Hanoi deel 1

Lieve allemaal,

Na 's ochtends het nieuws te hebben gekeken (ik volg de actualiteiten van Bangkok hier goed) zijn we bij het hotel uitgecheckt en ingecheckt bij het Hanoi backpackers hostel. Voor het eerst slaap ik in een dorm: 5 stapelbedden. Marit en ik zijn gisteren meteen de stad gaan verkennen door rond te lopen. Ook hebben we 3 treinkaartjes gekocht voor de nachttrein naar Sapa in Noord-VIetnam op de 20e. Het derde treinkaartje is voor Nikki, een studievriendin uit Amsterdam die vanavond in Hanoi aankomt en aansluit! Marit en ik zijn uiteindelijk terecht gekomen bij een grote moderne toren met winkelcentrum, waar ook een bioscoop zit die films draait die ondertiteld zijn in plaats van VIetnamees nagesynchroniseerd. Helaas draaide daar gisteren geen leuke films meer,maar dat hebben we vandaag goedgemaakt: we zijn naar The Bountyhunter geweest. Echt heerlijk om even te relaxen in een koele ruimte met een leuke film!

Ook hebben we daar gisteren brie en toastjes gekocht: we hadden zo'n zin in kaas!!! Die hebben we later vlak bij ons guesthouse, naast de katholieke kerk hier soldaat gemaakt. Vandaag heb ik in dat winkelcentrum een kleine Sony laptop gekocht. Overal is het draadloos internettten hier in Azie gratis, maar als je een pc wil gebruiken moet je (soms veel) betalen. Ook is de verbinding of de computer vaak heel slecht of is er geen pc vrij. Vandaar dat een eigen kleine laptop een goede investering zal blijken. Ik geniet er nu al ontzettend van!!!!

Gisteravond zijn we naar het happyhour van het guesthouse gegaan, en hebben daaraardig wat biertjes gedronken. We hadden er zin an! Daarna even wat gegeten bij eenBBQ tentje op straat en toen nog naar de Ierse pub hier gegaan. Vanmorgen waren we wat brakjes...:)

Vanochtend zijn we de dag trouwens begonnen met een bezoek aan het mausoleum waar het lichaam van Ho Chi Minh gebalsemd ligt opgebaard. We hebben daar onze ogen uitgekeken van de raarheid daar! Echt een belevenis. Het was ook ontzettend druk. Er wordt heel veel drukte gemaakt om dat lijf even te zien, dat er eerlijk gezegd nogal spookachtig uitziet. Je moet stil zijn, in de rij staan, je mag geen tas of camera mee naar binnen nemen, geen hoofddeksel dragen, kortom; Vietnamese regel-bureaucratie en bemoeizucht ten top! We besloten niet het (niet-gratis) museum te bezoeken, maar hebben nog wel een VIetnamese-style foto gemaakt van onszelf bij het mausoleum, compleet met plechig/boos gezicht! :)

Daarna weer lekker gelopen door deze waanzinnig hectische stad (naar het winkelcentrum en weer terug onder andere), en nog lekker aan het meer in de buurt gezeten. Daar hoorden we ook dat het vandaag precies 120 jaar geleden is dat Ho Chi Minh werd geboren! Daarom was het vandaag extra druk bij het Mausoleum!!! En nu snapten we ook opeens waarom de hele stad versierd was met rood/gele banieren en vlaggen! Heel geestig en toevallig dat we juist vandaag besloten het mausoleum te bezichtigen!

Hanoi is wel echt een gave stad: er gebeurt heel veel, er is veel te zien, er hangt een 'buzz'. Tegelijkertijd is het heel vies: heel veel verkeer, drukkend vochtig warm, maar wel aanmerkelijk schoner (minder stank) dan Bangkok. Overal waar je kijkt zie je scooters, ongelooflijk. Je kunt het niet onder woorden brengen, dit is iets dat je moet meemaken of zien om het te begrijpen, ik zal een paar foto's online zetten en misschien een filmpje om een klein idee te geven van de verkeerschaos hier.

Zoals gezegd; zometeen komt Nikki als het goed is aangevlogen vanuit Australie via Hong Kong, lijkt me ontzettend gezellig!!! Morgen checken we dan met zijn drieen uit, gaan lekker de stad weer doorkruisen en dan 's avonds naar de nachttrein naar Sapa.

Tot snel weer!!!

Julia

Van Laos naar Vietnam

Lieve allemaal,

Zoals gezegd in mijn vorige verhaal ging op 17 mei om 5:30 de wekker. Om 6:00 uur wilden Marit en ik het guesthouse verlaten omdat we met onze rugzakken ongeveer 3 kilometer moesten lopen naar de plek waar we de saangthew konden pakken naar de grens. Dat ging allemaal goed, en met wat lokale mensen, en een paar Amerikanen, Engelsen en een ouder Australisch stel zaten we 1,5 uur over kleine wegen door dorpjes en langs rijstvelden te hobbelen in het prachtige landschap. Bij de grens bleek al snel dat Vietnam echt een andere mentaliteit heeft dan Laos. In Laos ging het bij de grens rustig, zacht, snel, soepel. Toen moesten we een stukje door niemandsland lopen, om bij de Vietnamezen eerst streng het eerste kantoortje ingebonjourd te worden voor onze arrivalkaart, vervolgens het tweede kantoortje in moeten voor een gezondheidsverklaring, en daarna onze tassen moeten openmaken voor een (zeer lichte) controle. Maar toen was het zover; we waren in Vietnam!!!

In Laos gingen allemaal roddels over deze grensovergang, dat er geen bus zou zijn, dat de bus alleen op dinsdag reed, dat er wel een bus zou zijn, nou goed, we zouden het wel zien. Bij de grens stond een medium busje (ongeveer voor 22 passagiers), die ons naar Hanoi zou brengen. Voor 30 Amerikaanse dollar maarliefst! We hebben het teruggebracht tot 400.000 Vietnamese Dong, ongeveer 22 dollar waarschijnlijk. Nog steeds erg duur, maar het ging niet anders! De tassen gingen op het dak, en wij in de bus. De Amerikanen hadden honger, dus lieten ze ons allemaal eerst naar het centrumpje van het dorp brengen om wat te eten te kopen. Ik besloot in de bus te blijven zitten om rustig mijn dagboek te schrijven, en toen reed de bus opeens weg! Terug naar de grens waar we nog meer mensen ophaalden. Eerder hadden mensen banken 'bezet', deze plekken bleken niet meer van hun toen heb busje weer in het dorp kwam omdat andere mensen daar gewoon gingen zitten. Gelukkig was 'onze' bank nog wel van ons omdat ik was blijven zitten. Dat bleek ook echt een gouden zet, want er waren niet genoeg stoelen voor alle mensen in de bus. Onderweg stopte de bus ook steeds om nog meer mensen binnen te laten, op een gegeven moment zaten er zeker 40 mensen in de bus in plaats van de 'gewone' 22!!! Om te zeggen dat het krap was is het understatement of the year, en de busreis was dus echt niet fijn. Mede omdat de bus veel te ver naar het zuiden afzakte, en uiteindelijk halverwege tussen Vinh en Hanoi pas de highway nummer 1 (de grootste N-Z weg hier) opdraaide, terwijl we veel directer hadden kunnen rijden denk ik,. Om een lange helse busreis heel kort te maken: het was niet leuk, toen we eenmaal aankwamen in Hanoi waren we kapot. Om 21:00 uur hebben we ingecheckt in een luxe kamer (niet erg duur) met TV en zelfs een bad in de badkamer, om daarna om 22:00 uur onze eerste echte maaltijd van de dag te eten. Tot dan toe had ik op 3 bananen, 6 chocoladekoekjes, 2 zoete rijstkoeken, 1 cakeje en wat mintsnoepjes geleefd omdat de bus niet stopte voor een (korte) lunchpauze of ergens stopte waar geen eten gekocht kon worden.

Onderweg heb ik wel weer prachtige uitzichten gezien en ook hele gekke dingen. Bijvoorbeeld een scooter met achterop minstens 3 eenden, aan de poten bij elkaar gebonden! Ook een vrachtwagen met allemaal kleine kooien met daarin een hond.Minstens 50 kooien (en dus ook honden!) Een marktje met allemaal kramen die ananassen verkochten, bergen ananassen lagen er! Ook veel mensen aan het werk gezien in de rijstvelden, met de bamboe vietnamese hoedjes op. Overal langs de weg lag rijst te drogen van de eerste oogst. De highway nummer 1 was trouwens doodeng: regelmatig speelde de buschauffeur luid toeterend 'chicken' (bekend van de film grease) met het tegemoetkomende verkeer. Ik heb maar veel mijn ogen dicht gehad en naar muziek geluisterd. Meer kun je toch niet doen, maar echt leuk was het niet!

Sam Neua en Vieng Xai

Lieve allemaal,

Wederom is het een tijdje geleden dat ik blogde, dit keer omdat ik op een plek was waar totaal geen internet was!!! Na Phonsavan zijn Marit en ik met bus naar Sam Neua gereisd. We hadden geluk: het was een bijna nieuwe bus, dus was de rit redelijk comfortabel, behalve dan dat degene naast Marit nogal wagenziek was... Eenmaal in Sam Neua bleek dat daar echt bijna geen toeristen komen, er spreekt ook bijna niemand Engels en er is maar 1 internetcafe!

De eerste paar guesthouses die we binnengingen waren of vrij duur, of gesloten, of er was niemand om ons te woord te staan. Uiteindelijk hebben we een net guesthouse gevonden (Khang Khong ofzo), vlakbij de markt. De markt was leuk; veel (nep)kleding, eten, alles voor de brommer of fiets, huisraad, you name it. We zagen dat het aan de overkant van de rivier ook wat druk was, dus zijn we daar gaan kijken. Daar bleek nog een markt te zijn, veel meer op voedsel gericht. Daar hebben we knaagdieren (ratten of eekhoorns ofzo) gezien waaruit alle ingewanden puilden, verschillende soorten gefrituurde zoete lekkernijen (waarvan we er een paar geprobeerd hebben), fruit, groenten, bosjes kikkers die met 1 achterbeen in een bosjewaren gebondenen nog veel meer gezien. Alle families kwamen daar op de scooter, gezellig met zijn vieren op 1 natuurlijk. Het fotograferen ging daar moeizaam: veel mensen wilden zelf niet op de foto of schermden hun kind af. Ik heb steeds netjes gevraagd of ik mocht fotograferen en deed het vanzelfsprekend niet als men dat niet wilde!

De volgende ochtend zijn Marit en ik even gaan internetten in het enige internetcafe. Daar hebben we meteen de andere 4 westerlingen gezien die op dat moment daar waren. Daaronder was een Nederlandse dame en een Duitse meneer, die getrouwd zijn. Hij werkt voor een soort Duitse ontwikkelingssamenwerkingdienst, en wordt steeds op 'missies' gezonden. Dit is zijn laatste, en naar zijbeiden zeggen ook de zwaarste. We praatten heel even met hun, de vrouw vond het erg leuk om weer even NL's te kletsen. Toen we later onze tassen uit ons guesthouse hadden opgehaald en op zoek gingen naar een tuktuk om ons naar Vieng Xai te brengen, zagen we het D/NL stel in de auto voor het guesthouse staan. Ze boden ons een lift aan naar Vieng Xai, omdat ze daar bleken te wonen. Wat een mazzel!!! Marit en ik hebben echt genoten van dat gelukje!

Vervolgens hebben ze ons bij een mooi guesthouse afgezet, tegenover het cave visitors centre van Vieng Xai, en ons nog geholpen met het in het Lao vragen naar de prijs etc. In Sam Neua spraken mensen al praktisch geen Engels, in Vieng Xai al helemaal niet!!! We vroegen hun of ze misschien zin hadden om 's avonds samen te eten, en dat wilden ze wel! Eerst hebben Marit en ik nagenoten van ons gelukje, en genoten van de prachtige omgeving. Want dat is het mooiste stukje Laos dat we gezien hebben. Ook zijn we naar de markt gegaan en daar heb ik met handen en voeten een Lao simkaart kunnen kopen om papa te kunnen bellen op zijn 60ste verjaardag. We waren echt de talk of the town, overal werd onze komst aangekondigd (falang!) en werd gewezen. Heel grappig.

Die avond hebben we met zijn vieren HEERLIJK gegeten bij een plaatselijk restaurant, dat op palen in een visvijver (voormalig bomkrater) staat. De vis (ik had gestoomde vis met gember, koriander en pepertjes, Marit had gefrituurde vis), frietjes, groenten, rijst was allemaal ontzettend lekker, en naderhand bleek dat we getrakteerd werden! Nogmaals waren we helemaal flabbergasted over ons geluk en om het toeval dat ons deze mensen had laten ontmoeten. We hebbenhet ookecht heel leuk samen gehad. De Duitse meneer vertelde ook nog dat op de school waar hij nu werkt een stuk grond van 400x300 meter is schoongemaakt van onontplofte bommen: 900 explosieven zijn daar gevonden... Ongelooflijk!

De volgende ochtend gingen we met een tour mee de grotten in, Iris, de dame van het D/NL stel ging ook met ons mee. De grotten zijn hier tijdens de secret war en de Vietnam oorlog gebruikt door de regering om te schuilen. Er is dus een presidentiele grot, een entertainmentgrot, een bakkerijgrot, grotten van andere hooggeplaatste functionarissen, enzovoort. Het bezoeken van de grotten was leuk en de omgeving is nogmaals zo prachtig, het was een feestje om er rond te rijden op onze gehuurde fietsen. Overal hoorde je ook weer de Tsjirps, vogels, kikkers, heerlijk. We kregen ook een audiotour mee (zo'n apparaat waarmee je steeds uitleg kunt afspelen bij iets dat je bezichtigt), dat was in heel goed Engels en wat ook wel grappig was, was dat daar erg het socialistische gedachtegoed naar voren kwam. In de andere delen van Laos was dat veel minder duidelijk, maar hier in het noorden zag je al meer socialistische vlaggen en sovjet-achtige beelden, maar met die audiotour werd het soms helemaal duidelijk. Interessant!

Die avond aten Marit en ik weer in het lekkere restaurant, maar dit keer zonder Lao sprekende mensen erbij. Dat bleek nog best lastig!!! Uiteindelijk kwamen we met het aanwijswoordenboek (voor het eerst kwam hij van pas) en veel handen en voetenwerk (dat werkt toch meestal beter) toch nog een heel end: we hebben lekker gegeten, al haalde het het niet bij de vorige avondmaaltijd daar.

De vorige morgen zou om 5:30 uur de wekker gaan, dus na het eten en het bekijken van de sterren en een bliksemschouwspel aan de (zwarte) horizon zijn we gauw gaan slapen. Daarover meer in mijn volgende verhaal!!!

Vang Vieng en Phonsavan

Lieve allemaal,

Jullie hebben de foto's misschien al gezien, maar Marit en ik zijn op maandag na een dag tuben in de grotten en daarna kajakken de rivier af (langs de beruchte tubing bars) flink gaan stappen met wat Engelsen die we tijdens het kajakken hadden ontmoet. Het kajakken was prachtig!!! Geweldige uitzichten, we zijn een paar keer omgeslagen maar dat was door de hitte helemaal niet erg. Bij het omslaan verloor ik de eerste keer mijn schoen, en de tweede keer mijn jurk (en Marit haar kleren), maar gelukkig kon alles elke keer door de gidsen worden opgedoken! Onderweg hebben we ook nog gepauzeerd bij een van de tubing bars, en daar hebben we een lekker Lao biertje gedronken in een hangmat. En toen eerst lekker in de stad gegeten, en daarna naar de Bucket bar vertrokken, om ons tussen de feestende tieners en jong-twintigers te storten. Eerder had het ongelooflijk gehoosd, dus was het een beetje een modderbende. Het raketfestival van zondag had dus gewerkt: met enorme raketten is toen de regentijd uitgenodigd om aan te breken! Met een bucket met Lime-Soda-Rijstwhiskey hebben we eerst lekker gekletst met de Engelsen en toen zijn we uit ons dak gegaan op de dansvloer. Later ook nog naar een andere bar gegaan, waar onder een brandende stok door gelimbodanst werd. Je zal er maar zin in hebben...

De volgende dag was de kater op zijn zachtst gezegd pittig. We zijn heel rustig opgestaan en hebben eerst voorzichtig ontbeten en een paar afleveringen van Friends gekeken in het restaurant van ons guesthouse. Daarna zijn we gewapend met een boel water en de drie Nederlandse tijdschiften die we gevonden hadden op de trap van ons guesthouse (van maar 1 week oud! De Viva, Esta en Flair!!!) een fiets gaan huren om net buiten de stad een biologische boerderij te bezoeken en naar de tubing barren te kijken. Tijdens het kajakken hadden we de beruchtste bars namelijk links laten liggen, en we moesten de kansloosheid daar toch nog eens wat beter bekijken. We hebben heerlijk uitgebrakt op de idyllische boerderij, met een Mulberry shake en later nog een HEERLIJK broodje geitenkaas en een pompoensoepje. Jammer was wel dat dat gepaard ging met bonkende muziek en gillende mensen; de tubingbars lagen 50 meter stroomafwaarts.....

Toen we het weer aankonden zijn we naar de bars gegaan, waar Marit haar date had met het hoge in-het-water-slingertouw. Ik wilde dat maar niet meer doen, na mijn rode rug van de watervallen in Luang Prabang. Dus heb ik foto's gemaakt, van Marit (aka Jane), maar ook van alle mensen daar. Ik keek mijn ogen uit!!! Bij het terugbrengen van de fietsen bleek dat de aardige mevrouw van het barretje met de goedkope bananenshakes ook een goede prijs had voor bustickets naar Phonsavan, onze volgende bestemming. Ze vroeg ook of we bleven eten, en omdat ze zo ontzettend aardig was en lieve kindjes had en hoogzwanger was, besloten we ook te blijven eten. Het was een gezellige relaxte avond.

Woensdag (12 mei) vertrokken we dan van Vang Vieng naar Phonsavan. We hadden namelijk op advies van de Engelsen besloten om niet meer naar de hoofdstad Vientiane te gaan, vooral omdat het veel uren extra in de bus zou betekenen, en omdat het daar allemaal ontzettend duur is in vergelijking met de rest van Laos. We hebben weer een prachtige en erg bochtige rit door dit prachtige land gemaakt. We zagen weer de mooie grillige bergen, rijstvelden, dorpjes, schitterende wolkenluchten en moesten ook weer erg vaak remmen of stoppen voor overstekende kippen/honden/koeien/katten/eenden. Ook zagen we veel schoolkinderen lopen langs de weg: jongens in witte bloes en donkere broek, meisjes in witte bloes en donkere sarong. Onderweg stopte de chauffeur ook nog een paar keer om de eerste keer 3 grote plastic zakken met paddestoelen en de tweede keer een groot stuk (hard?)hout te kopen voor het vuur. Een beetje zoals je in Nederland tulpen bij de boer haalt. Heel leuk!

We zijn een stuk hoger nu: Luang Prabang ligt op 700 meter boven de zeespiegel, Phonsavan ligt op 1200 meter. Hier zie je dus ook veel naaldbomen. Phonsavan is een heel lelijk soort industriestadje, gebouwd rondom de weg (route 7). We hebben eerst weer uitgebreid moeten rondshoppen om een redelijke kamer voor een goede prijs te vinden, veel kamers waren heel donker of viezig. Wat is hier dan te vinden hoor ik jullie je afvragen!

Phonsavan is omringd door 'Plains of jars' (Weiden met potten). Men schat dat deze grote potten 2000 jaar geleden zijn gemaakt. Het is een mysterie waar ze voor zijn gebruikt, maar de 'best guess' is dat ze zijn gebruikt om as van overledenen in te doen. UNESCO is bezig van deze plains of jars een beschermde schat te maken. Maar dat is niet makkelijk. Want waar men in Phonsavan ook mee wordt geconfronteerd is de geheime oorlog. Ten tijde en na de Vietnam oorlog is Laos ook flink gebombardeerd door de Amerikanen met clusterbommen. Deze bommen en clusters liggen nog overal in dit gebied en maken dagelijks slachtoffers. Verschrikkelijk. En deze bommen liggen dus ook in/om de plains of jars. In dit gebied mag je dus niet zomaar van de weg af gaan lopen, je kunt een bom tegenkomen. Veel van de landbouwgrond hier ligt nog vol met onontplofte bommen of clusters (bombies), het in de grond drijven van jouw hak om nieuwe rijst te planten kan je dus heel duur komen te staan. Nu wordt de grond wel schoongemaakt door speciale UXO-teams die zijn getraind om deze dingen op te ruimen, maar als ze doorgaan in het tempo waarmee dat nu gaat, dan is over honderd jaar Laos nog steeds niet bomvrij. De bevolking hier is heel arm, veel gezinnen kunnen niet genoeg rijst verbouwen om het hele jaar van te eten. Het land dat ze al hebben is al vaak gevaarlijk om te bebouwen, maar men ontgint geen nieuw land, omdat dat nog gevaarlijker is! Dit heb ik allemaal gisteren geleerd door bhet UXO information center te bezoeken hier in Phonsavan. Ik ben echt geraakt door de uitzichtloosheid van deze situatie. Het is zo'n mooi land en tegelijkertijd is het zo gevaarlijk hier om te leven. G

isteravond hebben Marit en ik met onze medepassagiers in de mini bus van Vang Vieng naar Phonsavan afgesproken, om gezamenlijk (en dan goedkoper) een tour te boeken naar de Plains of jars. Een Iers/Engels stel: Oonach en Ryan, en een 52-jarige Australier Peter. Peter is een beetje gek: in de minivan leek hij eerstheel normaal, totdat hij zijn walkman op zette en heel hard 'Yellow Submarine' begon mee te zingen!!! Oonach en Ryan zijn ontzettend aardig. Ze hebben ons een berg gouden tips gegeven om te doen/niet te doen, heel waardevol! Ze zitten rond dezelfde tijd in Bali als ik, dus misschien zie ik ze daar nog. We hebben in elk geval contactgegevens uitgewisseld. Gisteravond stonden we te wachten op de rest, voor een restaurantje. Daar zag ik een jongetje van 3 met een kitten spelen. Oeh schattig zei ik nog! Totdat het jongetje het katje aan zijn staart optilde. Het katje schreeuwde helemaal!!! Ik kreeg vlekken voor mijn ogen en alarmbellen in mijn oren en het enige dat ik nog kon roepen was: no don't do that!!!!!!!!!! Alle katten hier en in Thailand hebben halve/geen staarten of een rare krulstaart. Nu weet ik dus waarom... De vader van het jongetje greep in: hij pakte hetkatje afen gaf het jongetje een pets op zijn bips. Volgens mij alleen maar voor de sier: je mag immers geen toeristen boos maken. Ik heb vannacht gedroomd dat ik hier lesgaf in het oppakken van dieren... Haha!

Vandaag zijn we met zijn vijven dus op een tour gegaan langs Plain of Jars 1, 2 en 3. Heel mooi!!! Prachtige uitzichten en mooie oude stenen potten. Maar het gekke is dat je overal tussen de rood-witte tegels moet blijven lopen: daar is de boel bom-vrij gemaakt. Vandaag werd voor mij dus pas echt duidelijk hoe ingrijpend het bomprobleem is hier. We hebben ook nog een UXO team gezien dat aan het werk was in een veld. Bij het tweede veld met potten was het uitzicht zo ongelooflijk mooi!!! Daar heb ik gewoon op de grond gezeten (midden op het pad tussen de rood-witte tegels), en naar het uitzicht gekeken, de geuren opgesnoven, geluisterd naar de vogels en de insectentsjirps.Ik overstroomde bijna van geluk. De eerste keer deze reis. Ik ben hier echt, en ontzettend aan het genieten.

Morgen reizen Marit en ik door naar Sam Neua, waarvoor we 8 uur ineen locale bus moeten gaan zitten. Wish us luck!!!

Heel veel liefs en weer dank voor alle leuke reacties!!! Julia

Slow boat en Luang Prabang

Lieve allemaal,

De laatste keer dat ik een update gaf over waar ik me bevond was na de Gibbon Experience. Sindsdien is er veel gebeurd en heb ik weer veel gedaan. Eerst zijn Marit en ik 2 dagen lang met een slow boat de Mekong rivier afgezaktvan de Lao grensplaats Huay Xai naar Luang Prabang. 's Avonds legden we aan in Pak Bengh, dat ongeveer in het midden ligt van de tocht. De meneer waar we bij hadden geboekt gaf ons nog goede raad: wees heel vroeg, zodat je goede plaatsen hebt op de boot, zorg dat je altijd een oogje houdt op je waardevolle spullen en laat kinderen je bagage niet tillen als je in Pak Bengh aankomt. De bootreis zelf was heel erg mooi, maar ook heel lang. We hebben veel gelezen, geroddeld over andere toeristen op de boot, en foto's gemaakt. Ook uitgebreid nagenoten van de gibbon experience en ons voorbereid op Luang Prabang. Gelukkig hadden we heel goede plaatsen, weliswaar achterin (bij de zeer luide niet geisoleerdedieselmotor) maar op een soort autostoelen. Een stuk beter dan op de houten vloer of op houten bankjes zonder beenruimte!!! Voorin zaten veel backpackers op de grond, het zag er eerst heel gezellig uit, maar een boel begonnen al om 11:00 uur met bier drinken en kaarten, niet helemaal mijn ding (althans niet om 11:00 uur sochtends), dus wij vonden het wel goed zo!

Eenmaal in Pak Bengh, we hadden nog niet aangelegd of het toeristen-lastigval-geweld brak los: via andere slowboats kwamen mensen op onze boot om ons naar een guesthouse mee te tronen, en Marit en ik zorgden dat we heel snel bij onze grote rugzakken stonden. Steeds vriendelijk nee knikkend en zeggend tegen de aanbiedingen kwamen we, met onze eigen rugzak op onze rug, soepel van de boot af en gingen we nog steeds nee zeggend naar het guesthouse dat we hadden uitgezocht in de Lonely Planet. 's Avonds lekker gegeten en een biertje gedronken op onze goede actie! We waren echt trots dat we iedereen zo goed van ons weg hadden gehouden. De volgende ochtend hebben we nog wat fruit gekocht voor tijdens de tweede dag op de boot, en een belegde baguette voor de lunch. We hebben veel mensen gezien die aan het vissen waren, waterbuffels, en natuurlijk de prachtige bergachtige omgeving. Maar na 2 x 8 uur was het echt wel genoeg geweest! We waren dan ook erg blij dat we in Luang Prabang waren aangekomen.

LP is een door UNESCO beschermde stad, het is erg mooi. Wederom: it's all so pretty! Houten huisjes, veel tempels, veel groen, allemaal lief. Om een lang verhaal iets korter te maken: in een paar dagen hebben Marit en ik de tempels bezocht, zijn we gaan stappen, hebben we de watervallen in de buurt bezocht, en zijn we een ochtend heel vroeg opgestaan om de aalmoezenronde van de monniken te zien. Dat laatste was heel erg mooi, al heb ik er wel een nare bijsmaak aan overgehouden. Zodra we namelijk uit het steegje kwamen waaraan ons guesthouse lag, vlogen er dames op ons af die ons probeerden rijst en kokos in bananeblad te verkopen, zodat wij ook aan de monniken eten konden schenken. Ik vond het wel leuk om dat te doen, Marit ook, dus hebben we ondanks dat we probeerden te onderhandelen veel te veel geld betaald voor wat doneer-eten. Toen we plaatsnamen op het rieten matje dat voor ons werd uitgespreid was het wachten op de monniken, terwijl we de vrouwen andere 'slachtoffers' zagen maken. Toen al begon ik het allemaal een beetje stom te vinden. Maar eerst kwamen de monniken in een lange oranje sliert de weg aflopen, een prachtig gezicht in de zonsopgang. De ene na de andere rij monniken kwam langs, en de meesten kregen van ons wat rijst en een kokosbundeltje in bananenblad. Toen mijn bundeltjes op waren zag ik in mijn ooghoek dat een vrouw mijn bundeltjes aanvulde. Ik dacht nog: o we betalen te veel, maar dan wordt het in elk geval nog wel bijgevuld. Niet dus. Toen alles op was en Marit en ik opstonden om nog een blokje om te lopen zei de vrouw in het Lao en met handen en voeten dat ik moest betalen. Dat vond ik niet ok, en dat zei ik haar ook. Uiteindelijk heb ik geweigerd te betalen, en moest ik van haar maar maken dat ik weg kwam, en spuugde ze nog op de grond (een grove belediging hier). Ontzettend stom!!! Stom van mij dat ik niet geweigerd heb, stom van haar dat ze zo'n mooi ritueel en bijzondere traditie verpest. Pas later zagen we een foldertje liggen waarin toeristen worden voorgelicht om inderdaad niets bij dit soort dames te kopen, maar in een winkel of op de markt iets te kopen.

De watervallen waren ook heel mooi, Marit en ik hebben heerlijk gezwommen en met een touw van de kant in de waterval geslingerd. Foto's volgen!!! Helaas kwam ik de 2e slinger plat op mijn rug terecht, dus was ik daarna zo rood als een kreeft, maar gelukkig heb ik er niks naars aan overgehouden. In LP hebben we ook ons visum voor Vietnam geregeld, er blijkt daar gewoon een consulaat te zijn, waar geen enkele reisgids melding van maakt. Het scheelde ons mooi wel 20 Amerikaanse dollar om het daar te regelen in plaats van via een toeristenbureautje! :) 17 mei gaat het visum in. Op 19 mei komt studievriendin Nikki mij in Hanoi opzoeken vanuit Australie, daar heb ik HEEL veel zin in!!!

Gisteren zijn Marit en ik in een mini busje door de bergen van Laos van Luang Prabang naar Vang Vieng gebracht. Wat een rit!!! Ontzettend bochtige wegen, de Alpen zijn er echt niks bij. Onderweg ondanks wat wagenziekte genoten van het uitzicht: prachtige grillige bergen, dramatische luchten en veel te zien in de dorpjes waar we doorheen reden. Natuurlijk moesten we regelmatig stoppen voor een overstekende koe of kip, zagen we heel veel mensen zichzelf of hun kleren wassen bij wasplaatsen of in de riviertjes, zagen we mensen aan het werk (met van die Vietnamese hoedjes op) in de rijstvelden, enzovoort.

Eenmaal aangekomen in Vang Vieng wisten we niet wat we zagen: het lijkt een beetje op Salau !!!! Overal dronken jongeren in bikini, overal staan drankjes of happy hours aangeboden, je kunt hier feesten tot de volgende morgen. Veel guesthouses of restaurants (ook de onze) hebben een soort lounge ruimte, waar je kunt eten en waar continue oude friends afleveringen gedraaid worden. Dit maakt dat overal een soort zombie-sfeer hangt: mensen zijn er wel maar ze zijn er niet zegmaar.Iedereen komt hier vooral voor het'Tuben'; in een rubber band de rivier afdrijven en onderweg 'aanleggen' bij barretjes. We moesten duseven schakelen na het idillysche LP, maar dat is inmiddels gelukt. Vandaag voelden we ons allebei niet zo goed: Marit is brak en ik heb last van mijn buik (gisteren ook al dus heb ik niet gedronken), dus hebben we het rustig aangedaan. Morgen zijn we van plan om een fiets te huren en grotten te gaan bekijken en daarna lekker te zwemmen! Het is hier de laatste paar dagen nog heter dan het al was, boven de40 graden met een hoge luchtvochtigheid. Een beetje afkoelen is dus wel nodig. Vandaag is het zelfs 43 graden!!!

Wat ons verder nog is opgevallen is dat het Engels hier nog (veel) slechter is dan in Thailand. Ook zie je hier nog meer namaakartikelen. Het klapstuk van vandaag is een Lonely Planet (ze kopieren hier complete boeken) die is uitgegeven in september 2010! Hahahahaha! Ze zijn er hier vroeg bij. Ook zie je veel foutjes: we keken vandaag of we iets wilden boeken bij geen adventures. Ze bedoelden natuurlijk gReen adventures... Genoeg Intellectueel Eigendomsrechtelijke inbreuken en vraagstukjes zijn hier te vinden!!!

Dit was dus een verslag van de afgelopen week. We blijven hier waarschijnlijk nog 2 nachtjes en reizen dan door naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. Waarschijnlijk blijven Marit en ik ook nog samen reizen, het bevalt ons goed samen en we kunnen natuurlijk op ieder moment besluiten weer elk ons weegs te gaan.

Dat was het wel weer even, tot mails/skypes!!! Julia

Niet alles is rozengeur en maneschijn! :)

Lieve Allemaal,

Ik krijg steeds meer reacties van jullie dat jullie hier ook wel zouden willen zijn, dat het hier allemaal paradijselijk klinkt. Nu is het hier ook heerlijk, prachtig en leuk, maar teglijkertijd gaat het backpacken door Azie ook niet altijd over rozen. Om de pijn voor de thuisblijvers dus iets te verzachten zal ik jullie daarom eens het een en ander vertellen over de locale ongemakken.

Toiletbezoek
Toiletten zijn hier vooral in openbare gelegenheden van het type hurktoilet. Vaak moet je die dan ook zelf doorspoelen met een emmertje water. Toiletpapier is meestal niet voorradig, en dat mag je niet in de wc gooien, maar dat moet je in een vuilnisemmertje doen. Vaak is er een 'butthose' (of poesdouche) om je in plaats van met wc papier een beetje schoon te maken. Met het waterballet op de vloer van dien...
Daarnaast kennen de WC's hier ook veel ongewenste bezoekers, zoals gekko's aan de muren (het liefst boven de WC, waarbij je hoopt dat ze niet naar beneden vallen!), mieren over het gehele toilet ('s nachts geen fijn gezicht), hier biedt de butthose uitkomst: je spoelt ze gewoon weg. In de Gibbonexperience vonden de wespen de toiletten heel interessant. Knappe jongen/meid die rustig op de WC kan hurken, terwijl de wespen onder- en om je heen zoemen en je hun vleugels tegen je billen voelt slaan!!!

Slaapplaats
Het selecteren van een goede slaapplaats is ook een heel werk. Werkt de ventilator? Is deze niet te luid? Is er warm water? (En doet de warmwaterinstallatie die er hangt het wel?) Zitten er geen beestjes in de dekens? Lopen er in de buurt kippen of hanen rond? Hoe zit het met de inbraakgevoeligheid van de kamer? Is de kamer schoon? Bieden ze een handdoek? Is er een goede ophangplek voor mijn klamboe? Hoe hard is het bed? Is er een stopcontact voor het opladen van mijn camerabatterij? Ligt het guesthouse aan een drukke weg? Zijn er mieren en waar lopen ze? Is er een leuke gemeenschappelijke ruimte voor het ontmoeten van andere reizigers? Hoe is de staat van de hor? Zitten er gaten in?

Persoonlijke hygiene van de backpacker
Ongesteld zijn in de jungle is geen pretje (zie ook onder toiletbezoek). Je hebt altijd vieze voeten door het wandelen over stoffige wegen in je slippers, op een gegeven moment worden ze gewoon niet meer schoon. Door het koude water overal worden je kleren als je ze zelf wast, niet goed schoon. Door het zand op de wegen krijg je blaren. Door het gebruiken van DEET (echt nodig), droogt je huid uit, en mijn lichaam reageert erop door een soort warme prikkelhuid te krijgen. Om dat te voorkomen smeer je je dus eerst in met zonnebrand, en dan met DEET. Elke dag. Twee keer...

Eten
Kun je het menu lezen? Wat zijn de kosten? Is er een hoge turnover zodat het eten vaak aangevuld wordt en dus niet te lang ligt? Is het er niet te pittig (nu kan ik veel hebben, maar soms... POEH HEE!) Hoeveel vliegen/muggen vliegen er in de buurt van de keuken en rondom de tafeltjes? Is er een WC? In de supermarkt loont het om de houdbaarheidsdatum van sommige producten te controleren, deze is soms best binnenkort!

Reizen
Allereerst moet je weten waar je heen gaat, en of je dus in de goede tuktuk, bus, trein, boot zit. Als je daar dan in zit, hoop je maar dat ze het station omroepen of je waarschuwen dat je eruit moet. Heel spannend. Veel vervoermiddelen doen ook dienst als koeriersdienst, dus verbaas je niet als de bus in de middle of knowhere stopt om een pakketje af te leveren bij een bamboe hutje. Vervolgens moet je bekijken waar je wil zitten: waar heb je de meeste beenruimte? En aan welke kant van het vervoersmiddel ga je zitten om niet de hele dag geroosterd te worden door de zon? Tot slot is de duur van de reis altijd erg flexibel, onder andere afhankelijk van hoe veel stops gemaakt moeten worden voor de passagiers en goederen...

Beestjes
Ga er van uit dat je de hele dag jeuk hebt van je muggebulten/steekvliegbulten. Je stinkt naar deet, ziet regelmatig kakkerlakken lopen op straat (gelukkig tot nu toe niet in mijn kamer!!!), bloedzuigers wonen in de jungle en zijn echt naar!!! Daarnaast hoor je soms in/om je kamer of boomhut geritsel: rat? gekko? muis? eekhoorn? In de meeste kamers lopen een paar mierensporen, let op dat je daar je tas niet neerzet!!! (Weet ik helaas uit ervaring...) Zie ook Toiletbezoek en Slaapplaats.

Nou hoop ik dat dit de 'pijn' wat heeft verzacht! :) Ondanks al dit bovenstaande heb ik het heerlijk. Ik geniet met volle teugen van alles, dus ook van dit soort avontuurlijke aspecten. De mensen, het eten, de omgeving en het avontuur zijn heel fijn!!!

Veel liefs,
Julia

Gibbon Experienced!

Lieve allemaal,

Nu een wat langer bericht van mij, met wederom een grote update!!! Het omboeken van de Gibbon Experience (GE) was gelukt, dus daarom zat ik opeens de 28e in Laos. In alle relaxedheid zijn Marit en ik rustig opgestaan en vertrokken uit het fijne Chat Guesthouse in Chiang Rai. Met een tuktuk gingen we naar het busstation en daarna met de lokale bus 2 uur naar de Thaise grensplaats Chiang Khong. Daar namen we een tuktuk naar de rivier en na een plaspauze en de broodnodige exit-stempel in ons paspoort, zijn we met een longtail boat de Mekong rivier overgestoken naar Huay Xai.

Toen waren we opeens in Laos!!! Men betaalt hier met kip, dus heeft iedereen het hier over hoeveel kippen/chickens we nog hebben. Gek genoeg maken de Engelsen dit taalgrapje dus ook! De wisselkoers is ongeveer 12.000 kip voor 1 euro, dus ik ben opeens miljonair!!! :) Met grote rugzak en al zijn we meteen het kantoortje van de GE binnengelopen om ons daar te melden en te horen hoe laat we ons de volgende dag daar zouden moeten melden. We sliepen in het Freedom guesthouse met een vrij relaxte kamer met 2 eenpersoons bedden, een TV en een eigen badkamer. Heel fijn. Na wat burocratisch gedoe (wisselkoers vaststellen van baht naar kip, van euro naar kip), pinnen en orienteren in het plaatsje zijn we even koffie gaan drinken. Daar mensen gesproken die net terugkwamen van de GE, die ons allemaal tips en weetjes meegaven: Er zijn veel bloedzuigers, muggen, maar het was ook heel gaaf!!! We kregen ook nog allebei een paar handschoenen, want dat hadden twee jongens niet nodig gehad, dus dat scheelde voor ons ook weer.

De 29e is de start van het dagboekverhaal dat ik schreef in de GE het volgende:
'Donderdag 29 april 2010, 16:30 uur, Laos, Bokeo Province
HAPPY! PRETTY! HAPPY! PRETTY!'

Je kunt dus wel zeggen dat mijn GE geslaagd was. Hier komt het verslag: Vanmorgen vroeg opgestaan en spullen ingepakt om naar de Gibbon te gaan. Daar kregen we een video te zien over het ziplinen en toen werden we met zijn elven in twee auto's geladen. De rit voerde over de A3, het klinkt als een snelweg maar was alles behalve snel! De weg voerde langs scholen (met heel veel fietsen ervoor!), dorpjes, mensen die met een tractor naar de stad aan het rijden waren, en nog veel meer van dat soort mooie beelden. Na ongeveer 1,5 uur over die heel slechte weg gereden te hebben kwamen we in het dorpje voor de jungle. Daar hebben Marit en ik nog even 2 blikjes bier elk ingeslagen, zodat we in de jungle in elk geval even konden proosten op onze Koningin. Daarna moesten we nog drie kwartier rijden over een onverharde weg (en door een riviertje!) om bij het dorpje te komen dat tegen de jungle aan lag. Dat was een typsich klein dorp met bamboe huisjes, kindjes die spelen in de rivier, vrouwen die daar de was doen. Daar hebben we de vorige groepen gezien die vandaag weer vertrokken en hebben we kennisgemaakt met onze gids, Nuan. 'We' zijn een groep van 6 meiden: 3 meisjes uit Oostenrijk, 1 Australische, en Marit en ik.

Bij het vertrek uit het dorp werd meteen flink tempo gemaakt. Toen ging het trekken nog wel prima. Maar na ongeveer twintig minuten kregen we een baguette met kip en rauwkost. Erg lekker, maar na het eten werd het trekken dubbel zo zwaar. Na ongeveer 45 minuten naar boven lopen kwamen we in het basiskamp waar we even konden bijkomen, water bijvullen en waar we onze klim/zipharnassen kregen. We hebben het ook nog uitgebreid over eventuele stormevacuaties gehad, omdat ik in Chiang Rai met een Zweeds stel had gesproken dat te laat had geevacueerd uit de GE, en daardoor tijdens het alsnog evacueren was gebotst met een boom die op de zipline was gewaaid. Ik voelde me na dat gesprek goed voorgelicht en klaar voor het echte werk.

Na het basiskamp hebben we afwisselend gelopen en gezipt. FANTASTISCH!!! Het is niet erg eng, hooguit de eerste seconde. Daarna is het alleen maar heerlijk, een briesje door je haar, de bomen (ver) onder je en uitzicht over de bomen en de heuvels verderop. Daarna remmen en afkoppelen en door naar de volgende zipline. Wat een manier om je voort te bewegen... We zaten de eerste nacht in treehouse nr. 5, ongeveer 45 meter boven de grond, met een prachtig uitzicht. Plassen ging op een hurktoilet waardoorheen je de grond ver onder je ziet!!! Er was verlichting, stromend drinkwater, een gaspit en een aantal tweepersoons bedden met klamboes. Er zijn geen muren, alleen een tussenschot voor de badkamer. Rondom zie je dus overal bomen door de 'balkonrand' heen. Eerst hebben we aan een lage tafel op campingstoeltjes wat fruit en snoep gegeten en na wat laatste uitleg van de gids vertrok deze naar het keukenkamp op de grond, en liet ons dus alleen.

Nadat we wat waren bijgekomen hebben 4 van ons ons harnas weer aangetrokken en zijn we gaan zippen. Eerst het huis uit, langs de keuken en toen verder naar andere ziplines. Het is hier 'all so pretty'! Grote en kleine vlinders vliegen voor je voeten uit weg, rode kevertjes lopen tussen de duizenden soorten mieren, bamboe, bomen, struiken, veel groen, rode kleigrond. De geuren, de geluiden, helemaal jungle. Prachtig. 's Avonds werd het eten naar binnen gezipt: sticky rice met verschillende soorten groenten. Daarna gezellig gekaart. Ik heb iedereen het kaartspel geleerd dat ik leerde van de NZ-familie, zij hebben mij 'shithead' geleerd. Ook hebben Marit en ik even Koninginnenacht gevierd door met mijn oranje sarong om te proosten met Lao-bier!

Die nacht sliep ik nauwelijks: Marit had moeite met slapen en moest veel hoesten, ook kon ik moeilijk tot rust komen in deze spannende omgeving. Om 5:15 (u leest het goed!) zipte de gids binnen, om ons wakker te maken voor onze ochtend trekking, omdat je 's ochtends de meeste kans hebt om Gibbons (apen) te zien. Helaas hebben we ze alleen gehoord, en hun bewegingen gezien in de bomen, maar de apen zelf bleven voor ons verborgen. Wel hebben we een heleboel bloedzuigers gezien. IEK!!! Wat een smerige beesten zijn dat!!! Gelukkig hebben ze me niet te pakken gekregen omdat ik (heel charmant) mijn sokken lekker hoog had opgetrokken. Maar toch moest ik ze wel van mijn schoenen en sokken af trekken, en dat was al smerig genoeg.

Teruggekomen in onze boomhut hebben we wat snacks gegeten in afwachting van ons ontbijt: sticky rice met groenten en omelet. Daarna alle spullen ingepakt omdat we deze (Koninginne-)dag zouden verhuizen naar onze tweede boomhut: nummer 6, in de buurt van de waterval. Het was weer een pittige trek, vooral omdat ik een blaar ontwikkelde die nogal zeer deed, gelukkig had ik blarenpleisters bij me! Eenmaal in onze tweede boomhut aangekomen heeft Nuan een kaart van de omgeving met de ziplines getekend, zodat we die middag zelf op pad konden. Eerst zijn we naar het keukenkamp gegaan, dat bij deze boomhut een stuk verder is dan bij de vorige, en hebben daar bij de waterval geluncht (wederom sticky rice, groenten). Daarna heb ik heerlijk rond ons huis gezipt, daar was de verhouding tussen lopen en zippen het optimaalst! Een zip van 300 meter en een zip van 450 meter, en daar tussen steeds maar kleine wandelingetjes omhoog. Deze zips hadden ook het mooiste uitzicht dus was het geweldig. Een rondje duurde ongeveer 15 minuten, ik denk dat ik er een stuk of 7 heb gemaakt! Op een gegeven moment was ik zo gewend aan het zippen dat ik helemaal kon ontspannen aan de lijn, achteroverhangend of met handen los. Een beter gevoel is er volgens mij niet!

Eenmaal terug in de boomhut was iedereen hartstikke moe, dus hing iedereen een beetje in de hangmat of op een matras naar het uitzicht te kijken. Terwijl we dit deden begon het een beetje te waaien, en aan de overkant van het dal zagen we de bomen best flink heen en weer wiegen! Al een hele tijd hadden we het horen donderen aan de andere kant van de berg. Toen hebben we toch maar besloten om onze klimharnassen aan te doen en onze tassen rondom de boomstam te stapelen met het beddengoed erover, alles klaar voor een eventuele evacuatie. Na een poosje kregen we honger en besloten we dan maar met onze harnassen en al ons avondeten te eten. Natuurlijk was dat weer sticky rice met groenten. Omdat ik daar een beetje genoeg van begon te krijgen stelde ik voor om als toetje dan sticky rice met gecondenseerde melk (zoete dikkige roomachtige witte creme) te eten, en de anderen vonden dat een geweldig plan. Met ovomaltine erbij voor de liefhebbers werd het een waar toetjesfestijn, met koffie, ovomaltine, thee, en dus lekker rijst en de snoepjes uit de etenskist. Na het eten kwam Nuan de gids, en die moest ontzettend lachen om onze voortvarendheid. Wij ook! Maar we vonden allemaal dat je beter kunt klaarstaan.

Na wat potjes kaarten en raadsels zijn we om 21:30 naar bed gegaan. Dit keer lagen Marit en ik elk in een eigen bed, en dat sliep heel wat beter!!! Omdat het regende konden we vanmorgen (de 1e mei) niet trekken, omdat de Gibbons niet houden van regen en er ook veel bloedzuigers zouden zijn. Dus om 6 uur heb ik even bij de gids gezeten om naar de regen te kijken, maar ben toen toch nog maar even naar bed gegaan en heb heerlijk liggen luisteren naar de regen en ben ook nog even ingeslapen. Toen om 8:00 uur weer opgestaan en ons klaargemaakt voor de terugtocht. We hebben ons huis nog uit kunnen zippen, de 350m zip en daarna de langste, de 500 meter zipkunnen doen, maar toen was het helaas afgelopen. In 2 uur zijn we weer naar het dorp gelopen waar we zijn opgepikt met de auto en teruggebracht naar Huay Xai. En daar ben ik nu weer!

Met Marit ben ik weer ingecheckt in ons vorige guesthouse en we hebben meteen samen kaartjes gekocht voor de slow boat die morgenochtend vertrekt. Dan gaan we 2 dagen lang de Mekong afzakken richting Luang Prabang!

Dank jullie wel voor alle leuke berichten, ik geniet erg van de mails en de reacties op mijn blog! Helaas kan ik bij deze computer geen foto's uploaden, maar dat komt de volgende keer.

Veel liefs! Julia

Leaving Thailand... (+ message for fam. Nieuwenhuis)

- English message below -

Lieve allemaal,

Vandaag vertrek ik uit Chiang Rai, en ga ik de grens over naar Laos. In Laos ga ik vanaf morgen 3 dagen de Gibbon Experience doen, en daarna 2 dagen de Mekong rivier afzakken in een boot naar Luang Prabang, dus ik laat daarna pas weer wat van me horen waarschijnlijk!

Tot dan!

xx Julia

FOR MY ENGLISH READERS:

Dear all,

Today I leave Chiang Rai and head to the border to go to Laos. There I will go and do the Gibbon Experience for 3 days, and then I will take the slow boat down the Mekong River for 2 days to Luang Prabang.

Will the Fam. Nieuwenhuis please let me know their e-mail adress? Then I can send you some pictures later that I took of Anneke and the kids in the Lisu village. I have also spoken to our guide Kai, and I gave him some goods to bring to the family that fled Birma.

Will let you all know of my new adventures soon,

Love, Julia