Yogyakarta, Bromo en Kuta (Bali baby!)
Lieve allemaal,
Na een paar dagen weinig tot niks gedaan te hebben in Yogya, werd het tijd om wat vaart te maken. Daarom had ik me aangemeld voor een kookcursus bij ViaVia cafe, samen met de kunstenaars (Camiel en
Heleen heten ze trouwens). De avond daarvoor ontmoette ik twee Duitse jongens, Max en Severin, en samen besloten we om met de local bus naar de Borobodur te gaan. De volgende ochtend besefte ik
echter dat ik dan niet op tijd terug zou zijn voor de cursus. Tijdens een lekkere ijskoffie hebben we dan ook ons plan aangepast. De jongens huurden een brommer, ik ging achterop bij Max die zijn
motorrijbewijs ook heeft. Dan zouden we naar de Prambanan rijden (de andere grote tempel in de buurt) en dan zou ik vanuit daar weer terug gaan met de bus om op tijd te zijn voor de kookcursus. De
boys zouden daarna doorrijden naar de Borobodur.
De rit naar Prambanan was heel leuk, je zag een beetje van het landschap en veel van de locale manier van leven. Veel warungs, benzine die in glazen literflessen langs de rand van de weg verkocht wordt, veel scooters. De Prambanan vond ik mooi, maar ik moet toegeven dat ik verwend ben door Angkor Wat. Vooral omdat ik dat complex ook zo uitgebreid heb bezocht (met boek in de hand elke wandsculptuur ontcijferend) had ik weinig met de tempel hier. Ik herkende veel van de stijl en van de verhalen die worden laten zien, het was mooi, maar het raakte me gewoon niet zo. Mede daarom heb ik ook besloten om niet naar de Borobodur te gaan. Ik kom graag een andere keer terug als Angkor wat meer is weggezakt, om er ten volle van te genieten.
De locale bus terug naar Yogya was heel leuk en een goede kans om mijn Indonesisch weer te oefenen. Ik kan echt al (heel) kleine gesprekjes hebben, en vraag bij elk woord dat ik niet begrijp wat
dat dan is. Eenmaal terug in Yogya had ik nog net tijd om even te zwemmen en toen begon de kookcursus. Maya en Jonathan, een Spaans/Frans stel hadden zich ook ingeschreven voor de cursus. We hadden
de gerechten Sayur Lodeh en Ayam Kemangi uitgekozen om te maken, maar tijdens de cursus kregen we ook les hoe we Sambal Trassi en/of Badjak moesten maken, Nasi Kuning (gele rijst gekookt in
kokosmelk), kroepoek het beste konden bakken en last but not least: hoe we Tempeh (gefrituurd met sjalot en pepertjes) moesten maken. Nu moeten jullie weten dat ik regelmatig de tempeh van onze
Toko in Nederland eet als snack, tussendoor, omdat ik een beetje trek heb en voor de koelkast sta. Heerlijk dat ik nu weet hoe ik het zelf kan maken!!! De kookcursus was ontzettend leuk! Daarna
hebben we alle gerechten mooi op tafel gezet en heerlijk gegeten. Maya en Jonathan waren ook ontzettend leuk, dus de volgende ochtend hebben we met zijn drieen afgesproken om koffie te drinken en
tips uit te wisselen, omdat zij binnenkort doorreizen naar Maleisie, Thailand, Cambodja en/of Laos.
Toen ik terugliep naar mijn hotel hoorde ik allemaal trommels en zag ik allemaal mensen staan. Er liep ook een colonne kinderen langs, allemaal netjes in de rij marcherend. Een paar brutalere kids riepen hallo naar me. Aan een paar van de dames die daar stonden te kijken heb ik gevraagd wat er aan de hand was. Er werd gerepeteerd voor het feest aan het einde van de Ramadan, dan is er een parade. Ondertussen keerden de kids steeds om en kwamen voor de derde keer langsgelopen. Inmiddels had de brutaalste me al een hand gegeven en nu wilden meer kids! Dus heb ik mijn hand maar opgestoken en ongeveer 10 kids een high five gegeven. Heel gezellig! Met een grote smile op mijn gezicht ben ik daarna naar mijn hotelkamer gelopen en na het inpakken van mijn spullen ben ik gaan slapen.
De volgende dag moest ik vroeg opstaan om mijn spullen in te pakken, lekker weer te ontbijten met Nasi en kroepoek, om daarna de minibus in te stappen. In de rest van zuidoost Azie is reizen in een minibus 'luxe', hier is dat anders... De zitting is helemaal doorgezakt dus best hard, en de airco bestaat uit een keer in de vijf minuten een hint van een koel stroompje langs je gezicht dat net genoeg is om je te laten denken: hee ik koel wat af. Om daarna meteen weer op te houden en je gewoon weer in het zweet te laten baden. Maar de chauffeur was aardig, ik heb mijn Indonesisch weer even met hem geoefend. Verder zat er een stel uit Australie naast mij in de bus, heel aardig. Daar heb ik dus veel mee gekletst en zelfs nog mee gekaart (uiteraard The German Game). Ook zaten er twee meisjes uit Belgie, een stel uit Engeland en een jongen uit Vietnam in het busje. Wat leuk was is dat we op een gegeven moment alles samen deelden, koekjes, kauwgum, dat soort dingen. Het was dus een gezellig gezelschap! Onderweg leek het landschap een beetje op het landschap in Vietnam, vlak landschap met rijstvelden. Het verschil is dat ik hier de huisjes leuker vind en dat er geen limestone bergen in het landschap staan, maar af en toe een vulkaan! Verder waren er langs de route ook weer allemaal dingen aan de gang die volgens mij samenhangen met het naderende einde van de Ramadan op 9 september.
Eenmaal aangekomen in Probolingo moesten we allemaal het busje uit om onze spullen over te laden in een ander minibusje dat ons allemaal naar de berg zou vervoeren. In dat toeristenbureautje heb ik toch maar, voor mijn eigen gemoedsrust, een ticket naar bali geboekt met de bus (de rest had een package deal). Dan zit ik ook weer gezellig met de mensen uit het busje van gisteren, en het Australische stel heeft al aangeboden om samen een taxi te delen als we aankomen in Denpasar morgen. Onderweg de berg op heb ik genoten van een lekker muziekje en uit het raam gekeken naar de mooie sterrenhemel. Boven aan de berg ben ik ingecheckt bij Cemara Indah in een aftands kamertje en met een gedeelde badkamer (hurktoilet, bah!) met koude douche. Het is daar volgens mij ongeveer 10 graden, voor Aziatische begrippen heel koud dus. Ik heb dus ook maar niet gedoucht toen ik om 3:15 werd wakkergemaakt om de Bromo te beklimmen!!! :-) Het is gek dat je in het donker aankomt en vervolgens ook in het donker gaat lopen. Je hebt weinig idee van de omgeving. Na het wakkermaken bood iedereen me een jas te huur aan, of een zaklamp, of een muts te koop, of handschoenen. Heel irritant 's ochtends zo heel vroeg! Aan de andere kant: ik moet toegeven dat ik zelfs de enige trui die ik mee had op reis onderweg ergens heb achtergelaten, dus dat ik met drie lagen T-shirts (2 kort, 1 lang) onder mijn blouse heb aangedaan. Met sokken aan in mijn Teva's en twee sjaals om hoopte ik dat ik het warm genoeg zou hebben. Voor de zekerheid nam ik ook maar mijn lakenzak en sarong mee. Op het laatste moment zei iemand van het guesthouse nog: de Bromo vulkaan is die met de rook, en dat ik op de weg terug mij kon orienteren door te zoeken naar de berg met de twee antennes erop. In het donker maar met het schijnsel van een halve maan en ontzettend veel sterren kon ik dat net zien.
Met mijn hoofdlamp op ben ik eerst het pad afgelopen dat steil naar beneden liep door een bosje. Eenmaal beneden aangekomen ben ik min of meer naar de buurberg (Gunung Batok) gelopen, rechtdoor vanaf de berg waar mijn guesthouse op lag. Beneden op het open veld/vlakke land vol met as van de vulkanen kreeg ik het een beetje benauwd. Hier liep ik dan, in mijn eentje, in het donker, een pad te volgen dat ik niet kende, ik wist niet hoe de boel er uit zag in het daglicht, en in het donker zag ik niets! Alleen mijn kleine cirkeltje van licht van mijn hoofdlamp en ik. Toen ben ik (in de woorden van Henne) maar gaan 'Logisch Nadenken'. Haha! Links van mij liep een weg, daaroverheen zag ik af en toe brommers rijden. Als ik echt zou panieken dan zou ik gewoon daar naartoe lopen. Het pad bleef ik rustig volgen. Toen het pad vervaagde ben ik in de richting gaan lopen van de Bromo, de berg die ik wilde zien. Onderweg kwam ik nog een dame tegen die wat in een vuurtje porde. Aan haar vroeg ik ook nog de weg en zij wees de richting op die ik al liep, dus dat was ook goed. Eenmaal bij de weg stak ik die over richting het silhouet van de tempel die onderaan de twee vulkanen ligt. Die zag er heel onheilspellend uit in het donker, de poort deed me een beetje denken aan de toren van Sauron uit Lord of the Rings. Daar aangekomen ben ik om de tempel gelopen en toen kwam ik aan bij een 'minikrater'. Daar durfde ik niet doorheen!!! Het leek in het donker zo groot en een beetje gevaarlijk zo in 'vulkanenland'. Na wat zoekwerk ben ik langs een hekje gelopen, maar dat bleek een loos hekje (of voor dieren ofzo), toen zag ik een bord staan, dus ben ik iets geklommen om dat bordje te kunnen lezen. Dat bleek het bordje te zijn van Gunung Batok. Verkeerde berg! Dus toen ben ik toch maar door de minikrater gelopen, op hoop van zegen! Dat ging helemaal goed en toen vond ik ook makkelijk het pad de Bromo op dat naar de trap leidde. Bij het beklimmen van de trap raakte ik best buiten adem door de hoogte en de inspanning. Toen schoot opeens door mijn hoofd: 'don't give up Mr. Frodo, we've come such a long way!' Ik moest echt ontzettend lachen om mezelf. Ik, in het donker de vulkaan op klimmend in een groot avontuur, denkend aan The Lord of the Rings... Haha!
Boven aangekomen was de lucht al gekleurd en ben ik een stuk langs de krater gelopen en op een mooi plekje gaan zitten. Er waren nog 5 andere mensen daar, verder helemaal niemand. Prachtig! Vier
Engelsen waren de weg kwijt geraakt op het zelfde pad dat ik genomen had, maar die hadden niet Logisch Nagedacht, dus die hebben uiteindelijk 40.000 rupiah betaald aan iemand om hun de weg te
wijzen. Stupid English... Haha! :) Daar heb ik natuurlijk heel veel foto's gemaakt, genoten van het schouwspel, en ik heb ook een paar filmpjes gemaakt die ik ook op mijn blog zet! Ik was namelijk
ZO TROTS OP MEZELF!!! Ik vind mezelf ZO ONTZETTEND STOER!!! Dat ik dat gewoon gedaan heb! En dat het is gelukt! Ik heb er echt ontzettend van genoten. Toen het licht was en de eerste mensen van de
toeristenhordes bij de krater aankwamen (die de zonsopgang hadden gezien vanaf een uitzichtspunt) ben ik weer naar beneden gewandeld. Beneden bleek de minikrater een deukje te zijn in het landschap
natuurlijk. De afstand tussen het hek en de tempel was te verwaarlozen terwijl ik het gevoel had gehad dat daar minstens 500 meter tussen lag, enzovoort. In het donker lijkt alles echt zo veel
enger, maar ik heb me daardoor niet laten tegenhouden. Met de kou viel het ook mee: in het begin waren mijn handen erg koud, maar daar had ik sokken voor meegenomen. Met sokken om mijn handen heb
ik tot de tempel gelopen, daarna had ik het warm genoeg om ze af te doen. Boven bij de krater heb ik mijn rugzak afgezet en toen werd mijn rug wat koud, dus toen heb ik nog even in mijn sarong
gewikkeld gezeten. Verder deden de vier lagen shirts en twee sjaals goed hun werk!
Terug bij het guesthouse heb ik lekker buiten ontbeten en weer genoten van het prachtige uitzicht op de vulkanen, om daarna weer in het busje te stappen terug naar Probolingo. Opvallend in die omgeving is dat daar echt IEDEREEN de Indonesische standaardvragen stelt: waar kom je vandaan? waar ga je naartoe? hoe heet je? ben je alleen? Vooral die laatste vraag werkt me soms op mijn zenuwen. Ten eerste stellen mannen meestal die vraag en ten tweede wil ik ze geen mogelijkheid of reden geven om avances te maken. Dus zeg ik dat ik op Bali mijn 'friend' ontmoet. In dit geval is dat ook echt zo: ik ga Ruan opzoeken. Maar als het niet zo was zou ik liegen, dat scheelt namelijk echt. Helaas laat men zich door de 'friend' niet tegenhouden om te flirten. Meestal lach ik mee en kijk ik weg, als ze te ver gaan dan zeg ik ze dat ook, maar altijd met een vriendelijke glimlach. Dat werkt namelijk toch ook het beste: altijd blijven glimlachen! De buschauffeurjongen van het busje van Probolingo naar Bromo en terug (hij zegt dat hij Dannyboy heet!) probeerde het ook. Hij deed mijn ring af en deed hem weer om, en zei toen: just married! Wel geestig, maar ik zei ook: You wish! en keek toen weg. :-)
Eenmaal terug in Probolinggo moesten we een uurtje wachten op de bus die ons naar Bali zou brengen. De bus was dit keer echt heel fijn: airco die werkte en stoelen die lekker naar achteren konden. Ik zat ook weer samen met het Australische stel en het stel uit Engeland in de bus. Dat was gezellig, want we hebben het samen delen en kaarten concept doorgezet. Na ongeveer 4 uur rijden over Java kwamen we aan bij de veerpont naar Bali. Met bus en al gingen we daar op, en reden daarna door naar Denpasar. In de bus heb ik gelukkig ook nog even kunnen slapen, want na die korte nacht en de trek wilde ik wel een beetje fit aankomen in Kuta, omdat ik daar op zoek moest naar het guesthouse waar Ruan zat met zijn vrienden en misschien nog een biertje drinken!
De taxi van Denpasar naar Kuta heb ik gedeeld met het Australische stel. Heel fijn! Daarna moest ik de hele Jalan Legian (Legian straat) aflopen naar Poppies Gang I (Poppies steeg), waar dan het
guesthouse van Ruan in de buurt zou zijn. Niets was minder waar... Het was nog een heel gezoek en uiteindelijk ben ik bijna weer helemaal teruggelopen naar Poppies Gang II, met rugzak en al
uiteraard... Daar kwam ik 1 uur te laat aan, maar omdat ik was vergeten dat er een tijdsverschil is met Java, kwam ik dus twee uur te laat aan!!! Ruan en zijn vriend Ben waren net opgestaan om maar
naar hun vrienden te gaan in de kroeg, en toen kwam ik aangelopen. Het was echt ontzettend leuk om Ruan weer te zien, en zijn vrienden zijn allemaal gestoord, maar ontzettend aardig! Na een snelle
(warme!!!) douche en een omkleedsessie zijn we gauw de stad in gegaan om kennis te maken met de andere vrienden van de groep: Andy en Wally. We hebben heerlijk gedanst en veel biertjes gedronken in
een of andere club die vol stond met westersen, surfers en Indonesiers. Heerlijk om weer even los te gaan!
Toen het tijd was om naar huis te gaan zijn Ruan en ik samen met Wally gelopen, die wat moeite had om rechtdoor te lopen... In een steegje is toen zijn portemonnee gerold. Hij voelde het gebeuren
maar toen hij omkeek was daar een wirwar van mensen en kon hij zijn portemonnee niet meer zien. Hij werd eerst boos, maar dat werkte natuurlijk averechts. Toen barstte hij in tranen uit: in zijn
portemonnee zitten foto's van zijn overleden moeder. Na een poosje ben ik (na het in bewaring geven van mijn tas bij Ruan die Wally aan het troosten was) met de Indonesiers gaan praten die aan het
bedelen waren. Zonder te weten waarom de foto's zo dierbaar waren heb ik aan de vrouw met kind uitgelegd dat het ons echt niet om het geld ging, maar dat we wel echt heel graag de portemonnee terug
wilden omdat de foto's zo belangrijk voor hem waren. En zowaar: na 5 minuten praten kwam de portemonne terug! Met alle pasjes, alle foto's, maar natuurlijk zonder het geld. Toch ontzettend fijn dat
we het zo hebben kunnen oplossen!!!
Andy en Wally zijn een type apart: ontzettend druk, grappig en prettig gestoord. (foto: de jongens op de brommer) Ben is wat rustiger en dan is Ruan nog rustiger. Ruan noemt zichzelf ook de 'most sensible' van de groep, dat is denk ik ook zo. Haha! Ik slaap bij Ruan en Ben op de kamer, in een leuk guesthouse met allemaal huisjes en een zwembad. Relaxed!
Vandaag zijn we met zijn allen naar het strand geweest op de scooters van de boys. Omdat Wally eergisteren een schuiver gemaakt heeft met zijn scooter (met als gevolg alleen maar flinke schaafwonden op zijn schouder en rug) zat hij achterop, en kon ik op 'mijn eigen' scootertje door Kuta crossen! Kuta is echt een beetje een doolhof, dus ik ben maar achter de jongens aan gereden. Onderweg zijn we een paar keer gestopt bij een surfschool, omdat ik surflessen wil nemen hier. Daarna hebben we ons geinstalleerd op Legian beach, waar ik meteen lekker gaan zwemmen ben in de golven! Superleuk! Omdat Andy en Wally een surfplank hadden gehuurd die ook voor beginners wel goed was, heb ik van Wally mijn eerste surfles gekregen. Van hem heb ik geleerd golven te pakken en te peddelen. Daarna kreeg ik van Ruan les in het opstaan. Een aantal keren is het gelukt om op te staan en ik ben zelfs een paar keer best lang blijven staan! Woehoe!!! Het is echt een heerlijk gevoel, dus dit smaakt naar meer. Morgen krijg ik nog op het strand 'pop les': les in het heel snel opstaan (poppen dus) om gelijk goed op je plank te staan. Ik denk dat ik nog wel een surfles neem ergens, maar nog even niet. Zolang ik nog wat kan leren van de boys scheelt dat natuurlijk wel! Vandaag heb ik wel samen met Ben een boardshort (zwembroek) en rash vest (T-shirt om in te surfen) gekocht, want met bikini in die golven staat garant voor wat genante momenten! Die golven zijn zo sterk en hard, die zijn in staat om je broek van je billen te spoelen, vandaar dat ik maar even wat 'steviger' kleren in zee aan doe dan mijn triangel bikini'tje. Waarschijnlijk gaan we morgen met zijn allen op de scooter naar Ulu Watu, een plaats op de zuidwestpunt van Bali's schiereiland waar ook een mooie tempel zou zijn. Het is de laatste dag voor de boys, daarna gaan Ruan en ik waarschijnlijk een poosje samen reizen, misschien dat we een tijdje naar Ubud gaan samen omdat hij een beetje klaar is met het strand. Vanuit daar kunnen we makkelijk dagtrips maken overal heen (ook naar het strand als we er dan weer zin in hebben). Dat horen jullie tegen die tijd dan wel weer!
Veel liefs, dikke kus, Julia
Saya di Yogyakarta! (Ik ben in Yogyakarta)
Lieve allemaal,
Mijn laatste verhaal schreef ik op mijn laatste avond in Singapore, nu zit ik in Indonesie! Vanuit het guesthouse ben ik woensdag de 25e augustus vertrokken, na een heel inpakgevecht met mijn tas. Nu moest er opeens meer spul in mijn grote rugzak, dus had ik opeens wel weer moeite om alles in de tas te krijgen... Daarna ben ik naar de metro (MRT) gelopen en goed aangekomen op het vliegveld. Op het vliegveld bleek dat ik mijn vlucht vertrok vanaf een andere terminal dan waar de MRT aankomt, dus moest ik ook nog in een skytrain! Mijn lijstje met 'genomen vervoersmiddelen' is tijdens mijn reis significant langer geworden... :)
Het inchecken ging goed, de douane ging goed. Van wat laatste Singaporese dollars heb ik nog een lekkere Starbucks koffie gehaald (ja, hij was lekker!) en een muffin. En dan nu een 'wistjedatje': ze verkopen bij starbucks ook stroopwafels!!! Had er bijna een gekocht... Ik was ruim op tijd voor mijn vlucht dus ik heb nog even zitten lezen en computeren voordat ik door de veiligheidsscanner ging en in de wachtruimte van de vlucht ging zitten. Bij de veiligheidsscan bleek dat ik vergeten was mijn zakmes uit mijn handbagage te halen. Heel stom!!! Mijn fijne Opinel zakmes die ik ooit met Maarten op vakantie had gekocht is dus ingenomen...
De vlucht van twee uurtjes ging goed, AirAsia is echt wel top hoor! Ik had een dag eerder nootjes gekocht en ik had een leeg waterflesje meegenomen die ik na de veiligheidsscan had gevuld, dus ik had wat te eten en te drinken. Ook had ik een prachtig uitzicht uit het vliegtuig!!! Ik heb nog geprobeerd om precies op de evenaar een foto te nemen, maar toen had mijn camera-GPS helaas geen bereik, dus was het even later pas.
Aangekomen op het vliegveld van Yogyakarta hoefde ik gelukkig geen visum on arrival te halen, omdat ik mijn 60-dagen visum al in Kuala Lumpur geregeld had. Dus na wat stempels, het afgeven van vingerafdrukken en het poseren voor een foto kon ik dan echt Indonesie in! Op het vliegveld werd ik meteen belaagd door taxichauffeurs, maar ik wist dat ik ook heel goedkoop een bus kon nemen (thanks Marleen!!!). Daar ben ik dus naar op zoek gegaan. Voor minder dan 30 cent (3.000 roepiah) ben ik met de bus en ook nog met een overstap in de stad om dichter bij mijn guesthouse uit te komen naar Yogyakarta gereden. Ideaal! Eenmaal bij het Duta Guesthouse aangekomen nadat ik nog tien minuutjes door de stromende regen had gelopen (onder mijn poncho), hadden ze gelukkig nog kamers (ze zijn vaak vol, maar het is nu even rustig) en ben ik voor 85.000 roepiah (minder dan 8,5 euro) per nacht de bewoonster van een prachtig kamertje met twee eenpersoons bedden, in een guesthouse met superontbijt en een zwembad. Top! Onbewust ben ik ook in het guesthouse terechtgekomen dat mama mij had aangeraden, en waarvan ik nu al 4,5e maand het visitekaartje bij me draag. Stom genoeg was ik even vergeten te kijken of ik voor Indonesie nog tips had, maar dat is toch nog helemaal goed gekomen!
Mijn sociale leven, nu Nikki weg is, is natuurlijk wat harder werken en een stuk minder leuk. Dat bestaat momenteel uit het volgende: In het guesthouse zitten meerdere Nederlandse stelletjes (eugh! he Nik? haha!). Er is een kunstenaarsstel uit Utrecht, een stel uit Brabant en een stel uit Oostzaan. De eerste avond heb ik met de kunstenaars en de brabanders gegeten en daarna nog wat gedronken. Was gezellig! Met de kunstenaars heb ik ook elke ochtend ontbeten, blijkbaar staan we rond de zelfde tijd op en dan gaan we naast elkaar zitten. De tweede avond heb ik met de Oostzaners gegeten en de derde avond met de kunstenaars. Ik heb mezelf meestal gewoon maar uitgenodigd... De vierde avond heb ik voor het eerst alleen gegeten, maar dat was ook wel eens lekker.
Yogyakarta is echt een leuk stadje. Het centrum bij het station vind ik te druk en te toeristisch, dus dat vermijd ik een beetje. Mijn guesthouse ligt wat zuidelijker, in een tweede toeristenwijkje dat veel relaxter is. In de straat van het guesthouse zit ook ViaVia cafe, een modern cafe/restaurant dat ook milieubewust en cultuurbewust zaken doet. Daar bleek ik ook voor 6 euro een taalcursus Indonesisch te kunnen doen, dus dat heb ik maar meteen geboekt! Omdat ik in totaal 6 weken in Indonesie zit, is dat natuurlijk wel de moeite. Sindsdien probeer ik zo veel mogelijk Indonesisch te praten met iedereen. Toen ik alleen at was dat dus ook meteen wel leuk: gelijk oefenen met het meisje dat bediende en met een andere klant. De ramadan is bezig, en dat betekent dat de meeste mensen in dit Islamitische land niet eten overdag. Dat betekent ook dat de eettentjes grotendeels dicht lijken. Er hangen doeken voor of de deuren zijn half dicht. Ze zijn wel open, maar het lijkt alsof ze discreet willen zijn om het vasten voor iedereen niet nog moeilijker te maken dan het al is. Een groter nadeel van Indonesie (of is het erger door de Ramadan? dat weet ik niet...) is de oproep voor het gebed. Het meeste last heb ik van de oproep om 6:00 uur. Omdat ik op de bovenste verdieping zit van mijn guesthouse, hoor ik dat dus ook veel sterker. En in de omgeving zijn een heleboel moskeeen, dus eerst hoor je er 1, dan volgt de tweede, dan nog een stuk of wat en als de eerste wegsterft begint de laatste nog aan zijn oproep. Alles bij elkaar duurt het 'Allah Akbar' een minuut of tien, precies genoeg om mij helemaal klaarwakker te krijgen... De andere oproepen gedurende de dag werken voor mij echt sfeerverhogend omdat het toch iets cultureels is en het bijzonder is voor Nederlandse maatstaven, maar die ochtendoproep, die mogen ze van mij meteen verbieden!!!
Overdag heb ik steeds maar weinig gedaan tot nu toe. Ik ontbijt eerst uitgebreid met een toostje met omelet dat voor mij gebakken wordt, wat fruit, sap en thee. Daarna ga ik voor een tweede ronde met Nasi of Mihun, zodat ik niet hoef te lunchen! Verder heb ik een beetje rondgewandeld of rondgefietst (de eerste twee dagen had ik een fiets gehuurd), aan het zwembad zitten lezen of met een Kopi Ais (ijskoffie) bij Via Via gezeten. Wel heb ik een ommetje door Kraton gemaakt, het centrum van Yogya en de 'wijk' waar de sultan woont. Toen ik bij het waterkasteel was (het badhuis voor de vrouwen van de Sultan) hoorde ik een bandje oefenen. Toen ik na wat kruipdoor-sluipdoor routes de plek vond waar ze aan het spelen was ben ik daar even blijven luisteren en kijken. Leuk! Daar werd ik aangesproken door Ahmed, een 65-jarige meneer die zijn hele leven tuinman is geweest in Bali. Ook hij werd natuurlijk meteen Indonesisch-oefen-slachtoffer! Hij heeft me ook om het waterkasteel heen geleid, naar een plek waar je vanaf de vestingmuur het waterkasteel in kan kijken. Dat scheelt me weer entreegeld... Haha! Toen hij begon te vragen of ik geen buitenlands geld had, waar ik dan op kon schrijven: voor Ahmed, van Julia uit Belanda (Holland), heb ik met een smoes afscheid van hem genomen. Ik had namelijk al een paar keer gevraagd of hij een gids was (nee, maar hij kent wel iedereen in Kraton omdat hij daar woont), of hij vaker met toeristen sprak (soms), of hij nog werkte (nee, hij was met pensioen) om uit te vissen of hij geld van me zou willen. Ookal klonk het buitenlandse geld heel onschuldig, leek het me toch verstandiger om te vertrekken.
Op de weg terug naar het guesthouse liep ik langs een winkel met daarop 'Refleksi Kaki'. Kaki zijn voeten (zweetkakkies, wie kent ze niet) en refleksi is dus blijkbaar reflexologie. Ik heb daar dus een voetmassage gevraagd, die 35.000 (minder dan 3,50 euro) voor 80 minuten was!!! Helaas was het niet van het ontspannende soort: ze deed het zo stevig, en ze ging zo diep en zo lang door op alle punten, dat uiteindelijk elke plek wel zeer deed. Als ik aangaf dat het zeer deed glimlachte ze, zei ze sorry, en ging ze net zo hard door!!! Het hoorde dus blijkbaar zo, maar echt ontspannend was het dus niet... Na 80 minuten lijden ben ik maar naar het guesthouse teruggegaan en heb ik daar even flink wat water gedronken en heb ik wat snackjes gegeten die ik onderweg gekocht heb als verlate (heel late) lunch om 18:00 uur... Twee waren lekker maar niet geweldig (een gebakken ei met pittige saus en een soort maiskoek maar dan met tahu erin), de derde was heerlijk (ik denk dat het murtabak was: maiskoek met een vulling van groenten). Bij het guesthouse aangekomen bleek ook nog eens dat er allemaal gezellige mensen op skype waren en de verbinding eindelijk goed was, dus heb ik heerlijk bijgekletst met mama, Monique, Robert en Lizzy, Jessica en Nikki. Fijn! Om 21:00 uur had ik toch nog wel trek en ben toen bij Tante Lies om de hoek wat gaan eten: Gado Gado met als toetje Pisang Goreng (gebakken banaan), heerlijk! Daar zat ik compleet met mijn soloreiziger-eetpakket: mijn Indonesische studiemateriaal en een boekje!
Vandaag is mijn laatste niksdagje heb ik besloten. Ik moet een beetje vaart gaan maken als ik ook nog de tempels hier in de buurt wil zien, EN naar een vulkaan op Java wil, EN op tijd op Bali wil zijn voor de grote Ramadanvakantiemeute op gang komt. Morgen wil ik daarom naar de Borobodur (een grote oude tempel, zoiets als Angkor Wat) met de bus, en dan eventueel overmorgen nog met de brommer of bus naar de Prambanan (hetzelfde als de Borobodur maar dan kleiner). Morgenavond heb ik ook een kookcursus met de kunstenaars bij Via Via cafe. We gaan leren twee gerechten te maken van de menukaart. Daar heb ik ook echt zin in!
Vandaag heb ik nog 1 maand en 12 dagen te gaan hier in Azie. Het begint me nu veel te snel te gaan... Ik heb wel zin om iedereen in Nederland weer te zien, maar eigenlijk vind ik het reizen veel te leuk om nu al bijna te stoppen!!! Zelfs alleen zo zonder Nikki bevalt het me eigenlijk echt goed!
Nou dat was het weer even, tot de volgende keer!!!
xx Julia
Singapore
Lieve allemaal,
Nog even een restje foto's:
Bij het weggaan van Perhentian was het een beetje alsof ik afscheid nam van familie! De mannen van Quiver waren ontzettend lief. Paul gaf me korting op mijn duik en toen ook ong eens korting op de creditcard fee. Hij regelde ook nog even dat ik met de grote chinese groep duikers meekon op de boot, scheelde me ook weer geld voor het taxibootje en het was gezellig. Dikke knuffels en kussen kreeg ik van Jim en van Gary, ook heel lief. Op de boot wegvarend van het eiland werd ik even overspoeld door emotie: ik was zo gelukkig! En tegelijkertijd zo ontzettend bedroefd om te gaan. Het was een warm nest. Bij Gary logeren, lekker kletsen en muziek luisteren samen. Jim die me constant plaagde, niet echt zijn gevoel uit maar ondertussen was aan alles te merken dat hij het leuk vond dat ik daar rondhing. Die ochtend hebben we samen bananen havermout gegeten, hij had nog een appeltje gehaald om erbij te doen. Ook gezellig gekletst. Lief allemaal gewoon.
In Kota Bharu aangekomen, na een pittige bootrit door regen wind en golven en na lang wachten op de bus, heb ik mijn tas even gestald bij een hostel en ben ik de markt op gegaan om wat fruit te halen en wat te eten. Omdat alle eetstalletjes dicht waren vanwege de ramadan, ben ik toch maar naar de Mc Donalds gegaan... Jammer!!! Toen met de bus naar het long-distance busstation en toen weer gewacht. Ondertussen heb ik toen mijn tas aan de bank vastgezet en ben ik naar een Indiaans restaurant gewandeld. Wel leuk, het restaurant had allemaal ramadanmuziek aan, en kaarsjes tussen heel mooi opgemaakte borden met groenten, vis en vlees. Heel leuk om te zien. Ik heb special rice genomen, met allemaal kruidenen noten erin. Het was prachtig en heerlijk! Daarna zag ik op het busstationtwee meisjes (studentes?) afscheid nemen van elkaar, allebei gesluierd (hoofddoek en lange jurk). Helemaal met een soort van 'handshake' met zoenen op hand, dan beide wangen, dan nog een paar handgrepen, afgesloten met een druk van de duimen tegen elkaar. Mooi. Het is weer tijd voor het echte reizen, en het weer allemaalmeemaken, zien en registreren van dat soort mooie dingen aan het hier zijn.
Ik heb nog steeds de naweeen van het duiken: blaar op mijn teen van mijn flipper, twee blaren in mijn mond van mijn regulator, en nog steeds een beetje doofheid en rommeligheid in mijn oren. Maar ondertussen is een nawee ook dat ik het nog steeds niet kan geloven dat ik nu kan duiken! Yes!!!
Na een lange nacht in de nachtbus, maar ook na wonderbaarlijk veel slaapjes, ben ik goed aangekomen in Singapore. Daar ingecheckt in een leuk hostel, de Inncrowd. Overdag ben ik rondgelopen door de
stad en naar het war memorial geweest, wat alleen niet voor de soldaten was, maar juist voor de civillians. Onderweg ben ik per ongeluk ook langs het 'beroemde' raffles hotel gelopen. Zag er mooi
uit!
De volgende ochtend ben ik op tijd opgestaan om 9:00 uur, en heb ik eerst rustig mijn was opgevouwen. Ongeveer alles wat ik in mijn tas had zitten heb ik namelijk gewassen!!! Superlekker dat alles
weer schoon is. Ook heb ik weer een kleine opruimactie gehouden, door bijvoorbeeld shirts die ik niet meer draag of die niet meer kunnen weg te doen. Daarna heb ik heerlijk ontbeten met hele dikke
bruine boterhammen met jam en thee. Heerlijk om weer een keer lekker brood te eten!
Daarna ben ik naar de metro gewandeld om daar met de metro en een bus naar het Changi Prison Museum te gaan. Dat is een museum op het terrein waar vroeger de Changi gevangenis stond en waar mijn
opa gevangen heeft gezeten na de overgave van de Engelsen aan de Japanners.Dit museum vond ik wat tegenvallen. Er werd mij niet veel nieuws verteld. Ik had gehoopt dat er wat meer van de oude
gevangenis te zien was, maar dat was helemaal niet zo! Voor mijn gevoel ben ik er een beetje voor niets naartoe gegaan, maar helaas is dat niet anders. Toen weer een lange rit terug gemaakt met bus
en metro, en eenmaal terug in het guesthouse was ik helemaal flauw van de honger. Toen heb ik dus even snel een halve reep chocolade (is in Singapore relatief goedkoop, jummie!!!) naar binnen
gewerkt en een noodlesoepje. Daarna voelde ik me weer een stuk beter en ben ik hostels voor Yogyakarta gaan researchen. Ook begin ik steeds meer last te krijgen van een heleboel rare superdikke
muggenbulten die ik ergens (misschien tijdens mijn nachtbusrit? of toch hier in het hostel?) heb opgelopen. Ze zitten op mijn benen, rond mijn middel, op mijn handen en vingers en helaas ook drie
in mijn gezicht, waardoor mijn ooglid nu ook een beetje dik is... Ik ben al lekker aan de antihistamine, hopelijk wordt de zwelling en de jeuk gauw minder. Nu ga ik na van mijn lekkere
gingerbiertje genoten te hebben even eten halen, en in het guesthouse opsmikkelen.
Morgenochtend vlieg ik naar Indonesie, daar weer meer avonturen!!!
Veel liefs, Dikke kussen, Julia
PS: Mocht je dit verhaal lezen en geen foto's zien, kom dan later even terug, foto's komen namelijk straks! (na het eten, haha!) xx
Laatste Perhentian verhaal!
Lieve allemaal,
Even een snelle update: IK BEN EEN OPEN WATER DUIKER!!! JEEJ!!! Gistermorgen heb ik mijn laatste duik gedaan, bij Hahlou Rocks. Daar heb ik heeeeel veel toffe dingen gezien: 1 whiptail ray die stil lag onder een rots, twee blue spotted rays (roggen met blauwe stipjes) die langszwommen: prachtig gezicht!!! Ook een nudibranch, een soort naaktslak maar dan ontzettend mooi met allemaal kleurtjes en stipjes. Twee soorten pufferfish (giant en seal faced), weer allemaal soorten Nemo's, wat zeesterren en ook een sharksucker (een schoonmaakvisje) dat normaal op haaien of schildpadden zit, maar nu een parrotfish aan het schoonmaken was. Na deze duik (en de laatste twee vaardigheden) ben ik officieel een duiker! Jim maakte me onder water nog ontzettend aan het lachen, omdat de whiptail ray met zijn staart naar ons toe lag. Hij gebaarde tegen mij dat ik eens aan zijn staart moest trekken. Dus ik knikte 'nee' natuurlijk! Toen gebaarde hij of hij dan aan zijn staart zou trekken? Toen heb ik mijn vingertje naar hem gezwaaid: foei! Heel leuk, die grappen onder water, maar wel jammer dat je masker dan volloopt en dat je die dan weer moet klaren... Haha!
Omdat ik niet bij de Temple of the Sea plaats gedokenhad tijdens mijn cursusen dat een van de mooiste plekken hier zou zijn om te duiken, heb ik me ook maar meteen ingeschreven voor de middagduik. Tussendoor heb ik even snel een instantnoodletje gegeten en wat thee gedronken, om wat energie op te doen voor de tweede duik. Toen heb ik dus onder leiding van Gary gedoken, samen met nog drie andere duikers. Temple of the Sea is een duiksite waar een soort 'berg' is onder water, waar je omheen kunt zwemmen en waar allemaal koraal en onderwaterleven te zien is. Ik moest dus buddy zijn van een Canadese jongen, die een paar weken langer dan ik zijn open water heeft en een paar duiken meer ervaring heeft dan ik. Gary was heel lief: ik maakte me zorgen over het afdalen en het langzame klaren van mijn oren, dus heeft hij me gerustgesteld en zei hij dat we rustig langs de meerboei zouden afdalen, en dat ik na hem mocht. De rest zou dan na mij komen. Dat ging eigenlijk heel goed! Het afdalen langs een lijn vind ik het fijnste, dan kun je echt rustig handje voor handje afdalen en klaren. Er stond wel heel veel stroming, dus voelde het alsof je een vlag was in de wind, je lijf 'wappert' dus in de stroming. Een heel cool gevoel!!! Eenmaal beneden zijn we in de luwte van 'de berg' gebleven, en zigzaggend omhoog gegaan. We hebben allemaal toffe dingen gezien, waaronder twee blue-spotted rays, een boxfish, weer wat pufferfish en een bruine en blauwe grouper. Ook heb ik prachtig zacht koraal gezien: wit met paarse, of blauwe, of groene puntjes, en ook nog fluoriserend roze anemoon (die dus zelf licht genereert). Tussendoor zijn we nog door een hele school vissen gezwommen, heel gaaf! Nu begin ik een beetje te wennen aan het gewichtloze gevoel, dus heb ik ook wat meer gespeeld onder water: een rondje om mijn lengte-as draaien bijvoorbeeld (vaak ook om mijn buddy te zoeken die regelmatig onder of juist boven me hing terwijl hij naast me hoorde te blijven). Mijn buoyency is voor een beginner heel goed zegt men, heel cool om complimentjes daarover te krijgen. Het was in elk geval veel beter dan dat van mijn buddy! :)
Na het duiken heb ik mijn duiklogboek natuurlijk bijgewerkt en toen lekker gedoucht. Nu zit ik in de duikschool nog even te skypen met Max en ik heb ook Nikki even gesproken. Superfijn, want we missen elkaar HEEL erg!!! Heerlijk om weer even ouderwets lekker te kletsen. Toen ze me vertelde dat ze lekker bruin brood had gegeten met gekookte worst, en Mon Chou taart kreeg ik ook wel even heimwee, maar nu ik weer naar buiten kijk naar de prachtige azuurblauwe zee, de tropische begroeiing op het eiland en het witte zand ben ik toch wel weer helemaal prima met het feit dat ik hier zit!!!
Na het duiken heb ik mijn tas uitgemest en rustig deels ingepakt. Gisteravond hebben Gary en ik heerlijk gegeten bij Las Tapas / nieuwe naam. Heerlijke vega pasta, zoals ik het zelf thuis zou maken of in een lekker restaurantje 'simpel' zou eten. Maar ZO lekker! Met veel groenten, parmezaanse kaas zoals die hoort, pasta goed gekookt... Met een biertje erbij, hier ook al een luxe... Daarna hebben we nog gezellig samen wat monkeyjuice-cola's gedronken op het strand en uitgebreid de mensen die we zagen geevalueerd. Goeie gesprekken gehad ook. Ik was echt ontzettend gelukkig!!! Een bijna volle maan, goeie en minder goeie muziek, strand, zee, leuk gezelschap, heerlijke duiken achter de kiezen, fijn vol buikje met goed eten... Het leven kan volgens mij echt niet beter worden dan dit!!!
Vanmorgen heb ik de laatste spullen ingepakt, en alles paste wonderbaarlijk goed in mijn tas. En toch denk ik niet dat ik iets vergeten ben, heel fijn!Daarna ben ik naar Quiver gelopen (de duikschool) en daar heb ik samen met Jim lekkere havermout gehaald met banaan en dat samen gezellig opgegeten. Ondertussen werden natuurlijk steeds grappen gemaakt over het feit dat ik hier nog steeds ben, maar alles met een dikke knipoog. De mannen gaan me missen volgens mij, en ik hun ook! Zometeen ga ik naar Kota Bharu en daar pak ik de nachtbus naar Singapore waar ik als het goed is morgenochtend aankom!
Tot de volgende keer maar weer!
xx Van nu ook duikchickie Julia
Duiken op Perhentian Kecil!!!
Lieve allemaal,
Toen ik eenmaal op de Perhentians was aangekomen was het heel fijn om Nikki weer te zien!!! Het weerzien met de duikschoolmensen was ook heel gezellig, en die dag kwam Ruan ook. Ruan is een Engelse
vriend van Nikki, die ze ontmoet heeft in Australie. Met zijn drieen hebben we op het strand gelegen en 's avonds zijn we de Black Tip bar als vanouds onveilig gaan maken. Dat is nogal uit de hand
gelopen!!! Ik ga daarover niet teveel in details treden, maar laten we zeggen dat het een mooi feestje was! Ik ben toen ook nog Pelle en Guus tegengekomen, vrienden van mijn broer Max, ontzettend
toevallig.
De volgende dag kwam Marleen aan, die we kennen uit Le Village. Zij kon mooi de kamer delen met Ruan, dus dat maakte de boel weer wat goedkoper voor ze. Nikki en Ruan hebben wat gedoken, Marleen en
ik hebben gesnorkeld en we hebben met zijn allen gezellig op het strand gelegen. 's Avonds lekker eten bij Panorama met onze duikvrienden en dan een drankje (of twee, of drie) op het strand. Wat
een leven!!!
Met zijn vieren hebben we ook een halve dag een snorkeltrip gedaan. Dat was echt super: eerst hebben we haaien gezien, toen zijn we schildpadden gaan zoeken, tussendoor werden we bij KK Bay omringd door honderden vissen en prachtig koraal. We hebben toen de bootmeneer gevraagd om ons af te zetten aan het einde van onze baai om dan zelf terug te snorkelen naar het strand. Daar hebben we ook weer heel veel toffe dingen gezien, waaronder een hele school Humphead Parrotfish, enorm grote vissen. Ook weer heel veel Nemo's (false clownfish) en wat ander gespuis. TIjdens deze tour mochten we van Gary zijn onderwatercamera lenen, dus hebben we van al dit moois ook foto's kunnen maken. Ik ben heel blij dat ik dit onderwaterleven aspect van mijn reis dus aan jullie kan laten zien, ik snorkel namelijk best veel!
Jim, de baas van de duikschool had toen een verrassing voor me: hij heeft aangeboden om me gratis mee uit duiken te nemen, om te zien of ik ECHT niet mijn oren kon klaren. Voor diegenen die dat
niet weten: ik heb ooit op mijn 17e een duikcursus in Spanje gedaan, en daar bleek dat ik niet kon klaren. Altijd heb ik best veel last gehad van mijn oren in vliegtuigen, vandaar dat ik de hoop
had opgegeven. Jim heeft me dus heel rustig meegenomen in de baai. Eerst hebben we wat vaardigheden geoefend zoals het watervrij maken van mijn masker en het terugvinden van mijn regulator (dat
ding waardoor je ademt). Toen zijn we heel rustig en voorzichtig afgedaald. Heel rustig geprobeerd te klaren, en het lukte!!! Uiteindelijk ben ik bij het 'house reef' afgedaald naar 9,3 meter.
Ondertussen hebben we toen ook nog allemaal coole vissen gezien, die ik snorkelend niet had gezien: een pufferfish en een porcupinefish. Ik was natuurlijk helemaal door het dolle heen dat ik toch
kan duiken, en heb meteen een duikcursus geboekt (PADI Open Water) bij Jim. Hij is nu mijn held: Jim is geweldig!!! :) Zonder hem had ik nooit geweten dat ik kon duiken, dus ben ik hem ontzettend
dankbaar.
Die avond zijn we flink gaan stappen, want het was Nikki's, Ruan's en Marleen's laatste dag op het eiland. Ik zou nu door die cursus langer blijven natuurlijk. We hebben met Gary spelletjes gedaan
bij de Black Tip Bar, waaronder wat drankspelletjes. Supergezellig. Op een gegeven moment kwamen de drie Denen ook nog even bij ons zitten. Die hadden we de vorige avond ook al ontmoet, dus dat
werd helemaal gezellig want jullie weten: hoe meer zielen hoe meer vreugd, haha!
De volgende ochtend hebben we allemaal nogal brak onze spullen ingepakt. Ik heb dat heel provisorisch gedaan, omdat ik alleen van bungalow hoefde te verhuizen. Gary was zo lief om mij zijn logeerbed aan te bieden, gratis! Heel erg fijn, want dat scheelt me toch weer bijna 10 euro per dag! Natuurlijk gaat daar bij het weggaan nog wel een flesje monkey juice heen. Die dag begon ook mijn duikcursus, met de kennismaking met Cindy uit Maleisie en Park uit Korea. Park spreekt nauwelijks Engels, en beiden kunnen niet zo goed zwemmen. In het begin maakte dat weinig uit, want we gingen in ondiep water wat vaardigheden oefenen en een stukje rond het house reef zwemmen. Maar doordat zij weinig begrepen van wat we aan het doen waren (Cindy spreekt heel goed Engels maar is een beetje laks in het opletten) duurde het eindeloos. Jim de instructeur is heel geduldig en lief, maar zij drijven hem echt tot het uiterste! Anyway, de eerste dag was niet heel leuk: veel instructievideo's gezien, en dan die slome (non-)duik.
De tweede dag was iets beter, we begonnen weer met video's en het doen van een kleine tussentijdse toets. Ik moet zeggen dat ik het wel leuk vind om mijn hersens weer even te gebruiken!!! Na de toets hebben we geleerd onze duikapparatuur klaar te zetten en toen gingen we het water weer in voor meer vaardigheden. Toen ging het echt goed mis: de meest simpele dingen moeste aan Cindy en Park 20 keer uitgelegd worden en dan nog deden ze het verkeerd. Heel frustrerend. Ik deed ze de eerste- of anders de tweede keer goed, en dat doen de meeste mensen! Echt moeilijk is het namelijk niet. Jim heeft ons toen na de lunch de zwem- en drijftest afgenomen: je moet aantonen dat je een flink stuk kunt zwemmen, en je moet 10 minuten drijven. Dat konden ze niet... Omdat je dat voor je eerste open water duik moet kunnen, gingen Jim en ik gistermiddag dus met zijn tweeen naar d' Lagoon om mijn eerste open water duik te doen. Heel fijn! Alle vaardigheidsoefeningen gaan zo veel sneller, en daardoor heb je meer tijd om rond te kijken! Eerst bleven we hangen bij een kleine waterplant waarin allemaal miniscule garnaaltjes zaten, die als je je vinger vlakbij houdt, even op je vinger springen en dan er weer af. Ik heb Fred gezien, een enorm grote rog (Jenkins Whipray) die altijd op zijn plekje ligt ergens in die baai. Ik heb ook ongelooflijk mazzel gehad, want Jim (hij noemt zichzelf schildpadkoning) spotte een schildpad! Wel 10 minuten hebben we met die schildpad meegezwommen die hier en daar een hapje waterplant nam, en moeiteloos door het water bewoog. Echt prachtig om te zien! Verder ook nog prachtig koraal, wat Blue ringed Angelfish en natuurlijk wat Nemo's. Helaas was ik na de duik aan mijn moeilijke oor doof, en dat is nu de volgende dag nog steeds zo. Het is een beetje vervelend maar geen drama, zolang ik maar kan klaren, anders kan ik vandaag niet duiken!!! Na de duik heb ik nog even de laatste video's gezien en weer een toets gemaakt. De sommetjes met de duikplanner (om te berekenen hoe veel stikstof (?) je in je lijf hebt zijn een leuke puzzel, en nogmaals: het doet me goed om mijn hersens te laten kraken. Dan is het ook fijn dat je bij een divemaster in huis 'woont', want ik heb hem al een paar keer wat gevraagd.
Gisteravond heb ik gezellig met Liz en Gary gegeten bij onze vaste stek (Panorama) met uiteraard een 'Quiver special'. Dat is aardappelpuree met rundvlees in zwartepepersaus. Supervullend, superlekker na een lange dag duiken en zwemmen. Gisteravond miste ik Nikki voor het eerst echt heel erg. Ik mis haar de hele tijd wel, maar heb nog geen tijd gehad om me echt alleen te voelen omdat ik de hele dag bezig gehouden word op de duikschool en ik niet alleen op een kamertje lig. Maar gisteren had ik zo'n behoefte om te kletsen met een andere 'beginner', om te praten over hoe raar het voelde om de eerste keer af te dalen, dat het zelfs een beetje eng was. Dat het klaren niet soepel ging maar later gelukkig wel, dat die vaardigheid goed ging of niet (het snel opstijgen terwijl ja aaaaaah zegt in 1 adem HAAT ik: daarna moet je namelijk weer naar beneden, met al het klaren van dien...), de masker vaardigheden vind ik daarentegen geen probleem, ik doe ze zelfs ook los van de oefeningen, om de mist uit mijn masker te halen. (Nikki haat de maskerdingen...) Dat ik Nikki miste sprak ik uit tegen Liz en Gary, en ze waren heel lief en begrijpend, en begonnen allemaal beginnersverhalen te vertellen van hunzelf, hoe zij zich hadden gevoeld enzo. Lief, maar het was echt niet hetzelfde...
Vanmorgen heb ik eerst de laatste vaardigheden gedaan, die gingen heel goed. Daarna mijn examen gemaakt (92% goed!) en vanmiddag een duik naar Sour Rock gemaakt, waarbij ik 16,5e meter diep geweest ben! Mijn oren deden een beetje moeilijk, maar uiteindelijk ging alles goed. Morgen mijn laatste duik, naar Hahlou Rocks en dan ben ik Open Water Diver!!!
Nou lieve mensen, ik hou jullie op de hoogte van de ontwikkelingen met mijn cursus, met mijn oren en natuurlijk al mijn andere bezigheden!
Penang en zeilen naar Langkawi!!!
Lieve allemaal,
Terwijl ik dit schrijf, zit ik op een zeilboot van Penang naar Langkawi. Hoe ik daar terechtkom lezen jullie zo, maar denk je eens in: ik kijk uit over de Melakka Strait, het is een beetje bewolkt maar prachtig weer, 33 graden, net iets te zacht briesje om te zeilen maar soms kan het net, op een zeiljacht...
Maar ik begin dit verhaal met onze laatste avond in KL! Nikki en ik besloten op het laatste moment nog naar de KL toren te gaan, een uitkijktoren met uitzicht over de hele stad. Prachtig gezicht in het donker, met alle lichtjes van het verkeer en de moderne gebouwen!
Daarna hebben we bij onze favoriete vegetarische Indier nog gauw wat te eten gehaald en dat meegenomen naar Le Village om dat op te smikkelen. De rest van de avond hebben we ook in Le Village doorgebracht met onze vrienden, gewoon omdat het daar fijn was met leuke muziek en gezellige mensen. We hebben zelfs nog gesalsadanst op de tweede verdieping!
De volgende dag hoefden we pas om 16:00 uur de bus te nemen, dus hadden we nog een fijne ochtend en middag in Le Village. We hebben daar van Hassan en Locky nog met-je-handen-eet-les gehad. Hier eet iedereen namelijk in restaurants gewoon met zijn hand. Niet handen, want je gebruikt alleen je rechterhand (met links was je namelijk je billen! haha!). Verder blijkt er meer bij te komen kijken dan je in eerste instantie denkt. Je vingers houd je namelijk als een soort plateautje waarop je het eten legt, wanneer je dan je hand naar je mond brengt, maak je met een schuifbeweging van je duim dat het eten in je mond komt, terwijl je tegelijkertijd een beetje zuigt (zonder geluid) om het proces te ondersteunen. Na even oefenen hadden we het onder de knie, ook zonder ellebogen in de oren van je buurman.
Om 15:00 uur vertrokken Nik en ik naar het busstation, waar we net op tijd waren voor onze bus. We hadden een superluxe bus met hele brede stoelen, heel relaxed. Nikki had nog snel wat fruit gescoord om te kunnen eten in de bus, maar helaas had ze een zakje met rauwe mango, lotusappel en aziatische onrijpe peer aangezien voor appelpartjes, dus dat was niet zo'n succes. De mango was wel heerlijk! We hadden een soepele rit naar Penang, een schiereiland aan de westkust van Maleisie. Onderweg heb ik nog onbeperkt Kroepoek Udang (garnalenkroepoek) gegeten, ook ontzettend genieten, supergoedkoop, overal verkrijgbaar en heel lekker.
Eenmaal in Penang aangekomen zijn we op zoek gegaan naar een locale bus die ons naar het centrum van Georgetown zou brengen, die na enige tijd wachten ook kwam. Locky van Le Village had voor ons een kamer gereserveerd bij een guesthouse waar gelukkig nog wel plaats was, op de bonnefooi reizen hier in het hoogseizoen is lastig, vooral in het weekend! We hebben heerlijk op straat een soort sojasaus-mie-groenten-kipgerecht gegeten, met een mangoshake als toetje, waarna we heel snel zijn gaan slapen. We waren supermoe van onze late nacht in Le Village en de reis!
De volgende dag hebben we de stad rondgelopen, het fort bezocht en de zee gezien. Bij de haven van Georgetown liepen twee jongens net de pier af, dus ik stapte op ze af met de vraag of het zeilers waren. Dat bleek zo te zijn en dus was ik natuurlijk meteen helemaal geinteresseerd! Die avond hebben we met ze afgesproken bij de Reggae bar, om verder te kletsen. Verder hebben Nikki en ik veel spulletjes gekocht in Little India. Een prachtig wijkje met overal de geur van wierook, dames gekleed in traditionele Indiase kleding, met rode stip op het voorhoofd, en bij de winkels keiharde Bollywoodmuziek! Ook zijn we naar een paar tempels geweest en het fort, waar een Thais festival plaatsvond met eten en culturele dingen. Nikki en ik hebben ons toen maar even een uur laten voetmasseren voor 7,50 euro, wij dragen graag bij aan de Thaise cultuur, haha!!! We werden stevig aangepakt, onze schouders werden ook nog even gedaan. Jeetje! Ik dacht op een gegeven moment dat ik out zou gaan van de pijn, maar het voelde ook wel goed. Nikki kreeg nog van een van de masseurs een Kurkuma balsem om op haar pijnlijke schouder te masseren, heel lief!
Die avond hebben we eerst met de zeilers (Graham, Simon, Lee, Callum en Shane) wat biertjes gedronken en daarna bij Kapitan's heerlijke Kip tandoori gegeten met Naan. Daarna hebben we nog meer biertjes gedronken en spoof gespeeld (raden hoeveel muntjes er in totaal op tafel liggen, verstopt in ieders' hand). Heel gezellig!
De volgende dag hadden Nikki en ik een complete to do list, we wilden de bus boeken naar de Perhenthian islands, lekkere koffie drinken bij het tentje dat was aangeraden door Pierrick (jongen van Le Village), de boot van de zeilers bezoeken, die van dezelfde ontwerper bleek te zijn als de boot van Harry (Winsome)! Wat een toeval!!!
Bij de koffie werden waskrijtjes aangeboden om op tafel te kleuren, dus hebben Nik en ik onze creatieve kant even laten gaan!
Het werd vrij laat die avond, en inmiddels was Graham (de eigenaar van de boot) al naar bed. Toen bedachten de nog aanwezige zeilers dat het wel leuk zou zijn als ik met ze mee zou varen de volgende dag van Penang naar Langkawi, een eiland noordelijk van Penang. Met mijn niet meer zo heel nuchtere hoofd heb ik Nikki gewekt (die al naar bed was gegaan), voor overleg. Ook heb ik even met mama geskyped, om even te overleggen. De boot had ik al gezien en die zag er goed uit, de bemanning was aardig en leek wel te vertrouwen, en het is natuurlijk al een tijd mijn droom om meer te zeilen en op die manier de wereld te zien! Ondanks dat ik dus al een busticket had naar Perhenthians heb ik toch besloten met ze mee te gaan. Dus heb ik midden in de nacht mijn tas ingepakt, nog 1,5 uur geslapen en toen ben ik na een dikke knuffel aan Nikki te hebben gegeven vertrokken naar de haven met mijn hele hebben en houwen op mijn rug, om me daar netjes om 8:00 uur te melden bij de eigenaar met de vraag of ik mee zou mogen. Hij vond het prima, dus zit ik nu dus op zijn boot! Ondanks het slaaptekort, de brakheid en de swell (deining) die soms best flink was ben ik niet ziek geweest gelukkig! De hele dag heb ik een beetje meegeholpen op de boot, gelezen, muziek geluisterd, geslapen, broodjes gesmeerd, gestuurd, foto's gemaakt... Vooral ontzettend genoten!
Vanavond blijf ik op de boot slapen en ik hoop dat ik door morgenvroeg te vertrekken nog op de zelfde dag op de Perhenthians kan aankomen, voor een welverdiende Monkey Juice en een reunie met Nikki en onze Perhenthian Baywatch vrienden!
AANVULLING: Gisteren lukte het niet mijn verhaal op de site te zetten. Vandaag ben ik vanmorgen vroeg van de boot vertrokken, na een kort nachtje, maar heerlijk geslapen te hebben. Vanmorgen met de eerste ferry om 8:30 uur vertrokken, anderhalf uur later dan ik hoopte. Daarna met een bus van de havenplaatsKuala Perlis naar Alor Setar gereden, waar ik om 12:00 uur aankwam. Per dag gaan hier maar twee bussen naar de oostkust, om 9:00 uur 's ochtends en om 9:00 uur's avonds... Schrale troost is dat ik de ochtendbus ook niet gehaald had als ik wel om 7:00 uur een boot had gehad, maar toch baal ik ontzettend dat ik de hele nacht in de bus moet gaan zitten, en niet lekker bij Nik op het eiland kan chillen!!! Vandaag slijt ik dusmijn dagje hier in Alor Setar, vanavond lekker in een luxe stoel (dat dan weer wel gelukkig) slapen op weg naar Jerteh, waar ik morgenochtend dan om 5:00 uurzal zijn. Tijd zat dan om een taxi te vinden naar Kuala Besut, de havenvan waaruit ikdan de eerste boot neem naar Kecil!
Heel veel liefs van een blije zeilchick!!!
Julia
Kuala Lumpur
Lieve allemaal,
Hierbij nog een keer dank voor al jullie leuke berichtjes op Facebook, E-mail, mijn Blog, sms en via Skype! Ik heb me echt jarig gevoeld, helemaal leuk!
Nadat we het op de avond van mijn verjaardag dus rustig aan hebben gedaan, zijn we de volgende ochtend op pad gegaan naar het Islamic Arts Museum, gewoon om even wat anders te doen dan shoppen. Eerst hebben we ontbeten met wat fruit van een plaatselijk fruitstalletje (appel, ananas en mango). Het was een prachtig museum, maar het was iets te veel 'museum-achtig', dus vonden we er niet veel aan. Er waren mooie maquettes te zien van moskeeen van over de hele wereld, ook kunst en mooie bewerkte koran boeken. Wat het leukste was aan dat bezoekje was dat we op de belangrijkste dag van de week van de moslims (vrijdag) langs de nationale moskee liepen. Daar werden busladingen vol gelovigen mooi aangekleed afgeleverd om eens een keer daar hun vrijdaggebed te zeggen. Heel interessant!
Na het moskeebezoek ben ik naar de Indonesische ambassade gegaan terwijl Nikki in het guesthouse bleef. Daar kon ik heel snel mijn 60-dagen visum krijgen, fijn dat dat gelukt is, aangezien het nu mijn planning (en tickets) niet in de war schopt!!! Op de terugweg heb ik een touristische route gelopen langs de Kuala Lumpur-Times square. Het zag er ook echt een beetje zo uit als in New York, vol met reclame, winkels en veel verkeer.
Eenmaal terug in het guesthouse hebben we wat zitten lezen en kaarten, en genoten van een Oud-Hollandse Tomatensoep die gemaakt was door Kevin voor iedereen die mee wilde eten. Nieuw Zeelands-Japanse Kevin wil graag internationale gerechten leren koken en had ter ere van mijn verjaardag een Nederlands recept uitgezocht. Nikki en ik zorgden voor het toetje: bananen- en chocoladecake met slagroom. Na een heerlijk soepje en knoflooktoast hebben we nog wat gelezen tot Gary bij het guesthouse aankwam, de jongen die we kennen van de Perhenthian eilanden. Met hem en nog wat andere guesthousebewoners hebben we wat rum-colaatjes gedronken en gekaart, een nieuw spelletje (Golf) en Shithead. Daarna ben ik met een groepje mensen de reggae bar weer onveilig gaan maken, terwijl Nikki in het guesthouse bleef om met de muziekmaak-vriendengroep in het guesthouse naar hun muziek te luisteren.
In de reggae bar ging het dak eraf! Ik ben vrij nuchter gebleven omdat ik me niet helemaal top voelde, maar ik heb heerlijk gedanst. Locky (hij is regelneef van het guesthouse) kwam ook mee, en met zijn energieke gedans en lachende hoofd kwam ik er ondanks mijn nuchtere staat toch helemaal in, gekkenhuis, gooi je haar los! :) Toen de bar dicht ging zijn we aangesloten bij het zigeunerfeestje op de bovenste verdieping met gitaren, mondharmonica, accordeon en percussie instrumenten om nog wat verder te kletsen. Uiteindelijk ging ik om 5:00 uur slapen!
De volgende dag ben ik nadat ik natuurlijk wat had uitgeslapen met Kevin, Gary en Nikki gaan ontbijten bij een India's vegetarisch restaurantje. Na een Naan met Curry kon ik er ondanks het slaaptekort wel weer tegenaan en ben ik met Gary mee geweest naar een duikbeurs in het WTC van Kuala Lumpur (het was toch gratis!). Na een metroritje met overstap kwamen we aan bij een superdrukke beurs in een vrij kleine zaal, waar we rondgeshopt hebben voor Gary's duikbenodigdheden. Aangezien hij nogal brak was trad ik op als navigator, hij raakte steeds de weg kwijt tussen alle stalletjes... Twee souvenirs rijker (de entreepas en een schuimrubber hulsje voor om je masker, 1 voor Nikki en 1 voor mijn snorkelmasker) heeft Gary me daarna voor mijn gezelschap en hulp getrakteerd op een heerlijk taartje met koffie bij 'Secret Recipe'.
Eenmaal terug in het guesthouse was er weer door iemand gekookt, vegetarische pasta met HEEL veel knoflook dit keer. Superfijn, zo kan je reis natuurlijk goedkoop blijven, door mee te eten met het guesthouse en/of zelf te koken! De sfeer is hier ook echt als een studentenhuis, iedereen die binnenloopt wordt begroet, iedereen hangt over banken en aan tafel en kletst met elkaar. Superchill! Ook die avond is er weer gekaart, en ging iedereen ook redelijk op tijd naar bed omdat iedereen nog moe was van de vorige nacht.
De volgende dag hebben we met een groepje van 8 mensen van het guesthouse een poging gedaan om naar de film te gaan, maar omdat het zondag was waren alle kaartjes uitverkocht. Toen zijn we in de times square mall maar gaan bowlen, heel erg leuk! Ik was er niet erg goed in, had wat tijd nodig om er in te komen zegmaar... :) Ik denk dat omdat er zo veel islamitische mensen zijn hier, er veel meer voor entertainment gezorgd wordt anders dan bars. Er was in de mall zelfs een achtbaan!!! Gillende mensen boven de hoofden van shoppende mensen, heel grappig. Het bowlen was dus heel leuk, daarna zijn we met zijn allen naar de supermarkt getogen om inkopen te doen voor het eten. Kevin heeft samen met Nikki een heerlijk aardappelen-groenten-vlees maaltijd gemaakt (kip, gemengde groenten en aardappelpuree), anderen maakten als toetje watermeloen met vodka en ik heb weer een hele avond gekaart en rum-colaatjes gedronken. Ondertussen is de jeuk van de bedbugs gelukkig wat minder geworden, al is die nog niet helemaal weg. Tijgerbalsem helpt heel goed als het jeukt, ook neem ik antihistamine elke dag (2x per dag) tegen de algemene jeuk. Drank werkt ook goed! :) Die avond heb ik tot laat gekaart en gekletst met mensen in het guesthouse, onder het genot van drankjes en leuke muziek.
Maandag waren Nikki en ik allebei brak dus zijn we pas 's middags op pad gegaan naar de Times Square mall om daar naar de film Salt te gaan. Ook heb ik daar weer wat antihistamine gekocht en twee rokken die ook als jurk gedragen kunnen worden. Mijn in Thailand gekochte bruine jurkje is namelijk in een wasbeurt kwijt geraakt, dus moest daar wat vervangen worden. De meeste bewoners waren van huis, dus hebben Nikki en ik met zijn tweeen lekker wat instantnoodles met groenten gekookt en gegeten. Daarna de avond doorgebracht met lezen en kletsen met de medebewoners.
Dinsdag hebben we niet veel gedaan, maar wat...? De dagen zijn wat in elkaar overgevloeid... Volgens mij was het een guesthouse dagje met lekker eten in het guesthouse en kaarten 's avonds... :-)
Woensdag was het tijd voor weer wat actie: Nikki en ik zijn met een aantal mensen van het guesthouse (Kevin, Locky, Ngao, Marleen, Julien) naar Melaka gegaan, een stad 2 uur met de bus ten zuiden van KL. Daar hebben we heerlijk de toerist uitgehangen door alle ex-koloniale gebouwen van de Portugezen, Nederlanders en Engelsen te bekijken, en daarna door Chinatown te struinen. Dat laatste was vooral heel leuk. Samen met Locky ben ik nog een moskee binnen geweest, waar ik in jurk en hoofddoek ook echt even in ben geweest. Heel leuk, voor mij een eerste keer. Nikki en ik hebben onze oren en holtes laten schoonmaken door een oorkaars behandeling, maar helaas heeft het voor mij (nog) geen verschil gemaakt, ik kan nog steeds mijn oren niet klaren dus zit duiken er voor mij nog steeds niet in. We zijn ook op zoek gegaan naar wol voor een muts voor Locky, wat we uiteindelijk vonden in een 'plastic fantastic' Chinese winkel. De kleuren spatten je van alle kanten toe, echt supermooi. Na Melaka zijn we, eenmaal terug in KL, naar Bukit Bintang gegaan (een uitgaansgebied) waar we heerlijke pizza hebben gegeten bij een wat luxer restaurant dan we normaal bezoeken. Even genieten! Daarna zijn we gauw teruggegaan naar het guesthouse: we waren kapot!!!
De volgende dag hebben we het rustig aan gedaan en toen zijn we naar het appartement van Jose en Sonia gegaan aan het einde van de middag. Daar in haar mooie appartement heeft Kevin voor een boel van ons gekookt, en hebben Locky, Nikki en ik heerlijk gezwommen in de gemeenschappelijke tuin. Ook heb ik voor Locky een muts gehaakt, hij heeft een prachtige bos haar die hij af en toe wil bekronen met een muts, dus daar heb ik even mooi voor gezorgd.
Vandaag doen we het op ons laatste dagje in KL weer rustig aan, we hangen rond in het guesthouse, schrijven ons blog en skypen met familie. Welkom terug Pap&de rest, fijn dat jullie er weer zijn! Straks gaan we nog naar de KL toren om naar het uitzicht over KL te kijken. Ook vandaag haak ik weer een muts voor Locky, we konden niet kiezen tussen twee kleuren, dus krijgt hij er gewoon twee!
Veel liefs vanuit Maleisie, hierna staan Penang (Georgetown) en wederom de Perhenthian Islands op het programma! Zojuist heb ik een ervaring gehad die zo veel adrenaline in me losmaakte dat ik er nog steeds van tril: bij Locky achterop heb ik door het drukke verkeer van KL gezoeft: in een zomerjurkje en met helm op, filerijdend, rijbaan verspringend, met 50 km/u, uitzicht op de hoogbouw en de Petronas torens, terwijl Locky keihard 'Het is een nacht' van Guus Meeuwis zong. HEEL HEFTIG! Hier kan geen zipline, bungeejump, snowboardsprong of zeilwedstrijd tegenop. Het was een soort achtbaanrit van 2x 30 minuten. Holy mack! We hebben tickets voor de bus naar Penang morgen, maar pffff.... Even bijkomen... Ik vond het geweldig!
xx Julia
Cameron Highlands en eerste dagen KL
Lieve allemaal,
Omdat ik nog steeds niet helemaal lekker was hebben Nikki en ik het heel rustig aan gedaan in de Cameron Highlands. De eerste dag daar hebben we na een lekker ontbijtje van porridge en een zoete aardbeienshake in het guesthouse rondgehangen: beetje internet, beetje lezen. 's Middags hebben we een heerlijke voetreflexologiemassage en nek-schoudermassage ondergaan.
De volgende dag besloten we om toch nog maar wat van de omgeving te zien, ondanks dat ik me nog steeds niet top voelde. Een tourtje bracht uitkomst: een middagtour naar een uitzichtpunt,
theeplantages, een aardbeienfarm en een vlinderfarm was nog te regelen, voor niet al te veel geld. Vooral het uitzicht was heel mooi, de kleine wandeling langs een bosje bomen die begroeid waren
met mos omdat het in de hooglanden altijd vochtig is was ook mooi. De vlinderfarm ben ik niet binnengegaan omdat daarvoor extra moest worden betaald en ik me daar als zombie toch niet echt top zou
voelen, maar dat bleek achteraf een goede keuze: Nikki vond het verschrikkelijk. De aardbeiensap en shakes die we dronken bij de aardbeienfarm waren wel heerlijk.
De volgende ochtend vertrokken we vroeg van ons guesthouse, na een heerlijk ontbijtje van verse aardbeien en chocoladecake. Om 8:00 uur namen we een locale bus naar Kuala Lumpur, de hoofdstad van
Maleisie. Het was een beetje een oude viezige rammelbus, maar hij reed goed en we genoten weer van het uitzicht, een muziekje en een boekje.
Dit guesthouse was ons aangeraden door Gary, de jongen die we ontmoet hebben op de Perhenthian Islands. Het is een pareltje!!! Locky is een 19 jarige jongen die hier de boel een beetje runt, een super aardige Frans/Maleisische jongen met een grote bos krullen. Hij speelt ook gitaar en wil voor elke Nederlander 'Het is een Nacht' van Guus Meeuwis spelen, haha! Wij kregen een tweepersoons kamer op de bovenste verdieping, die redelijk nieuw is. De twee verdiepingen eronder zien er studentenhuis-achtig uit, met een bonte verzameling kunst, banken en vloerkleden. Op elke verdieping is een gemeenschappelijke ruimte met TV, gitaren, mensen die zitten en kletsen. Er is gratis draadloos internet en in de keuken pak je gratis koffie, thee of water, er is een magnetron en een broodrooster. Kortom: alles wat je je als backpacker maar kunt wensen!!!
We kregen helemaal energie van de stad, dus we zijn meteen Chinatown in gedoken om te kijken wat de omgeving te bieden had. We hebben keihard onderhandeld met verkopers over zonnebrillen (ik kreeg mijn zonnebril van 180 ringgit naar 25 ringgit, en ik heb nog steeds te veel betaald), langs de weg loempia's gegeten en in een supermarkt inkopen gedaan. Nikki en ik hebben meteen ook maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om iets te 'koken': tomaat, komkommer en tonijn salade en instantnoodles. Heerlijk om eens niet 'het huis' uit te moeten om op zoek te gaan naar iets lekkers en betaalbaars. 's Avonds hebben we weer een filmpje gekeken en zijn toen op tijd gaan slapen.
De volgende ochtend wilden we vroeg opstaan om op tijd bij de Indonesische ambassade te zijn om mijn Indonesische visum te regelen, maar doordat onze kamer lekker donker was hebben we tot 9 uur uitgeslapen. Heel lekker was dat! Toen we eenmaal beneden waren bleek Locky ook nog eens op ons te wachten met de lekkerste Roti uit de buurt. Ontzettend lief had hij 's ochtends vroeg roti gehaald, 4 soorten, om aan ons te laten proeven. Nik en ik hebben dus lekker ontbeten, en toen de bus gepakt naar de ambassade. Daar aangekomen bleek het ontzettend druk... Nikki is dus in haar eentje gaan rondwandelen, terwijl ik kon zitten wachten om mijn papieren te mogen indienen. Om 13:00 uur ging ook nog eens iedereen met lunchpauze. Toen heb ik even met Nikki ijskoffie gedronken in de buurt, om daarna nog een uur te wachten voor ik aan de beurt was. Daarna heb ik haar weer ontmoet in een van de duurste winkelcentra van KL, the Pavillion, waar ook winkels zijn van Versace en Prada. Daar hebben we lekker de goedkopere winkels doorgeploegd op zoek naar leuke nieuwe kleding (score: ballerina schoentjes en een kort baggy spijkerbroekje bij de Zara en een nieuw bikinibroekje bij TopShop). Na een wandeling terug naar het guesthouse hebben we ons nog maar even getrakteerd op een biertje in de gemeenschappelijke ruimte, met wat tomaatjes en crackers.
Die avond zijn we de avondmarkt in Chinatown afgestruind op zoek naar souvenirs en eten. Dat laatste vonden we in een kleine foodcourt, we hebben daar heerlijke (Indiase) naan gegeten met rundvleescurry. Toen zijn we door gegaan naar de Reggae bar, waar Nikki en ik lekkere drankjes zijn gaan drinken. Om 23:45 uur kwamen Locky en Kevin, twee aardige gasten uit ons guesthouse, aan met Kek Pisang (bananencake) en een verjaardagskaart (briefje). Zo ontzettend lief!!! Ook regelde Locky nog een waxinelichtje, zodat ik deze om 00:00 uur uit kon blazen en een wens kon doen. Daarna zijn we de dansvloer op gegaan en zijn we heerlijk uit ons dak gegaan. Locky kon vooral erg goed uitnodigen tot gekke dansmoves, dus we hebben ontzettend gelachen. Vanwege zijn mooie bos haar hebben we hem een nieuw Nederlands begrip geleerd: Gooi je haar los! :) Na een uurtje vonden we het wel prima, dus zijn we teruggelopen naar het guesthouse. Daar zaten wat jongens gitaar te spelen, dus hebben we uiteindelijk tot diep in de nacht met hun gekletst en geluisterd naar het getokkel. Relaxed begin van mijn 29e jaar!
Vanmorgen zijn Nik en ik rustig opgestaan met een klein katertje en met de metro naar het KLCC gegaan, een groot winkelcentrum bij de Petronas Torens (een soort Twin Towers maar dan dus in Maleisie). Daar hebben we wederom geshopt, een heerlijk taartje gegeten met een witte wijn (een ongekende luxe!), de film Eclipse gezien en sushi gegeten. Het restant sushi hebben we meegenomen naar het guesthouse, om uit te delen aan de andere backpackers hier. Daar kreeg ik heel veel goede reacties op! Veel backpackers missen de lekkere (vooral dure) dingen des levens net zo erg als ik, dus het was leuk om te kunnen uitdelen!
Vanavond doen Nikki en ik het rustig aan. Ik heb net gebeld met de familie, en misschien dat we vanavond weer gezellig in een van de gemeenschappelijke ruimtes gaan zitten met wat mensen. Helaas zitten daar boven wel muggen of ander gespuis, die mij ontzettend geprikt hebben. Mijn rug, benen en armen zitten onder de bulten! Op een klein stukje van mijn onderarm zitten bijvoorbeeld alleen al 12 bulten, op mijn kuit is zelfs een stuk met zo veel beten bij elkaar dat dat stuk helemaal dik en hard is. Heel naar en vooral heel kriebelig!!! Het is niet mijn meest charmante foto, maar toch wil ik jullie dit aspect van mijn reis niet onthouden... Waarschijnlijk komen de beten van bedbugs in een bank........
De shop/cadeauscore voor wie daarin geinteresseerd is: nieuwe teenslippers van Reef, een luchtje, oogpodlood, een bikinitopje (van Nikki), riem, nagellak (van Nikki). Ook een deel van mijn laptop, dat ik in Hanoi kocht heb ik voor mijn verjaardag gekregen van mama. Daarnaast natuurlijk de heerlijke witte wijn, taart, film en sushi! Al met al een superverjaardag, natuurlijk ook door alle lieve berichtjes van familie en vrienden op facebook, blog en e-mail. Dank jullie wel!!!
xx Julia