We zien wel!

Veel liefs voor nu, dikke kus! By the way... volgende maand pak ik mijn vliegtuig naar huis alweer. AAAAHHH!!!

Julia